DE MAGISCHE MAGISTER APP EN CIJFERSTRESS
De Magister App, welke ouder van een tiener kent hem niet? Toen ik voor het eerst van deze klaarblijkelijk magische app hoorde, was ik verkocht. Want hoe mooi is het dat jij altijd en overal kan zien hoe laat je kind les heeft, welke lessen hij /zij heeft gemist en welke cijfers zij op dagelijkse basis binnen slepen. Dit is perfectie, toch? De perfect geaccepteerde manier om boven op je kind te zitten voor de control freaks onder ons. En zijn we dat stiekem niet allemaal een beetje, als het onze kinderen aangaat? Want tsja, we willen toch allemaal dat ons “fruit from our loins” goed terecht komt.
Maar mijn allereerste gedachte was heel eerlijk gezegd: Blij dat ze deze app niet hadden in de ‘90’s! In dat geval hadden wij toch minder goede verhalen gehad op verjaardagen over onderstaande “guilty as charged” puber aangelegenheden:
-
Te laat komen en dan zelf je absentiebriefjes schrijven met de beste plagiaatpoging tot de handtekening van je moeder.
-
Spijbelen bij dat ene vak, totdat de leraar na een aantal weken of maanden toch maar eens je ouders opbelt om te vragen onder welke steen jij je hebt verscholen. Maar ja, ik stond toch een gemiddelde van een 7?! Die lessen waren naar mijn “puberbreinmening” geheel overbodig. Ik had wel betere dingen te doen, zoals bankhangen of de hangjongere uithangen in het winkelcentrum.
-
8ste uurtjes bijwonen, nablijven en papier prikken, omdat je weer eens de klas was uitgestuurd. Ook die kon je makkelijk verdoezelen onder het mom van de uit het niets ontstane supermotivatie om echt wat van dit leerjaar te maken. En dus eerder naar school te gaan of langer te blijven om te studeren.
-
En als dan het grote rapportmoment eraan kwam, dan kon je deze altijd nog een week onderin je tas bewaren. In de heimelijke hoop dat je ouders het ergens onderweg weer vergaten dat je überhaupt een rapport had meegekregen.
Die vlieger gaat dus niet meer op voor mijn dochter. Ondanks dat ik mijzelf zie als een doorgaans vrij relaxte moeder, merk ik dat ik toch minstens één keer per dag op Magister kijk. Het control freak mechanisme draait overuren bij het zien van deze app. En ik vind mijzelf stom dat ik dit doe. Hoe mega irritant had ik het als puber gevonden als mijn moeder zo bovenop mijn lip zat?! Ik had het vreselijk gevonden! En met mij is het ook helemaal goed gekomen. Maar toch kan ik deze “urge” niet onderdrukken op de één of andere wijze.
Mijn dochter zit nu in de brugklas. De eerste paar weken op de middelbare ging het van een leien dakje. Tienen, Goedjes, het kon niet op. En toen kwam die als een donderslag bij heldere hemel. Een 3 voor Biologie! Ik had het uiteraard al gezien voordat zij thuis was. Zelf kwam ze met laaghangende schoudertjes binnen gewandeld. Ik daarentegen stond al klaar met wijsvinger omhoog en een retirade aan vragen hoe dit kon gebeuren. En ik had stress, meer dan zij zelf. Zij had de typerende “boeiuhhh”-pubermentaliteit en ik zag mezelf al honderden euro’s lappen voor bijlessen. Na deze 3 voor Biologie heeft ze het nog driemaal gepresteerd om een dikke onvoldoende te halen. En iedere keer als ik weer een onvoldoende voorbij zie komen schiet er een shitload aan adrenaline door mijn lijf, zelf gebombardeerd tot de terminologie “cijferstress”. En deze zogenoemde cijferstress veroorzaakt ook een bijna obsessief Magister checkgedrag. Call me a Magisterjunk.
Vandaag staat zij aan de vooravond van haar allereerste proefwerkweek. Ze weet dat ze goede cijfers moet halen, om het zooitje een beetje op te krikken.
Ik probeer mijn inner yogi met man en macht aan te spreken; Adem in, adem uit. Relax, niets is onder controle. Deze week staat in het teken van vertrouwen in mijn dochter hebben en het loslaten van mijn wens om het allemaal te kunnen controleren. Whoosah!
Liefs,
CLAIRE
