Het is een koude zondagnacht in november. Aan de grond vriest het en om 01:40u gaat mijn diensttelefoon: “Met Karlijn, verloskundige”, neem ik op. Het is de man van Brittany, Jack. Hij vertelt dat ze nu ruim anderhalf uur weeën heeft, ze komen nu met tussenpozen van 4 min. Ik vraag Brittany zelf ook even aan de telefoon. Als ik de stem van een barende hoor, kan ik beter inschatten hoe snel ik daar ter plekke moet zijn. Ik merk aan Brittany dat ze graag wil dat ik snel kom. Ik schiet mijn kleren aan en stap in de auto. Ik bibber, het is 3 graden buiten. Ik zet de verwarming van de auto vol aan. Ik rijd over de grachten van Amsterdam en vind wonderwel een parkeerplek. Het is inmiddels 2:10u als ik aanbel. Jack doet open, hij is duidelijk zenuwachtig. Brittany zit op een yogabal en doet het heel goed, ze heeft een zacht muziekje op de achtergrond aanstaan. In de schemerige kamer doe ik wat controles en ondertussen kijk ik hoe zij de weeën opvangt. Door de snelheid van de weeën, lijkt het me een goed idee te toucheren (inwendig onderzoek). Zodat we weten of we naar het ziekenhuis kunnen gaan.
Brittany, overigens afkomstig uit Amerika, heeft in haar zwangerschap een bevalplan opgesteld en een van haar wensen is een ruggenprik. Als ik toucheer voel ik 5 cm ontsluiting en krachtige weeën. Haar vliezen zijn nog niet gebroken. Ik bel het OLVG en we mogen komen. Hierbij laat ik hen weten dat mijn cliënte graag een epiduraal (ruggenprik) zou willen. Een half uur later komen we aan op de verloskamers van het OLVG, het is een drukke nacht voor het personeel aldaar. Brittany doet het ondertussen fantastisch, de weeën komen snel achter elkaar en ze wacht met smart op de epiduraal. Ze vangt de weeën geweldig rustig op. We starten met het aansluiten van het CTG (het hartfilmpje), waar we minimaal een half uur een goede registratie voor nodig hebben om de anesthesist te bellen, die de epiduraal zal plaatsen. Tijdens het CTG kan Brittany heel moeilijk rustig liggen, ze wil het liefste staan en dat mag. Zodra ze gaat staan zie ik de ogen van Brittany groot worden. Ik zie paniek in haar ogen, ik pak haar handen. “Wat is er aan de hand?”, vraagt Brittany, “ik heb het gevoel dat ik moet poepen!”. Ze voelt duidelijk druk beneden. Ik stel voor om nog een keer te toucheren. Als ik dat om 4:00u doe, voel ik dat ze bijna V.O. (Volledige ontsluiting) heeft! Brittany kijkt me aan: So, I guess I”m going to do this the dutch way…”. “I guess so Brittany”, zeg ik. Haar partner Jack staat naast haar. En is super trots op zijn vrouw, dat zie ik aan alles. Inmiddels is er ook een verpleegkundige in de kamer gearriveerd, zij zal mij assisteren bij de bevalling.
Brittany wil graag op de baarkruk bevallen, aangezien ze liggen niet prettig vindt de afgelopen uren. Ik installeer Brittany en haar man Jack achter haar op de baarkruk en de persdrang wordt steeds krachtiger. Ze krijgt persdrang die niet meer te negeren is. Daar geeft Brittany graag aan toe. Het is hard werken. Na 53 min persen “staat” het hoofdje. Ik instrueer haar bij de volgende wee te zuchten, zodat het hoofdje zo rustig mogelijk geboren wordt. De harttonen van de baby zijn de hele bevalling al prachtig, dus we hebben geen haast. Al zuchtend wordt om 5:13u een prachtig meisje geboren in Amsterdam. Ze heeft een goede start en huilt direct goed door na de geboorte. Brittany is blij, blij dat ze er is en vooral blij dat het achter de rug is. Ze roept: “I can’t believe I did this without epidural!”. Ze denkt dat haar familie het niet zal geloven. Twee uur na de geboorte stap ik in de auto richting huis. Ik beland in een rijdende file op de ring A10. De zon komt op, het is een nieuwe dag. Om mij heen zie ik slaperige automobilisten en ik voel me helemaal fit! Ik heb zojuist nieuw leven geboren mogen zien worden: I love my job!
KARLIJN
