Vroeger was dit een taboe. Er werd niet over gesproken, of toch niet zo vaak. Ik wist vaak niet wat er mis met me was, kon mijn draai in het leven niet vinden. Ik was 16 jaar, mijn ouders waren al twee jaar gescheiden. Ik had toen al een redelijk turbulente jeugd achter de rug. Op mijn 18e kwam de diagnose: bipolaire stoornis type 2. Vroeger had het de naam manisch depressief. Iedereen kan wel eens een off-day hebben of heel enthousiast zijn over iets, maar ik heb dit heel extreem. Ik kan van het ene op het andere moment in extreme uitersten vallen. Medicatie helpt dit goed onder controle te houden… Een stempel op mijn hoofd? Ja, zeker. Leren leven met deze ziekte is moeilijk.
Ik was 20 toen ik onverwachts zwanger werd van mijn eerste kindje. Iedereen in m’n omgeving twijfelde aan mijn capaciteiten als mama. Ik kan ze geen ongelijk geven. Op je 20e zwanger worden, alleen wonen, zonder partner (die had me in de steek gelaten toen hij het wist) én nog naar school gaan. Geen makkelijke taak…Tijdens mijn zwangerschap mocht ik geen medicatie innemen voor mijn bipolaire stoornis, maar ik had ook totaal geen last hiervan. Vreemd. Pas toen ik beviel van mijn dochter, viel ik in een diep gat. Ik ging het verkeerde pad op. Ik nam geen medicatie in en luisterde naar niemand. Daarom heeft mijn moeder er goed aan gedaan om aan de alarmbel te trekken en heeft ze ervoor gezorgd dat mijn eigen dochter bij haar terecht kon. Laten we over een ding wel duidelijk zijn: mijn dochter is nooit mishandeld geweest door mij of verwaarloosd. Ik was gewoon niet in staat om voor een kind te zorgen in mijn toestand. Leven met een bipolaire stoornis is soms zo vreselijk moeilijk. Vaak klinken er miljoenen stemmetjes in mijn hoofd en is het zo druk dat ik voel dat ik het even niet meer aan kan. Je voelt je zo vol en leeg tegelijkertijd . Een evenwicht hierin vinden is moeilijk.
Nu 9 jaar later, woont mijn dochter nog steeds bij mijn moeder. Ik zie haar elk weekend (ze logeert dan bij mij) en ik kan haar op elk moment zien. Ondertussen heb ik al bijna vijf jaar een geweldige man in mijn leven. Daar is ook iets heel mooi uit voort gekomen. Ons tweede wondertje: een zoontje van bijna twee jaar. Ik zou voor geen geld van de wereld mijn twee liefste kinderen willen inruilen om terug opnieuw te beginnen, want ik heb geleerd van mijn fouten. Het heeft me gemaakt tot de vrouw die ik nu ben.
Het kan soms, nee sorry vaak, druk zijn in ons huishouden en alles loopt niet vlekkeloos in de opvoeding voor mijn kids. Maar ik weet dat ze niets tekort komen. Ze hebben wel een gekke mama, maar een mama die haar kinderen dol graag ziet!
Wat knap dat je dit met ons deelt! Ik ben zelf opgegroeid met een moeder met een bipolaire stoornis en ook ik ben als kind nooit wat tekort gekomen! Het was chaotisch maar alles kon en en mocht bij ons thuis. Helaas vind mijn moeder het erg lastig om haar ziekte te accepteren waardoor dit momenteel voor veel lastige situaties zorgt maar ik hou ontzettend veel van haar. Er rust helaas een veel te groot taboe op een bipolaire stoornis en ik vind je dapper dat jij jouw verhaalt met ons deelt.