Ik was 13 en net begonnen op de middelbare school
Een nieuw begin, zo voelde het voor mij, na een verschrikkelijke tijd op de basisschool, echt. Ik wilde aansluiting vinden bij de groep die mij voorheen juist pestten. Maar ik hoorde er nog steeds niet bij. Na een gesprek met vriendinnen over ons gewicht werd er een zaadje in mijn hoofd gepland. Als ik afval ben ik slank, hoor ik erbij en word ik leuk gevonden. Zo gezegd zo gedaan. De voorgenomen 3 kg werden er 20 in 3 maanden en ik werd gediagnosticeerd met Anorexia Nervosa.
Vijf jaar later had ik een behandeling en een relatie achter de rug en weer 44 kg aan mijn lijf
De zes jaar daarop kreeg ik een nieuwe relatie en viel ik langzaam weer af naar een gezond gewicht. Ook besloot ik om nog een keer in therapie te gaan, even de “scherpe randjes ” van mijn eetgestoorde gedachten verwijderen. Tijdens therapie kwam ik erachter dat deze scherpe randjes meer aanwezig waren dan ik mijzelf voor hield.
Halverwege de therapie raakte ik zwanger
Een bewuste keuze, mijn vriend en ik waren klaar voor een kindje en ik dacht dat het ondanks de problemen wel goed zou komen. Mijn buikje bleef de hele zwangerschap klein, ondanks dat ik weer meer at dan ooit. Wel bleef ik al die tijd sporten, deels omdat ik hier van geniet en deels omdat ik anders bang was dicht te groeien. Nooit heb ik een stapje terug gedaan in de intensiteit van het sporten. Pas met 39 weken stopte ik, dit op verzoek van mijn vriend.
Als mensen zeiden dat mijn buikje bescheiden was, gloeide ik van trots
Ondanks dat ik zelf vond dat het mega was. Ik baalde ook over het feit dat ik voor de zwangerschap mijzelf eindelijk mooi vond en nu weer dik werd. In overleg met de verloskundigen heb ik mijzelf de hele zwangerschap niet gewogen. Zij hielden het tot de 20ste week bij, maar dan stond ik achterstevoren op de weegschaal. Altijd zeiden ze: “Jij past zo weer in je broeken”. Wat mij weer een goed gevoel gaf. Belachelijk, want hoe het met de baby ging, was veel belangrijker. Zo zie je maar hoe zo’n eetstoornis toch nog aanwezig kan zijn, zelfs jaren nadat je in behandeling bent geweest. Gewicht is niet leidend om te kunnen stellen dat iemand genezen is, of hoe het in haar hoofd zit.
Ik ben nu een maand moeder en pas mijn broeken weer
Mijn lichaam is nog niet helemaal wat het was en door de borstvoeding, emoties en verveling eet ik nog steeds meer dan gewenst, maar ik heb vertrouwen dat dit goed komt. Mijn dochter wil ik namelijk nooit het gevoel geven dat ze een bepaald lichaam moet nastreven voordat ze zichzelf mag accepteren. Lief zijn voor jezelf, dat is wat ik haar wil meegeven. En laat ik daarmee bij mijzelf beginnen.
NAOMI
mag ik contact met je opnemen?
Er zijn veel vrouwen die een eetstoornis hebben (gehad) en worstelen met hun veranderende lijf tijdens de zwangerschap. Laat staan met de extra onvermijdelijke kilo’s. Terwijl het juist zo’n prachtige en bijzondere gebeurtenis is.
Dit geldt trouwens ook voor de postpartum-periode. Dan is het bijna nóg moeilijker om goed voor jezelf te zorgen met weinig slaap, borstvoeding en de verantwoordelijkheid voor een kindje. Daarbij komt nog de maatschappelijke druk om snel weer in je oude kleding te passen en op gewicht te komen.
Ik gun het iedere vrouw om trots te kunnen zijn op hun babybuik en hoe sterk en bijzonder hun lichaam eigenlijk is. Voor mij was dit de reden om vrouwen die een eetstoornis hebben (gehad) en zwanger zijn of net zijn bevallen hierin te begeleiden.
Dank je wel voor het delen van je verhaal Naomi en gefeliciteerd met je prachtige dochter.