Ik werd verliefd op een vrouw
Tien jaar geleden ontmoette ik mijn vrouw Paulien op een feestje, maar hoe leuk ik haar ook vond, ze was te jong voor mij. Dacht ik. Inmiddels zijn we 6 jaar getrouwd en hebben we 2 kinderen, dochter Merel van 4 jaar en zoon Morris van 2 jaar. Een van de eerste vragen die Paulien me stelde tijdens een van onze prille afspraakjes was of ik ooit kinderen zou willen. Zij had namelijk een hele sterke kinderwens en dit was dus heel belangrijk voor haar. Gelukkig had ik diezelfde wens en omdat ik op dat moment inmiddels net de 30 was gepasseerd, en omdat we allebei wisten hoe lang zo’n traject voor twee vrouwen kan duren, besloten we ons na een jaar al vrijblijvend in te schrijven op de wachtlijst in het ziekenhuis. Met in ons achterhoofd het idee, dat als het uiteindelijk toch niet zou lukken tussen ons – we waren toen net een jaar samen – we het altijd nog konden annuleren. Dat was gelukkig niet nodig. Na eerst twee jaar op de wachtlijst, mochten we op gesprek komen en werd het KID-traject (Kunstmatige Inseminatie Donorzaad) in gang gezet.
Naar de spermabank om een donor uit te kiezen
Na 9 keer was het bij mij raak en na nog eens 9 mooie maanden zwanger te zijn, beviel ik op mijn 36e van onze dochter Merel. Inmiddels waren we dus zo’n 5 jaar verder. Omdat ik de oudste van ons twee ben, mocht (of eigenlijk moest) ik eerst en dat was dus maar goed ook. Kort na de geboorte van onze dochter hebben we ons opnieuw in het ziekenhuis gemeld, voor nummer 2. Ditmaal was de beurt aan Paulien en 2 jaar later was daar onze zoon Morris.
Onze donor is een voor ons onbekende man
Zodra de kinderen 16 zijn, mogen ze de donor leren kennen. We hadden geen specifieke voorkeuren, maar wilden het liefste wel een wat jongere man en die qua uiterlijke kenmerken een beetje tussen ons in zat. Foto’s van de donor krijg je niet te zien, dus je doet het een beetje op gevoel. Belangrijk was voor ons wel dat onze kinderen dezelfde donor zouden hebben, zodat er echt een bloedband is. We wilden een ‘gewoon’ gezin zijn, waarbij er sprake is van twee ouders met beiden het gezag over de kinderen, dus we hebben voor de donor een hele bewuste keuze gemaakt. Het is een onbekende en maakt geen deel uit van ons gezin. Toch willen we onze kinderen het recht niet ontnemen om hem ooit te leren kennen, dus dit was voor ons de beste optie.
Paulien werkt in de kinderopvang en zou het liefst een hele tafel vol kinderen hebben, maar alleen van dat idee werd ik gek
Het zijn uiteindelijk twee kinderen geworden en daar blijft het ook bij. De zwangerschappen hebben we best intens beleefd. We wilden allebei graag een keer zwanger worden en wisten van te voren dat dit de enige keer zou zijn. We hebben een zwangerschap nu allebei van twee kanten meegemaakt: het zelf zwanger zijn en het ernaast staan, en het was allebei heel speciaal. Respect voor een bevallende vrouw was er altijd al, maar nu was daar toch ook wel het respect voor de partnerrol, waarbij je het hele gebeuren vanaf de zijlijn moet bekijken en meemaken. Heel anders, maar zeker niet minder mooi.
Over de namen van onze kinderen hebben we niet lang na hoeven denken
We hebben beide keren allebei een lijstje gemaakt met daarop 5 namen die we mooi vonden. Daarna zijn we gaan strepen. Merel stond bij ons allebei in de top 5, dus voor onze dochter was het een makkie. Bij onze zoon hebben we er iets langer over gedaan. We twijfelden lang tussen twee namen, maar wat later in de zwangerschap leek het ons toch echt een ‘stoere’ Morris. We hebben achteraf de goede keuze gemaakt en zijn met allebei de namen nog even blij.
Het ‘gewone’ gezinsleven bevalt heel goed
Voor mij was het aanvankelijk wel een beetje schakelen. Ik was altijd graag op stap en deed waar ik zin in had, maar met kinderen werd ik daar ineens toch wel wat in beperkt. Inmiddels heb ik daar mijn draai goed in gevonden en hoewel het hebben van 2 jonge kinderen naast heerlijk, soms ook best pittig is, genieten we volop. Rare reacties op ons gezinsleven hebben we gelukkig nooit echt gehad. We draaien net als ieder ander gezin, dus buiten twee moeders, verder niets bijzonders. Merel vertelt er op school heel openlijk over en volgens haar juffen ook erg trots. Het maken van niet 1, maar 2 moederdagcadeaus was volgens haar klasgenootjes dan ook de gewoonste zaak van de wereld.
Lees HIER andere verhalen
