Mijn naam is Ellen, moeder van 3 kinderen. Nyla is 4 jaar, Viƫnn wordt 3 jaar en Jaxon is 11 weken. Deze blog gaat over onze jongste dochter, toen zij een half jaar was kwamen we erachter dat ze heupluxatie had. Graag neem ik jullie mee in haar traject en wat voor impact dit heeft gehad op ons.
Laten we beginnen bij het begin, op 14 december 2015 zijn wij de trotse ouders geworden van een tweede dochter. Ons geluk kon niet op, er zit 17 maanden leeftijdsverschil tussen Nyla en Viƫnn, dus het was een drukke boel, maar zo gezellig. We genoten volop van ze, Viƫnn was een onrustige baby met verborgen reflux, maar ondanks alles lachte ze de hele dag. De controles bij het consultatiebureau waren altijd goed, ze groeide goed (soms te goed haha) en ontwikkelde zich prima.
1 juni 2016 is echter een dag dat er veel veranderde voor ons. We hadden de halfjaarlijkse controle bij het consultatiebureau. ViĆ«nn werd gewogen en gemeten en we mochten door naar de kinderarts. De arts die er normaal zat was met vakantie, dus kregen we een invalster. Alles verliep prima totdat ze haar beentjes strekte. Meteen merkte ik ook op dat er lengteverschil in haar benen zat. Ook zag ik de arts verbaasd kijken en ze controleerde het nogmaals, maar we zagen beiden dat er ongeveer 2,5 cm verschil in lengte was. We werden doorverwezen naar een kinderorthopeed en zo liepen we weer naar huis. Ik zocht er niet veel achter, wellicht heel naĆÆef, maar ik dacht: āDat groeit wel weer recht.ā
4 weken later liepen we het Radboud ziekenhuis binnen voor de controle. Er werd een rƶntgenfoto gemaakt en we mochten meteen doorlopen naar de orthopeed. Ik weet nog dat ik onderweg naar de kamer ineens een ongemakkelijk gevoel kreeg, alsof ik aanvoelde dat er iets niet klopte. En helaas had ik gelijk, ViĆ«nnn bleek heupluxatie te hebben. Heup wat???? āJa mevrouw, heupluxatie, haar heup is uit de kom.ā Oke, uit de kom? Dat klinkt niet best. We kregen het advies voor een spreidbroek en die zou ze 6 weken aan moeten. Gelukkig konden we die meteen laten aanmeten, dus met een campspreider en veel vragen liepen we het ziekenhuis uit.
De eerste dagen met de campspreider was ViĆ«nn heel onrustig en boos. Ze was onwijs gefrustreerd dat ze niet meer makkelijk kon rollen, en die beentjes zo breed vond ze helemaal niks. Gelukkig ging het gauw beter en na weekje wisten we niet beter. 11 augustus 2016 moesten we op controle, mijn gevoel zei dat het niet goed was, hoewel iedereen me moed in sprak en zei dat ik positief moest blijven. Maar een moederinstinct is een moederinstinct, helaas had ik wederom gelijk. De campspreider had niet geholpen en haar heupje was nog steeds uit de kom. De arts wil dat ze zo snel mogelijk geopereerd wordt, ze zal een gesloten repositie krijgen. Ze wordt onder narcose gebracht en uitwendig zetten ze haar heup goed, hierna krijgt ze gips waar ze 12 weken in moet blijven. Gelukkig geen āechteā operatie maar alsnog spannend. 24 augustus zou ze geopereerd worden, echter wordt deze verzet, omdat er geen kinderanesthesist aanwezig is die dag. De operatie staat gepland op 31 augustus, het weekend ervoor krijgt ViĆ«nn echter bronchitis en mag de operatie niet doorgaan. Begrijp me niet verkeerd, alles voor de gezondheid van mijn dochter, maar ik heb me een potje zitten janken. We leefden zo toe naar de dag van de operatie, nu moesten we nog langer in spanning blijven.
