In april 2016 ben ik bevallen van onze mooie dochter Lola
Na een zwangerschap van 40 weken, begonnen ’s avonds de weeën. Om 2:00 kwamen we in het ziekenhuis. Tijdens de bevalling bleek Lola in kruinligging te liggen, waardoor ze met haar kruin naar beneden lag. De diameter van het hoofd is dan groter dan het geboortekanaal, wat het moeilijker maakt om geboren te worden. Daar kwamen ze vrij laat achter, ik riep al een paar uur dat het niet ging… Na 2,5 uur persen zei de dokter: ‘We gaan toch een knip zetten’. ‘Halleluja’, dacht ik. Al knip je er een origamiwerkje van. Dit kind moet er nu uit! Na de knip kwam ze bij de eerst volgende wee. Doodvermoeid, maar dolblij kreeg ik haar op mijn borst gelegd. Na de controle en de placenta die goed los kwam, gaf de verloskundige aan dat ze ging beginnen met hechten. Naast de knip was ik ook ingescheurd. Ik vond het best, ik was alleen maar bezig met de baby op mijn borst. Het hechten begon, dat voel je. Het trekt en is niet prettig. ‘Eh, je moet wel ontspannen he!’, hoorde ik de verloskundige zeggen. Bleek dat ik al die tijd mijn bekkenbodem aanspande en dus naar binnen trok. Irritant trekje wat ik heb en al jaren bekkenbodemfysio voor heb gevolgd. ‘Oh ja’, dacht ik. Ontspannen. Ontspannen. Maar telkens betrapte de verloskundige me op het aanspannen. ‘Ik ga er even iemand bijhalen, een moment’, ze liep weg. Ondertussen was het een uur verder en hadden we nog niemand laten weten dat Lola geboren was. De verloskundige kwam terug met een arts. Zij nam het hechten even over. Druk overleg tussen mijn benen. De verloskundige kreeg aanwijzingen en ging weer verder. Het hechten heeft in totaal twee uur geduurd.
We mochten dezelfde avond nog naar huis
De dagen erna ging het matig. Op dag 6 besloot de kraamhulp dat mijn dochter niet actief genoeg was en te weinig dronk. Na overleg met de verloskundige en de kinderarts moesten we naar het kinderziekenhuis in onze stad. Ik kon nog steeds niet goed lopen, de hechtingen trokken enorm. In een rolstoel mee naar de afdeling en zo veel mogelijk ontlasten. Het vervelende aan een baby in het ziekenhuis, is dat je kraamhulp direct ophoudt. Ik werd de laatste dagen niet meer gecontroleerd. Ondertussen kreeg ik steeds meer pijn beneden en vermoedde ik ook een schimmelinfectie. In het ziekenhuis was er een verpleegkundige zo lief op de verloskunde afdeling een afspraak voor me te maken met de dienstdoende verloskundige. Zij gaf aan dat het er prima uitzag, maar gaf me wel medicatie voor een schimmelinfectie. Lola is uiteindelijk 7 dagen opgenomen geweest. Wij mochten er niet bij blijven, op de medium care kan je niet blijven slapen. We zaten dus zoveel mogelijk naast haar bedje en deden zoveel mogelijk zelf. Tijdens die week kwam er nog een verloskundige thuis mijn hechtingen doorknippen. Dit zou verlichting moeten bieden, aangezien ik mijn been niet verder kon optillen dan 10 centimeter.
De verlichting kwam niet
En eerlijk gezegd, na een maand nog niet. Maar je bent druk met je kind. Dat ziek was, dat niet dronk. Je prioriteiten liggen niet bij je vagina. En alle mensen die je spreekt over je vagina, zeggen allemaal hetzelfde: geef het tijd, bij de één doet het meer pijn dan bij de ander, wacht even de eerste twee maanden af. Terwijl ik toch wel sterk het gevoel had dat er iets niet goed zat. Na een tijdje durfde ik er wel aan te voelen, en wat ik voelde was niet wat ik had verwacht. Het leek of er een hard gekookt ei op de plek van de knip zat. Bij de check van de verloskundige na 6 weken ben ik niet gecontroleerd beneden. We kregen even tijd om Lola te laten zien, er werd gevraagd naar onze bevalling en dat was het.
Na twee maanden ben ik het ziekenhuis gaan bellen
Via de huisarts kreeg ik een doorverwijzing. Ik kon snel terecht bij een gynaecoloog. Zij maakte een echo, en zag niets bijzonders. Geef het even tijd, maak je geen zorgen, het kan even duren. Als ik 4 maanden na de bevalling nog zo’n pijn had, kon ik bellen. Dat heb ik na 4 maanden direct gedaan. Ik kon nog steeds amper wat. Fietsen ging niet goed, traplopen deed al zeer en seks durfde ik al helemaal niet. Ik ben opnieuw naar een gynaecoloog gegaan, voor een second opinion. Dit keer de persoon bij wie ik in mijn tienerjaren ook ben geweest voor de gespannen bekkenbodem. Een ervaren specialist met een wachtlijst van 2 maanden… Toen ik bij hem in de behandelstoel lag, werd het al snel duidelijk. Er was iets niet goed gegaan. Bij de echo bleek dat mijn rechterbekkenbodemspier was afgescheurd tijdens de bevalling. Dat is op zich niet erg, het gebeurt vaker bij een bevalling in kruinligging. Veel vrouwen merken dit niet eens, de linkerspier neemt het werk over en je bent hooguit iets leniger. De gynaecoloog prikte met een instrument aan de rechterkant. Ik voelde niks. Loze ruimte, dode huid. Als een spier afscheurt verdwijnen er ook een hoop zenuwen.
