Dit verhaal had ik vlak na mijn bevalling al klaar liggen. Omdat ik vond dat ik mijn gedachten, mijn angsten en mijn verdriet van het niet zelf aanwezig kunnen zijn bij mijn eigen bevalling (dat klinkt raar ik weer het) moest delen.
Mijn zwangerschap was perfect, van begin tot eind, met elke controle was alles goed, de baby groeide goed en het harte klopte sterk. “Niks aan de hand”, denk je dan. Ik heb altijd heel veel gesport en ik geloofde er heilig in dat dat de reden is geweest waarom ik mij al die tijd zo goed heb gevoeld en waarom ik in het begin geen last had van kwaaltjes en andere verschrikkelijke zwangerschap symptomen. Wel ben ik ‘s avonds een aantal keer opgenomen geweest in het ziekenhuis, omdat ik last had van harde buiken en werd ik aangesloten aan de hartmonitor. Zo konden ze kijken of de baby goed reageerde op de harde buiken en of dat de harde buiken niet toch stiekem weeën waren. Maar elke keer was het resultaat hetzelfde: “rustig aan doen”. Toen ik 21 weken zwanger was, kwam ik thuis te zitten, omdat mijn werkgever mijn contract niet wilde verlengen. Wel was hij nog zo brutaal om te vragen of ik de kerstdagen nog eventjes mee wilde pakken (ik werkte in de horeca). Kerst in de horeca staat eerlijk gezegd gewoon aan vier dagen hel! Vier dagen in het jaar waarop niemand wilt werken, maar wel vier dagen waarop heel Nederland gezellig uit eten wilt. Dus mijn antwoord raad je waarschijnlijk al. Ik heb die dagen gezellig doorgebracht met vrienden en familie.
Toen de 40-weken-grens naderde, er nog niks was gebeurd en de bevalling zich verre van aankondigde, zakte bij mij de moed in de schoenen. Ik was er helemaal klaar mee en mijn lichaam begon steeds meer pijn te doen. Ik heb de verloskundige gesmeekt of ze mij wilde doorsturen naar de gynaecoloog, maar mijn verloskundige vond dat we nog heel eventjes moesten wachten, want 90% van de zwangere vrouwen bevalt pas met 41 weken. Dus er kon nog van alles gebeuren. Met 41 weken en drie dagen werd ik dan toch eindelijk doorgestuurd, diezelfde dag kon ik nog terecht voor een informatiegesprek. Tijdens dit gesprek legde de gynaecoloog mijn de voor- en nadelen uit van een inleiding en ook hoe een inleiding precies ging. De volgende dag op 18 juni kon ik al terecht. We hadden afgesproken dat ik me ‘s avonds om half 7 zou melden bij de balie op de kraamafdeling. Zodat ik diezelfde nacht ook daar zou overnachten. Ik kreeg een ontzettend fijne kamer en een hele leuke, lieve, zorgzame en fantastische gynaecoloog. Die avond zou het gebeuren ze zouden me gaan inleiden. Om 19:30 hebben ze een ballonnetje geplaatst die er voor zou moeten zorgen dat die 3 cm die ik pas had meer zou gaan worden. De volgende ochtend 19 juni om 08:30 kwamen ze controleren of ik al meer centimeters had en of ze mijn vliezen al konden breken. Achteraf bleek dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Balen! Want daar ging mijn kans om de weeën op te vangen in het bad en op een badbevalling. Om 10:00 uur kwamen ze bij mij een infuus prikken. Het infuus was geprikt en de weeënopwekkers moesten nu hun werk gaan doen. Voor mijn gevoel duurde het best lang voordat ik de eerste weeën echt merkte, ik heb nog lekker een broodje gegeten met een bakje yoghurt en een kopje thee en heb nog wat leuke dingen op tv kunnen kijken. Totdat ik om 11:00 uur al lag te puffen, want de weeën waren extreem en bleven maar komen. Mijn moeder was inmiddels al gearriveerd, want zij zou bij mijn bevalling zijn.
