Ik zal mij even voorstellen, ik ben Nikita Timmerman, 32 jaar oud en 9 jaar samen met lieve Stefan. We hebben in 2012 een huis gekocht in Uden, waar ik ook als zelfstandig schoonheidsspecialiste aan huis werk. We hebben 3 poezen: Peppie, Nokkie en Joep. Stefan werkt bij een bedrijf in Zeeland en in het weekend proberen we altijd iets leuks te plannen, naast al het sporten van Stefan. Een héle opgave kan ik je vertellen.
In 2014 werden wij trotse ouders van Yara en veranderde ons leven van onbezorgde jong volwassenen naar drukmakende papa en mama. Wat was dat een nieuwe, maar vooral bijzondere fase. We hebben er even moeite voor moeten doen om zwanger te worden en wat werden wij goed in de gaten gehouden in verband met met mijn immuunziekte SLE. Maar daar was ze dan: onze gezonde dochter Yara. De eerste ontmoeting vond ik wel wat vreemd. Iedereen zei altijd de eerste keer dat je je kindje ziet, ben je meteen verliefd, uhm dat had ik dus niet meteen. Pas toen ik na mijn narcose ontwaakte van het verwijderen van de placenta na de bevalling dacht ik: “Oh wauw, wat is ze mooi!”.
Al snel wisten we dat Yara een gezelligheidskindje was en dat ze ons 24 uur per dag wakker wilde houden. Slopende, lange en vermoeide nachten waren het. Na een jaar wisten wij dat we graag een tweede kindje wensten. Gezellig samen spelen en altijd een beste vriendje of vriendinnetje erbij. Dat liet ons besluiten dat een 2de kindje geweldig zou zijn, mits mijn eigen ziekte stabiel was natuurlijk. We werden in december dolblij toen wij er achter kwamen dat het gelukt was. Echter bij de eerste echo bleek dat we een miskraam gehad hadden. Een enorme domper, maar we zeiden allebei dat als mijn lichaam het afbreekt, het dan vast niet gezond geweest zou zijn. In februari voelde ik mij weer heel anders en dit keer was het goed, ik was weer zwanger. Met acht weken een echo en alles zag er goed uit. Met 10 weken kreeg ik helaas een enorme bloeding, maar na wat onderzoek bleek er met de baby niks mis te zijn.
Heel gelukkig voelden wij ons voor 15 weken en inmiddels zat ik op de 25 weken, tot er weer bloedingen kwamen, maar nu zó heftig, dat ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Vier weken op en af met ziekenhuisopnames en bedrust, longrijping en een spuit voor haar hartje, zodat alles een beetje versneld zou groeien voor in het geval ze te vroeg zou komen. Met 28 weken braken mijn vliezen en werd ik naar Veldhoven gebracht naar het Maxima Medisch Centrum, omdat ze daar één van de beste NICU afdelingen hebben. We worden ingelicht over wat er gebeurd als ons meisje nu komt. We krijgen een baby te zien van 28 weken oud, het is verschrikkelijk om te zien en te horen dat de kansen nog heel klein zijn voor deze kindjes. Ze wekken nog geen weeën op bij mij, want zolang er geen infectie is, kan de baby blijven zitten.
Echt waar, ik ben nog nooit zo onzeker geweest. Mijn kleine meisje heeft nu al zoveel moeten doorstaan en ze is nog niet eens uit mijn buik. Ik hield mijn hart vast voor de toekomst. Wat had ik een verdriet en ik wist niet wat ik nou als mama moest voelen. Geluk of verdriet of was ik toch bang? Ik was het denk ik allemaal tegelijk. Het was dinsdag ochtend 8 uur en daar kwam de arts, ik had een infectie en de baby zou om 10:00 uur gehaald worden via een keizersnee. Paniek!!! Ik was zó bang voor een keizersnee, dat wil je echt niet weten. Ik begon te shaken en wilde dat het allemaal al voorbij was. Twee uur later was het zover: ik werd voorbereid. Ik kreeg wat verdoving en daar gingen de artsen aan de slag. Héél snel was daar ons prachtige kleine minimensje Eva, ze legden haar even bij mijn hoofd en wat was ze mooi. Haar ruiken, haar voelen, haar zien, het was het mooiste moment van de zwangerschap. Wat was ik trots op haar. Al snel werd ze weer weggehaald en stond er een team van dokters om haar heen om haar te onderzoeken. 11 weken te vroeg is natuurlijk zorgwekkend. Na een paar minuten ging het goed en namen ze haar, inclusief Stefan, mee. Daar lag ik dan alleen, bang en koud, shakend op die nare tafel met al die onbekende mensen. De tranen rolden over mijn wangen, wat voelde ik me verschrikkelijk zeg. En het duurde lang, voordat alles weer gehecht was, het was een nachtmerrie!
Na een goed uur was ik weer op de kamer, wel zonder Eva, want die was op de NICU. Toen ik wat bewuster was, werd ik naar Eva gereden en was daar het eerste momentje met mijn liefste minimensje. Wauw, wat was ze mooi en wat was ze klein. Ze mocht niet uit de couveuse in verband met allerlei onderzoeken, maar mijn hand op haar lijfje was op dat moment het fijnste wat er was. Haar neusje was zo klein als een erwtje, haar vingertjes waren zo inimini, maar jeetje, wat was ze mooi en wat was ik trots.
Ze deed het goed gelukkig en alles zag er op dit moment super uit. Wat wensten wij nog meer? Een gezond en mooi klein meisje.
Liefs Nikita
Volgende blog: De ontmoeting met grote zus Yara & de eerste weken na de bevalling.