Het is 8.00 uur als ik de teamkamer van onze school binnenloop. Op het mededelingenbord staan 9 zieken! Jeetje, een hele uitdaging om dit op te lossen. Er wordt druk gepuzzeld om vervanging te regelen, maar we ontkomen er niet aan om lessen uit te laten vallen en leerlingen een deel van de dag vrij te geven. Van verschillende collega’s komt commentaar: waarom ‘die uit de kantoren vandaag niet voor de klas gaan staan!?’. “Alsof we dat nooit doen! Alsof we het ook niet zo druk hebben met onze eigen taken om de werkdruk van onze collega’s te verlichten door de zorg van hun leerlingen te regelen!”. Mij gedachten slaan op hol en ik besluit het aan me voorbij te laten gaan en naar mijn kantoor te lopen.
Daar start ik mijn computer op: 41 onbeantwoorde mails. Sinds twee dagen geleden. Ik scan de mails en gelukkig is een groot deel slechts bedoeld ter info. Deze sla ik op in de mappen die ik per klas gemaakt heb. De andere besluit ik te openen, te lezen en te beantwoorden.
8.20 uur: de eerste leerling komt mijn kantoor binnen. Hoe laat ze vandaag uit zijn, want er is toch uitval?! Zijn mentor is immers ziek. Ik vertel deze jongen dat het inderdaad klopt dat zijn mentor ziek is, maar dat we deze lessen hebben kunnen opvangen met collega’s en dat de lessen die hij heeft van andere docenten gewoon doorgaan, omdat zij niet ziek zijn. Mopperend loopt hij mijn kantoor uit met een kreetje dat met een beetje fantasie lijkt op een ‘dankjewel’.
Ik kijk op mijn telefoon en lees een appje van mijn afspraak van 8.15 uur; ze is wat verlaat in verband met drukte op de weg. Mooi, dat geeft mij nog even de tijd die ene mail af te maken en te versturen. Om 8.30 uur stormt de volgende leerling bij mij binnen. “Waar is mijn begeleider?”, is het eerste dat ik hoor. Na deze jongen eerst netjes ‘goedemorgen’ gewenst te hebben, nodig ik hem uit te gaan zitten en leg ik hem uit dat ze wat verlaat is in verband met de drukte op de weg. Deze leerling blijkt minder makkelijk te sussen en gaat een flinke discussie aan over het feit dat hij nu ‘voor niks’ zo vroeg op school is. Laat hij nou de dag ervoor aangesproken zijn op te laat komen! Vrij snel hierna komt ook de begeleider aan op school en proberen we de problemen waar deze leerling tegenaan loopt, samen te tackelen. Dit blijkt niet zo mee te vallen. Deze leerling blokkeert volledig en loopt weg uit het gesprek. Even later eindigt ook ons gesprek en loopt zijn begeleider richting de les waarin ze deze leerling gaat helpen. Wordt vervolgd.
Rond 10.30 uur wordt er (ik schat: voor de 15e keer) op mijn deur geklopt. Dit keer een docent die een leerling in mijn kantoor neerzet: “Ik kan niets met deze jongen! Hij wil geen kant op!” Oke, kom maar op! Ik ga op een rustige manier het gesprek aan met deze leerling en kom erachter dat er nogal wat onduidelijkheid en frustratie is. Deze onduidelijkheid neem ik weg en op een oplossingsgerichte manier komen we tot de kern van de frustratie en de oplossingen voor dit probleem. Deze jongen is ietwat lomp geweest tegen zijn docent en belooft zijn excuses te maken. Ik stuur hem weer terug naar de klas.
In de middagpauze hoor ik, behalve het normale rumoer, flink wat drukte in de aula en ik besluit mijn deur eens open te doen. Een deel van de leerlingen uit de bovenbouw bevindt zich in de onderbouwaula. Ik loop naar deze leerlingen en vraag hen terug te gaan naar hun eigen aula. Ik loop met hen mee en draag ze over aan de surveillanten aldaar. Nog geen vijf minuten later staan ze er weer… Let’s do this again!!
Aan het einde van de middag (15.00 uur), hoewel dit voor mij voelt als het einde van een turbulente dag, ergens zo rond een uur of zes, heb ik een oudergesprek. Dit keer over een leerling die niet naar school wil, omdat hij zich niet veilig voelt, veel alleen zit en geen invulling weet te geven aan de vrije situaties. Met ouders, begeleider en mentor kijken we naar wat er écht speelt en spreken we af dat deze leerling gefaseerd de stap maakt terug naar school. We maken de afspraak dat hij voorlopig start met drie dagen van twee uur en van daaruit gaat opbouwen. Na het gesprek maak ik hiervan een verslag, dat ik opsla in het leerlingvolgsysteem en deel met de betrokkenen.
Op het moment dat ouders mijn kantoor hebben verlaten, stormen er vier collega’s tegelijk naar binnen. Eén voor één willen ze hun verhaal doen. De één moppert over de vervanging die niet goed geregeld zou zijn, de ander vraagt de afwezigheid van een leerling te noteren, weer een ander vraagt wat er met de examenaanvragen van haar klas is gedaan. Oh ja! De controle van de examenaanvragen! Bijna vergeten. En zo is het bijna drie kwartier verder voordat ik met mijn collega aan deze klus kan beginnen. De eerste collega’s pakken ondertussen hun spullen en gaan naar huis.
Het is uiteindelijk bijna 18.00 uur als wij onze taak klaar hebben en de school verlaten.
Ach ja, morgen weer een ‘gewone’ dag!
AMANDA ZORGCOORDINATOR SPECIAAL ONDERWIJS