Toen om 11:00 uur de weeën echt begonnen hielden ze ook niet meer op, het was wee op wee op wee die mijn lichaam kreeg. Een tijdje heb ik geprobeerd ze op te vangen in bed, maar al gauw wilde ik onder de douche. Door middel van een draadje op het hoofdje van de baby konden ze de hartslag in de gaten houden. De douche was echt heerlijk, maar al gauw werden de weeën erger en kon ik niet meer zelfstandig op mijn benen staan. Op dat moment heeft mijn gynaecoloog “voor mij” besloten dat ik een ruggenprik moest krijgen. In eerste instantie zou het een uur duren voordat er plek was op de OK, maar uiteindelijk zat ik binnen 15 minuten op het rand van het OK-bed en waren ze bezig met het zetten van de ruggenprik. Mijn moeder (de held die ze is) wilde er graag bij zijn als steun, maar werd al gauw zelf niet lekker en werd door een zuster meegenomen om eventjes te gaan zitten. Eenmaal terug op de kamer in mijn eigen bed werd al gauw duidelijk dat de ruggenprik zijn werk niet ging doen. Behalve dat mijn benen van tenen tot knieën gevoelloos werden, gebeurde er verder niks. Aan het eind van de middag werd ik ineens niet goed, ik was misselijk en had het ontzettend koud, mijn vingers en lippen werden blauw. Wat bleek: ik had koorts gekregen van de ruggenprik. Niet veel later kreeg ik via het infuus antibiotica toegediend in de hoop dat de koorts zou gaan dalen. Toen ze in de ochtend mijn vliezen gingen breken, kwamen ze daarna elk uur kijken en toucheren om te zien of ik al meer centimeters had, maar het ging echt te langzaam. En toen rond 19:00 uur ging ik ineens van 6 cm naar 9 cm. Rond een uurtje of 20:00 uur kreeg ik persweeën, maar ik mocht nog niet mee persen. Dat voelde voor mij heel erg onnatuurlijk, omdat je eigenlijk iets moet tegenhouden wat je lichaam uit zichzelf al wilde doen. Op dat moment kwamen mijn vader, mijn broer en zijn vriendin op bezoek. Op dat moment hebben ze besloten om maar te blijven, ook om mijn moeder een beetje te ontzien want die inmiddels al heel wat uurtjes aan mijn bed gestaan. Terwijl de één weer koffie ging halen zat de ander naast mij met me mee te puffen. Inmiddels had mijn broer zichzelf op het personeelsbord van het personeel gepromoveerd tot kamerhunk.
Toen om 22:00 uur de laatste centimeter nog niet was opgeschoten, heb ik mijn moeder gesmeekt om te vragen of ik een keizersnee mocht krijgen, want inmiddels was ik al z’n 18 uur bezig en was ik lichamelijk en geestelijk echt helemaal op. Maar elke keer kregen we hetzelfde antwoord, met de baby gaat het nog goed en je bent er bijna, nog heel eventjes volhouden. Omdat om 23:00 uur de koorts nog niet was gezakt, en de laatste centimeter nog niet was opgeschoten en ik wel persweeën had begonnen ze met het controleren van de baby, want volgens hen duurde het nu toch wel erg lang en misschien had de baby het ook niet meer naar zijn zin. Door kleine sneetjes in het hoofdje van de baby te maken en er draadjes op te plaatsen konden ze testen of alles nog goed ging met de baby. Bij de eerste test om 23:15 gaf hij aan dat het nog goed ging. Omdat ik op dat moment zo ontzettend veel pijn had en de laatste centimeter zo lang duurde kreeg ik een pompje met remifentanil. Dat spul werd echt als een kanon. Dat was precies wat ik op dat moment nodig had. Maar omdat het sterk spul was werd mijn lichaam alleen maar slapper en ik werd alsmaar vermoeider en vanaf dat moment heb ik alles nog maar voor de helft meegekregen.