Op 21 september is het dan zo ver, om 13.00 uur staat de operatie gepland en om 08.00 uur mogen we ons melden in het ziekenhuis. Ik weet nog dat ik misselijk was van de zenuwen, Viƫnn komt van haar tepels tot aan het tenen in het gips. 12 weken lang kan ik mijn meisje niet meer echt vasthouden. Dat gevoel gaat door merg en been. Viƫnn moest nuchter naar het ziekenhuis, ik zag hier ook onwijs tegenop, maar gelukkig viel dit erg mee. We konden haar goed afleiden en heb veel met haar rondgelopen in de draagdoek. Om 12.15 uur kwam de verpleegkundige vertellen dat Viƫnn klaargemaakt mocht worden voor de operatie, toen schoot ik even vol. Ze kreeg een operatie jurkje aan en ik mocht bij haar blijven, terwijl ze onder narcose gebracht werd. Dit vergeet ik nooit meer, nog nooit heb ik me zo machteloos gevoeld als moeder zijnde. Ze krijste het uit van angst, de tranen liepen over haar wangen, haar armpjes die naar me toe wilden, maar tegen werden gehouden door de verpleegkundige. Ze deden het kapje op haar mond, doordat ze zo hard huilde ging ze snel weg. Haar ogen rolde weg en stil was ze. Zo akelig, krijg weer de rillingen ervan als ik er aan terug denk. Johan, mijn man, stond buiten op me te wachten. Ik brak toen ik hem zag, tranen met tuiten heb ik gehuild. Je wil als moeder zijnde niet zien dat je kindje bang is. Je eerste reactie is troosten, knuffelen en er voor je kindje zijn. Maar ik moest weglopen, nee dit doe ik nooit meer. We mochten wachten in de familiekamer, en na wat een eeuwigheid leek te duren, kwam de arts ons halen. De operatie was succesvol, maar niet volledig helaas, ze kregen haar heupkop niet goed terug in de heupkom. Hierdoor moesten we na 6 weken terug voor controle om te kijken of het gips wel alles op zijn plek hield. Ik probeerde te luisteren naar wat de beste man te vertellen had, maar het enige wat ik wilde was naar Viƫnn gaan. De arts gaf aan dat ƩƩn van ons naar de uitslaapkamer mocht, uiteraard mocht ik gaan. Ik schrok wel een beetje toen ik haar zag, een hoop slangetjes om haar heen, maar ze lag nog rustig te slapen. De verpleegkundige liet me het gips zien. Poeh, dat was ook best heftig. Mijn meisje was ƩƩn en al gips leek wel. Kort erna werd ze wakker, wederom gillen en krijsen, maar nu van de honger. Ze kreeg wat suikerwater en daarna mochten we terug naar de kamer om haar een flesje te geven. Om 15.30 uur kregen we het goede nieuws dat we al naar huis mochten! Wat waren we blij, even bijkomen van alles in onze eigen omgeving. Toch was het erg spannend, hoe zouden de komende 12 weken eruit komen te zien?
De eerste dagen gingen goed. Viƫnn was ook nog suffig van de narcose, dus sliep veel. Daarna werd ze wel onrustig en begon steeds meer te spugen, maar goed ze had reflux, dus ik zocht er niet veel achter. Het spugen werd steeds erger en mijn gevoel zei dat het niet door de reflux kwam, dus gingen we eerder op controle bij de gipskamer. Hier bleek dat het gips te strak om haar buikje zat waardoor haar voeding steeds omhoog werd geduwd. Arm ding, ook dat nog. Het gips werd aangepast en we mochten weer gaan. De controle afspraak was gelukkig goed, de heupkop zat nog op dezelfde plek, maar stond nog wel te ver van de heupkom af. We moesten afwachten tot het gips eraf was en vanuit daar verder kijken.
