Ik ben een emotioneel wrak sinds dit alles… Maar dat is oké

Ik was  34 weken zwanger en ik had een leuke babyshower van mijn collega’s gehad. Na thuiskomst ging ik op de bank zitten en begon de baby ineens zo veel te bewegen. Hij lag in stuit en ik was er van overtuigd dat hij op dat moment draaide. Ik filmde het en ging slapen. Ik was alleen, want mijn man Gino was op oefening. Hij zou tot week 36 daar zijn en dan thuiskomen. De laatste weken lekker samen genieten. Ook moest ik nog twee volle weken werken. Ik had een prima zwangerschap. Veel angst (na drie jaar fertiliteitsbehandelingen eindelijk zwanger) en bloedingen. Maar ik voelde me oké en kon het aan om tot week 36 te werken. Maar misschien deed ik me beter voor dan ik was. That’s me.

3 maart

In de ochtend op het toilet braken mijn vliezen. Is dit plassen? Nee shit, het is echt veel en het stopt niet. Mijn voeten waren drijfnat. Ik schreeuwde het uit. Zo veel paniek ineens. Ik belde de verloskundige en ze kwam zodra ze klaar was met een bevalling. Mijn moeder en schoonmoeder heb ik direct opgetrommeld. Ik liep naar de keuken voor een bakje om wat vruchtwater op te vangen. Het rook zoet en was helder. Oké, het is echt zover. Kraamverband erin, want het gutste nog steeds langs mijn benen. En ik ben mijn spullen gaan pakken. Ik heb zijn geboortepakje zelfs nog ingepakt. Als ik toen eens wist dat hij dat pas met twee maanden aan zou kunnen… Maar goed, de verloskundige kwam. Naar het hartje geluisterd en het ziekenhuis gebeld. Ondertussen mocht ik het SITCEN bellen. Het is een soort van crisisnummer van defensie als  er een situatie voordoet waarbij jouw militair direct naar huis moet. Ondertussen had ik hem een appje gestuurd en hij wist er van. Om 12 uur zou hij naar Nederland gereden worden.

Eenmaal in het ziekenhuis zagen ze op de echo dat hij goed ingedaald lag. Ha! Dus toch gedraaid. Op de ctg nog geen weeënactiviteit te zien, maar wel een heel onregelmatige hartslag van de baby. Ook kwam er uit de kweek dat ik een streptokok bij mij droeg. Dus kreeg ik direct antibiotica. Ik kreeg geen longrijping, omdat ik 34+2 weken  was, en dit vanaf dit termijn niet meer gegeven werd. Einde van de middag was Gino er eindelijk. Ik heb zo gehuild. Het was te vroeg. Ik was bang. In de avond moest Gino naar huis. Ik lag immers ter observatie, want ik had nog geen weeën of was niet aan het baren. Rond 23.00 kreeg ik rugpijn en dacht: ‘Oké, dit is niet fijn. Laat ik maar gaan slapen.’ Geen idee wat er nog gaat komen. Ik wist dat ik dat weekend mama zou worden. Hoe dan ook.

4 maart

Om 02.00 kreeg ik om de  4 a  5 minuten weeën. Ik had dit getimed en op de klok gekeken. Na een uur dacht ik:’ Misschien moet ik even bellen, want het komt nu om de 2 a 3 minuten.’ ‘Ja hoor meid, ik zie het aan je.’ Even aan de ctg voor een uurtje en dan kijken we hoe en wat. Duidelijk te zien. Daarna mocht ik rond 04.00 gaan douchen. Ik had Gino nog steeds niet gebeld. Ik heb hier zo spijt van achteraf. Maar wist ik veel. Ik dacht 1 cm ontsluiting per uur. Welja.. . Tijdens het douchen wist ik niet waar ik het zoeken moest. Staan, zitten, alles deed zeer. Ik belde en vertelde dat ik persdrang kreeg. Als een gek verplaatste ze mijn spullen naar de kraamsuite. Ik tilde nog een tas, ook al mocht dat niet van haar. Ik belde Gino huilend en zei dat hij moest komen. Ik ging bevallen. In m’n eentje pufte ik de weeën weg. Ik ben binnen anderhalf uur van niks naar volledige ontsluiting gegaan. Je moest eens weten hoe ik me voelde. Het stopte niet. Ik kon niet op adem komen tussen de weeën door. Eindelijk was Gino er. En de verloskundige die opgeroepen was kletste met mij. Hij vond de situatie maar vreemd. Ik was zo rustig en in mezelf gekeerd. Maar kletste wel over mijn werk en over allerlei dingen. De kinderartsen en gynaecoloog waren ook uit huis gebeld en stonden ook in de kamer. Wat een mensen, maar ik zag ze niet. Ik had mijn ogen dicht. Eindelijk persen. Mijn lichaam had geen kracht om in een wee meerdere keren mee te persen en ik kreeg voor het laatste zetje wee opwekkers toegediend. Thanks, het was al non-stop en nu nog krachtiger ook. Jake zijn hartslag viel weg en ik moest een knip krijgen. Verdomme, kan mijn lichaam niet eens een baby voldragen en moet ik ook nog een knip. En daar was hij, onze allerliefste Jake. Zo klein, en huilde iets. Hij was warm en rook heerlijk. Mijn baby waar ik zo lang op gewacht had. Hij is hier, en hoe. Hij maakte geen geluid meer en werd paarser. Hij ademde niet meer en er werd van alles geschreeuwd. Snel de navelstreng. Hij moest beademd worden en de couveuse in. Gino erachter aan, en daar lag ik… Opengeknipt te zijn en weer helemaal alleen. Net zoals bij het breken van de vliezen en net zoals tijdens de weeën lstorm. Gino kwam lijkbleek terug en ik verzocht hem te gaan zitten. ‘Straks val je flauw lief.’ De eerste update kwam. Jake had een onrijpe long en een mega longontsteking. Door een heftige bacterie. Dus toch die streptokok? Inderdaad, ik bleek achteraf GBS draagster te zijn.