Toen ze om 23:45 voor de tweede keer gingen testen gaf de baby aan dat het helemaal niet meer goed ging en vanaf dat moment ging het allemaal heel erg snel, de baby gaf aan het absoluut niet meer naar zijn zin te hebben en zijn hartslag daalde bij elke perswee steeds een beetje meer. In totaal duurde het 8 min van het moment dat ze mij vertelden dat het een keizersnee werd tot het moment dat ik op de OK lag. Onvoorstelbaar!! Maar op dat moment kwamen er uit alle hoeken en gaten van het ziekenhuis allemaal personeel, allemaal met verschillende functies. Ik weet nog dat mijn ouders druk aan het overleggen waren wie er mee ging, want mijn moeder durfde niet, en mijn broer vond dat mijn vader moest gaan. Het enige wat ik me verder nog kan herinneren is dat ik met het bed door de gangen reed en dat ik op de OK terecht kwam. Ik hoorde de gynaecoloog nog overleggen wat het beste was, nog een ruggenprik of toch volledige narcose. Ze waren het allemaal eens dat nog een ruggenprik te riskant was. En ergens tijdens dat overleg heb ik nog gemompeld: “doe maar narcose”. Dus het werd een volledige narcose. Ik werd van mijn eigen bed overgetild naar een ander bed. Van alle kanten waren er mensen met mij bezig. De één was bezig met mij uitkleden, de ander was bezig met plakkers voor mijn hartslag en nog een andere dokter stelde een aantal vragen, of ik wist wat ze gingen doen en wat mijn naam was en geboortedatum. Elke vraag werd twee keer gesteld. Het enige wat ik me daarna nog herinner is dat ik naar mijn vader heb gezocht toen ik op de tafel lag omdat er heel eventjes een momentje van paniek door mijn hoofd schoot. Ik kon hem niet vinden, maar door het pak leek hij natuurlijk op alle andere dokters. Uiteindelijk kwam hij naast me staan en hield mijn hand vast. Tegelijkertijd kwam er een andere man boven mijn hoofd staan met een mondkapje die hij op mijn gezicht plaatste en het laatste wat ik hoorde was: “wij gaan goed voor jullie zorgen”. En weg was ik!
Ik ben om 23:58 de OK binnen gereden en om 00:26 is mijn kleine man geboren. Achteraf kreeg ik te horen dat mijn zoon geen hartslag had toen hij geboren werd en dat ze nog 45 min met hem bezig zijn geweest om de beademing en zijn hartje goed op gang te krijgen. Want elke keer als zijn hartje weer klopte en zij de beademing eraf haalden, liet hij het weer afweten. Mijn kleine ventje, zo klein en kwetsbaar, maar toch zo sterk. Want ook voor hem was het een zware bevalling en ook hij heeft geleden door de narcose en alle toestanden. Eenmaal rond 03:00 uur op de uitslaapkamer hebben ze nog wat controles gedaan. Ik had wel gedacht dat mijn ouders en mijn broer naar huis waren gegaan, het was inmiddels midden in de nacht en mijn moeder had al sinds de ochtend naast mijn bed gestaan. Maar ze waren er allemaal nog en zaten vol spanning te wachten. Niemand van ons mocht de baby nog zien. Hij lag op de high care afdeling en ze waren nog met hem bezig. Ze zouden nog de hele nacht met hem bezig blijven. Pas de volgende ochtend heb ik mijn kleine mannetje voor het eerst gezien. Hij lag in een couveuse en ook al lag hij aan allemaal slangetjes en draadjes en piepende machines. Hij was perfect en ik kon niet geloven dat al dit moois van mij was. Al vrij snel ging hij van high care naar medium care. Toen hij op medium care overging mocht ik bij hem op de kamer en mocht ik zover als ik kon zelf voor hem zorgen. Na vier dagen ziekenhuis mochten we dan eindelijk samen naar huis.
Uit eindelijk ben ik bijna 20 uur bezig geweest met puffen en weeën opvangen voor ze besloten om een keizersnee te doen. Ondanks dat mijn bevalling een hel was en het allemaal niet gegaan is zoals ik het voor ogen had. Zou ik het allemaal zeker nog een keer over doen, want als ik nu naar mijn mannetje kijk, was dit het zeker allemaal meer dan waard. Ik ben zo trots op hem . Hij heeft zich er uiteindelijk zo goed doorheen geslagen en ik ben trots op mezelf dat ik dit allemaal gedaan heb. Dat heeft me zeker ook sterker gemaakt. Ik ben elke dag meer dan dankbaar dat hij ondanks alles goed te wereld is gekomen.