Ik had er nog steeds onwijs veel moeite mee om mijn meisje zo te zien, ging steeds meer werken om maar niet thuis te hoeven zijn. Nu klinkt dit heel hard en niet moederlijk, maar dat was mijn manier om ermee om te gaan. Logischerwijs hield ik dit niet vol en liep ik over. Het was me allemaal teveel geworden, dus kwam ik in de ziektewet thuis te zitten. Dit gaf me veel rust, ik kon even op adem komen. Na een paar weken ging ik weer werken en kon ik de balans beter vinden tussen thuis zorgen en werken. We kregen bericht dat 19 december 2016 het gips eraf gehaald zou worden, 5 dagen na haar eerste verjaardag. Ein-de-lijk, na 12 lange weken kon ik mijn meisje weer vasthouden! Op de dag van controle waren we beiden best zenuwachtig. Uiteraard ook blij, maar hoe zou het eruit zien van binnen? Was het goed? Goed genoeg? Of stond ons nog meer te wachten? Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis moesten we eerst fotoās laten maken van haar heupen en dan door naar de orthopeed. We liepen de kamer binnen en ik zag het al op het scherm, de heupkop zat nog in de heupkom!! Wat een geweldig nieuws, het stond zelfs in de goede richting. We hadden geen beter nieuws kunnen krijgen op dat moment. ViĆ«nn moest de komende 3 maanden weer de campspreider aan, daarna weer terug voor controle. Met een blij gevoel liepen we naar de gipskamer, eindelijk mocht dat vieze stinkende gips eraf! ViĆ«nn was inmiddels behoorlijk bang voor iedereen in een lange witte jas, dus ze begon meteen te huilen toen ze de gipsmeester zag. Met een āzaagā werd het gips eraf gehaald, wat ging ze tekeer zeg. Maar voordat ik het door had was het gips er al af, ik zag haar lekkere mollige beentjes weer. Ik tilde haar op en samen stonden we te huilen. Ze klampte zich vast aan me en liet me niet meer los. Nu ik dit schrijf lopen de tranen weer over mijn wangen, wat een overweldigend gevoel was het om haar weer tegen me aan te hebben. Om haar vast te hebben in plaats van gips. Ik wilde haar neerleggen om haar kleertjes aan te doen, maar ze liet me gewoon niet los. Zoān emotioneel moment, ik denk dat de foto ook voor zich spreekt.
Met een glimlach van oor tot oor liepen we het ziekenhuis uit, we hadden ons meisje terug, de controle was goed. Ja we moesten na 3 maanden terug, maar goed, het zag er nu prima uit, dus we hoefden ons geen zorgen te maken, toch? Toen we thuis kwamen ben ik meteen met Viƫnn in bad gegaan, door het gips was ze 12 weken niet gedoucht of in bad geweest, wat genoot ze ervan! Ze ontspande helemaal en kon niet stoppen met lachen. Mijn lieve kleine meisje, wat mooi om te zien.
8 maart 2017 moesten we terug op controle. We waren er onwijs positief over. Viƫnn ontwikkelde zich super goed, kon al staan en stapjes zetten. Echter bleek het toch niet goed te zijn, haar heupkom ontwikkelde zich niet. We kregen het advies om na 4 maanden weer terug te komen, als het dan niet goed was zou ze een salter osteotomie krijgen. Een watte?? De arts assistent had het op dat moment erg druk, dus we kregen weinig uitleg en konden weer naar huis. In de weken erna merkte ik dat Viƫnn meer huilde dan normaal, helemaal als ze stond. Op mijn verzoek werd er eerder een controle afspraak ingepland en wel te verstaan op 1 mei 2017. Ik hoopte zo dat alles goed was, maar dit was helaas niet het geval, het was zelfs slechter geworden dan de laatste controle afspraak. We moesten de spreidbroek zoveel mogelijk aan laten en wederom afwachten.
20 juli 2017 konden we weer terug, maar zoals we al hadden verwacht was het niet beter geworden. Een operatie was niet meer te vermijden, maar wanneer? De arts gaf aan dat hij het liefst pas opereert als ze 3 jaar is, zodat het gebied waarin hij moet werken groter is. Bij een salter osteotomie zagen ze het bekken door, daar wordt een wigvormige botspan tussen gezet, zodat de heupkom kantelt en de heupkop hier beter in valt. Bij het woordje zagen was de arts me al kwijt, alles leuk en aardig, maar er wordt niet gezaagd in mijn kind.. Natuurlijk heb ik geen keus en moet het wel, maar de gedachte alleen al zorgen er voor dat ik de rillingen krijg.
De laatste afspraak is nu een half jaar geleden, het ziet er nog steeds hetzelfde uit, dus in januari wordt ViĆ«nn geopereerd. Deze maand krijgen we de datum te horen, ik merk nu al aan mezelf dat ik er steeds meer mee bezig ben. 11 weken geleden zijn we weer trotse ouders geworden van een zoontje, ik zie er best tegenop om ViĆ«nn weer 6 weken in het gips te hebben met een baby van 6 maanden in huis en een dochter die elke dag naar school gebracht moet worden. Het zal allemaal ongetwijfeld goed komen, daar ben ik van overtuigd. ViĆ«nn is dan 3 jaar, dus ik kan haar veel meer kunnen uitleggen en zelf begrijpt ze ook meer dan de eerste keer gips, dus wie weet wordt het appeltje eitje. Dat zal ik jullie over 5 maanden kunnen vertellenā¦
ELLEN