13 september, 11.45 uur’. Onderweg in de auto waren we muisstil en zachtjes hoorde je de radio op de achtergrond. Zoals ik ben zong ik zachtjes mee met het nummer ‘Sweet goodbyes’ van Krezip. De tranen stonden in mijn ogen. What the hell is happening?. Naast mij rijdt Justin en ik voel zijn angst. Ik pak zijn hand beet en zei, “ lief, wat het ook is. Dit kunnen wij!”.
12:15 uur’. Eenmaal aangekomen bij de spoedeisende hulp moesten we eerst wachten in een wachtruimte. Dit was een lange wacht, want lang rechtop zitten hield ik niet vol. Na zo’n kleine 20 min werden we opgehaald en naar de zaal gebracht. Het gordijn werd dicht gedaan en ik mocht op bed komen liggen. Mijn bloeddruk en hartslag werden gemeten en er werden wat testjes bij me gedaan. De verpleegkundige verliet ons weer en we moesten wachten op de artsen. Om het half uur stonden er andere verpleegkundige /- artsen aan mijn bed. Ze testten mijn reflexen, de pijn in mijn voeten, maar ook mijn kracht in armen en benen. Ze stelden vragen als; “Hoe snel ging het berg afwaarts?” en “Hoeveel pijn voel je op een schaal van 0 tot 10?”
Mijn broer was in de tussentijd mijn stiefbroertje tegemoet gelopen. Het was druk en het wachten duurde daarom lang. Rond 15.30 uur kreeg ik te horen dat ik iets licht verteerbaars mocht eten (FEEST! Het mag eindelijk). Justin is naar het restaurant gelopen en bracht een bolletje kaas en een smoothie mee. Het slikken ging nog moeizamer als ervoor en kreeg het met moeite weg. Een uurtje later werden we opgehaald en werd ik in een rolstoel naar de neurologie afdeling gebracht. Eenmaal op de kamer aangekomen raakten we in gesprek met een man die tegenover mij lag. Hij had een nuttige tip voor me! Als ik hulp nodig had (en ik was nogal hulpbehoevend) moest ik vroegtijdig op de bel drukken. Dit kon nog weleens lang duren voor ze eenmaal aan je bed staan. Om 17.00 uur kreeg ik avondeten en ik werd intens gelukkig toen ik dubbelvla zag staan met een toefje slagroom. Ik zal jullie verder het verhaal over ziekenhuiseten besparen (We all know how that story ends, haha).
Na opnieuw lang wachten kwam rond 18.30 uur de neuroloog naar ons toe. Excuseerde ze zich dat dit zo lang had geduurd. Volkomen logisch vond ik, ik ben tenslotte niet de enige die geholpen moet worden. Wanneer dezelfde testjes werden uitgevoerd, wilde ze controleren of het gevoel in mijn voeten nog aanwezig was. Hier gilde ik het uit van de pijn. Dit voelde alsof ze mijn voet aan het openhalen was met een botte mes. Ze had haar vermoedens over wat het kon zijn en dat gaf ze ons een klein lichtpuntje. Door middel van een lumbaalpunctie (een ruggenprik) konden ze hersenvocht uit mijn lichaam halen en opsturen naar het lab. Ik was bekend met dit soort prikken nog van de bevalling van Abigail. Zolang ik de naald niet te zien krijg, is het oké. Na de prik mocht ik me een uur lang niet bewegen en zouden we daarna de uitslag krijgen.
Justin ging snel op en neer naar huis om wat spullen voor mij te halen. Overnachten in het ziekenhuis zat er wel in. Hij was weg en ik werd erg onrustig. Een berg emoties kwam op me af! Het gevoel van angst, verdriet, machteloosheid, pijn en zó veel vragen. Een verpleegkundige kwam bij me kijken hoe het met me ging. Mijn gezicht sprak boekdelen en hij kwam even naast mij zitten. Ook al hoort dit bij zijn werk, voelde dit niet aan als een moetje. Hij wist me gerust te stellen met zijn optimisme en door over luchtige dingen te praten. Ons gesprek ging uiteindelijk over mijn gezin. Een onderwerp waar ik graag over praat! Er werd gelachen en ondertussen hielp hij mij met drinken (lees; thee uit een rietje). Hij kon natuurlijk niet blijven zitten en moest naar de volgende patiënt. “Hou je sterk meisje en ik kom zo nog even bij je langs“. Dit voelde vertrouwd, ik ben hier in goede handen wat de uitslag ook zal zijn.
Een uur later kwam de neuroloog aan mijn bed samen met nog een arts. Dit was een arts van de intensive care. Justin was nog niet terug en ik was bang dat ze me al dingen gingen vertellen zonder dat hij er bij zou zijn. Haar eerste woorden waren, “De uitslag is bekend en ik had al zo mijn vermoedens”. Stokstijf lag ik in bed en het enige wat ik kon denken was, zou ik ooit nog kunnen lopen? “Je hebt Guillain Barre en dat is goed te behandelen. Bij GBS is er sprake van spierzwakte of verlamming en vaak ook van gevoelsstoornissen zoals gevoelloosheid of tintelingen. De ziekte varieert van lichte verschijnselen tot een tijdelijke volledige verlamming. Ook je ademhalingspieren en gezichtsspieren kunnen verlamd raken”, zei de neuroloog. Ik hoorde het maar half en mijn gedachtes dwaalden weg. Ik hoopte dat Justin zo snel mogelijk binnen zou komen lopen! Dat moment dat hij binnen stapte met een grote sporttas vol spullen hoorde we beiden de neuroloog zeggen: “Je wordt direct naar de intensive care gebracht”. Justin liet de tas uit zijn handen vallen en zijn gezicht trok wit weg. We keken elkaar aan en het enige wat we konden was huilen. De neuroloog praatte Justin bij. Ze vertelde dat de kans groot was dat ik aan de beademing zou moeten en ik daar het veiligst was. Ik pakte Justin beet en vroeg waar Abi was. “Maak je geen zorgen schat, Abigail slaapt bij Marjolein vanavond”, zei hij. Fuckzooi, als ik dit had geweten had ik intenser gedag gezegd voor ze naar de kindjes ging.
De verpleegkundige kwam nog even gauw bij me langs om mij sterkte te wensen. Mijn bed werd van de rem gehaald en ik werd weggereden naar de volgende afdeling. Het voordeel was dat ik met niemand de kamer hoefde te delen! Het ging zo snel vanaf dat moment. Het infuus werd ingebracht, hartslagmeter ging om mijn vinger en allerlei plakkertjes op mijn borst voor mijn ademhalingscontrole. Toen alles geïnstalleerd was en ik goed lag, drong het nog steeds niet tot me door. De kans dat het nog erger achteruit kon gaan, die was er. Ik werd geleefd door de situatie. Niet alleen ik, maar wij allemaal! Justin mocht die nacht niet bij me blijven en ging met pijn in z’n hart naar huis. Het verdriet dat er op dat moment was, voelde ik intens. De angst dat ik misschien aan de beademing zou moeten was ongekend groot. Na afscheid nemen van mijn man werd het muisstil om me heen. De piepjes van alle metingen hoorde ik op de achtergrond. Daar lag ik dan, op de IC…
Wordt vervolgt.
Liefs,
ANOUK