Aan de linkerkant is het een ander verhaal
Daar is de knip verkeerd gehecht. De laag die gehecht is, is vast gehecht aan de wand van het geboortekanaal. Bij elke beweging voelde het alsof er met een haakje aan werd getrokken. Vandaar dat ik mijn been niet goed kon liften en het littekenweefsel zo groot was. De huid aan de linkerkant stierf af, door de frictie aan de binnenkant. De arts gaf me twee opties. Opereren, met het risico dat het enorme litteken nog groter zou worden, of fysiotherapie om ermee om te leren gaan wat betreft bewegen. Hij kan niet garanderen dat de pijn verdwijnt bij het opereren. Als fysio niet werkt, kan opereren altijd nog. Ik zat daar te luisteren. Ik vroeg of ik ooit nog een keer zou kunnen bevallen. Waarop de arts monter antwoordde: ‘Laten we eerst maar eens zorgen dat je ooit nog een kindje kan gaan maken.’ Oef….
Mijn dochter was inmiddels een half jaar oud, met de nodige zorgen rondom voeding
Tijdens een wasbeurt ontdekte ik dat de fontanel opgezet was. Dat het een richel leek. Wat bleek, Lola heeft een lichte vorm van craniosynostose: haar schedelplaten aan de voorkant van haar schedel waren waarschijnlijk al dicht bij de geboorte. Bij de bevalling horen die over elkaar heen te schuiven, zodat de geboorte makkelijker gaat. Dit is waarschijnlijk bij Lola niet het geval geweest. Dat in combinatie met de kruinligging, zorgde voor het afscheuren van de spier en de moeilijke bevalling. Ondertussen begon ik bij de fysiotherapeute. Een hele lieve vrouw, die veel tijd voor me nam en waar ik uiteindelijk een jaar lang bij zou blijven. Stukje voor stukje ging het beter. Zij raadde me aan contact op te nemen met het ziekenhuis waar ik ben bevallen. Niet alleen om meer duidelijkheid te hebben over het hechten, ook voor mijn eigen verwerking. Dit hebben we gedaan, we zijn met de betreffende verloskundige gaan praten en het hoofd gynaecologie. Niet met als doel klagen, maar met als doel: hoe gaan we dit de volgende keer voorkomen? De verloskundige wist mijn verhaal nog goed, zij gaf aan dat het hechten naar haar idee goed was gegaan, maar dat het een ingewikkelde knip was geweest. Er was veel bloed en daardoor haast geweest. Ook het continu aanspannen van mijn kant, was niet bevorderlijk geweest. Met een plan voor een eventuele volgende bevalling in mijn dossier, kon ik het daarna gemakkelijker loslaten. Gerustgesteld, hoopvol dat een tweede bevalling beter zou gaan. En met hersteld vertrouwen in het ziekenhuis. Mocht ik bij een tweede kind natuurlijk willen bevallen, kunnen ze daarna hechten op de OK, door de gynaecoloog zelf. Een keizersnede is ook een optie.
Het blijft een taboe, praten over wat er misging bij een bevalling überhaupt
Maar als het gaat over je vagina, dan willen mensen het liever niet weten. Ook ik zelf niet. Zodra je zegt: ‘Ja, ik heb nog fysio voor mijn bekkenbodem, want het hechten ging niet goed’, kijken mensen al verschikt: ‘Oeh, naar hoor’ en vragen niet door. Natuurlijk niet, ik ben zelf ook niet geïnteresseerd in de toestand van iemand daar beneden. Vriendinnen die nog geen kinderen hebben, noemden mijn verhaal ‘De beste anti-conceptie ooit’. Dat snap ik wel. Het schrikt af. En ik ben er heel open over geweest, wat ook niet iedereen fijn vindt. Ik merk dat veel vrouwen liever niet praten over klachten daar beneden, hoeft ook niet. Maar ik doe het wel. Omdat het iets is, waar veel vrouwen mee door blijven lopen. Waardoor de klachten verergeren. Terwijl je er iets aan kan doen. Vertrouw op je gevoel als je denkt dat het niet klopt. Blijf bij de artsen aankloppen.
Nu zijn we 2,5 jaar verder en kan ik zeggen dat ik al een half jaar pijnvrij ben. Ik kan weer fietsen, rennen, hurken en ja, ook met mijn seksleven is het helemaal goed gekomen.
KELLY