Na hechtingen, een snelle douche en ontbijt mochten we naar hem toe. Ik liep, want ik vond het bed en de rolstoel maar overdreven. Daar lag ons mini mensje. Beademd en wel. Bellen blazend. Vuurrood. Is dit net uit mij gekomen? De gedachten die door mijn hoofd gingen logen er niet om. ‘Ik wil dit niet. Dit is mijn baby niet. Ik wil mijn baby terug in mijn buik. Ik wil hem dragen en laten groeien. En niet aan de wereld blootstellen.’ Maar ik had niks te willen. Hij lag daar zo hard te vechten. De kinderarts kwam en zei dat hij overgeplaatst moest worden naar Isala in  Zwolle. Daar is een NICU en kunnen ze hem longrijping geven. Anders is het niet eerlijk en kunnen we niks voor hem doen. JEZUS wat zei je? Tussendoor kwam de verpleegkundige: ‘Je wilde borstvoeding geven? Hier is een kolf. Ik help je. Oké?’ Er kwam zowaar melk. Ik bewaakte dit met mijn leven.  Hij werd gehaald door de neonatoloog in de NICU ambulance. Dat beeld dat hij wegreed en ik daarachter aanliep zit nog op mijn netvlies gebrand. Ik heb de ambulance afgeslagen voor mezelf. We gaan niet met z’n drieën uit elkaar hoor. Eenmaal daar werd ik opgenomen op de verloskundige high care. Dit lag in dezelfde gang als de NICU. Na heel wat uren mochten we bij hem. Hij was inmiddels voorzien van schroeven in zijn hersenen, een sonde, twee infuuslijnen in zijn navelstreng, tig plakkers voor zijn hartje, infusuusjes en een nog beter beademingsbuisje. Dit was nog steeds mijn baby niet. En toch praatte ik met hem. ‘Mama is bij je liefje, je bent niet alleen. Je bent sterk en ik ben trots op jou.’ Dit zeg ik nog steeds elke dag.

Lang NICU verhaal in het kort. Want die dagen waren hel en duurden oneindig lang. Jake kreeg de dag na zijn geboorte longrijping. Dit zou een aantal dagen later effect hebben en tot die tijd vocht hij zo hard en was het zo kritiek. Hij kreeg een bloeding in zijn hersentjes. Hij kon dagenlang niet afgebouwd worden van de beademing, omdat hij zo zwak was. En na mijn opname moesten we over naar het Ronald McDonald huis naast het ziekenhuis. Tranen met tuiten, want ik wilde mijn kind niet verlaten. Ik weigerde. Maar het was best fijn daar. Allemaal ouders waarvan hun kindje(s) ook op de NICU lagen. En ik kolfde vrolijk verder trouwens, elke drie uur. Dit bracht Gino trouw en Jake kreeg dit via zijn sonde. Na zo veel dagen elke dag drir keer naar de NICU en fijn buidelen met Jake, kregen we weer een gesprek. De beademing mocht afgebouwd worden. Wat waren we blij! Binnen een dag ging hij van afbouwen naar CPAP. Weer een dag later helemaal zonder en had hij enkel zijn sonde. Dus we mochten terug naar het St Jansdal in Harderwijk waar ik ook bevallen was twee weken geleden. In de couveusesuite met z’n drieen. Daar heeft hij leren drinken uit de borst en mocht hij groeien. We kregen ons mini mannetje van 2500 gram mee naar huis en dat viel niet mee. Het was loodzwaar. Jake heeft ruim twee maanden tussen kruiken gelegen, omdat hij zijn temperatuur niet (en nog) op peil kon houden. Hij had tweemaal een afbuigende curve gehad en ik moest gaan bijvoeden. Vier maanden borstvoeding waren het mooiste wat ik terug kon geven. Het was zo zwaar en ik was niet gelukkig. Ik had herbelevingen, angst en paniekaanvallen. ‘Meisje je hebt PTSS, en daarbij een postnatale depressie.’ Ik heb keihard gevochten met therapieën waaronder EMDR. Dit om de trauma’s aan te pakken. Het vliezen breken, Jake zijn ademstilstand op mijn borst, de eerste keer hem zien. En de tijd op de NICU.

Jake is inmiddels negen maanden en een vrolijke bolle lieve baby. We zitten nog veel met hem in het ziekenhuis vanwege zijn longen en hartje. Ik kan nu van hem genieten. Hij is sterk en kan zo hard vechten. Ik ben zo trots. Op ons alle drie! Nu ik dit typ roept hij voor het eerst mama. Keihard janken, haha. Ben zo’n emotioneel wrak. Alleen nog maar meer sinds dit alles. Maar dat is oké.

LISA