Om 0:01 een steek in mijn buik. Zal het dan toch echt gaan gebeuren? Ik val weer in slaap en ‘s ochtends worden we gewekt door onze dochter Vlinder (2,5 jaar). Het duurt haar allemaal veel te lang, want mama kan niks meer. Die ochtend knuffelen we weer totdat ik om 09:00 boodschappen ga doen. Vriend Mats en Vlinder blijven thuis en ik ga op stap met mijn moeder, vader en oma (Mats is overigens niet de vader van Vlinder, maar wel van onze newborn baby). Mats is al ruim een jaar in ons leven en Vlinder kan zich ook geen betere bonus papa wensen. Al puffend struinen we alle winkels af. Ik maak een grapje: ‘Nou mam, ik denk dat je vanavond opnieuw oma wordt’. Ik bel Mats op terwijl we in de supermarkt lopen. ‘Lieffie, het kan zijn dat we straks naar het ziekenhuis moeten, want ik heb weeën’. Ik hoor de paniek in zijn stem. Oja, zijn ouders komen een kopje koffie drinken. Moet hij ze afbellen? Ik zeg gelijk: ‘Nee joh! Is even gezellig toch!?’ Met een auto vol boodschappen arriveren we bij ons huis. Ik ren al puffend naar binnen. Iedereen helpt met de boodschappen. Ik geef Vlinder een knuffel en bel de verloskundige. ‘Kom maar naar het ziekenhuis in Gorinchem dan kijken we even hoe of wat. De reden dat we naar het ziekenhuis moeten is omdat er bij 20 weken streptokokken B is gevonden. Dus ik moet giften van antibiotica krijgen. 11:30 waren we gearriveerd. Ik zeg nog tegen Mats: ‘Laat de vluchttas maar in de auto, want misschien moeten we zo weer weg.’ Maar niets bleek minder waar. Ik had al 5 cm ontsluiting. Dus de eerste gift antibiotica ging erin. Een infuus… Doodeng, nog enger dan de hele bevalling achteraf, haha. Yes, daar was mijn moeder! Zonder haar bevallen was sowieso geen optie. De weeën bleven uit. Mats had inmiddels drie dozen Ferrero Rocher gekocht. Ik bleef maar eten evenals Mats en mijn moeder. Om 16:30 eindelijk de tweede gift. Dat betekende dat ik hierna zo goed als veilig kan bevallen. 17:30 werden toch mijn vliezen maar gebroken. We hadden veel lol over het water dat eruit gutste en Mats en mama verschoonden mij constant. Het was Mats zijn eerste bevalling. Hij trok toen al redelijk wit weg. Het eerste uur gebeurde er nog vrij weinig. We kregen nog een bord boerenkool die heb ik binnen 1 minuut met worst en al op. Af en toe een wee, maar we konden nog lachen. 18:30 gingen ze toch maar even kijken, wat bleek: 9,5 cm! En daarna ging het toch wel snel. Op mijn knieën, op mijn zij, ik wist me geen houding meer aan te nemen. Mats zijn handen op mijn buik waren het beste. Ik zei dat ik toch die prik in mijn been wel wilde. Dat beviel de vorige keer wel. ‘Daar zijn we nu te laat voor.’ Ik keek mijn moeder aan vol wanhoop: ‘Maar mama dat kan ik niet!’ Ze hadden de baby op 8 pond geschat. ‘Mama dat past toch niet’, zei ik. Na een uur lang de weeën te hebben tegen gehouden gaven ze mij wee opwekkers en toen ging ik snel. Ik moest persen maar deed het tegenovergestelde. Ik verontschuldigde me en deed het vervolgens weer. Wat deed dit pijn zeg! ‘Dit zal ik nooit vergeten’, zei ik. Ik lachte als een boer met kiespijn. Natuurlijk vergeet je de pijn. De hele kamer stond vol: een leerling, verloskundige, medische verloskundige en de verloskundige van het ziekenhuis, mijn moeder en Mats. Alle schaamte was weg. ‘Jongens help me nou’, dacht ik alleen maar. Ik lachte verder en zei geen woord. De vorige keer ging ik ook in een trance, nu weer. Toen kreeg ik wel een beetje hulp. Na driekwartier persen lukte het gelukkig als nog. Om 20:56 kwam onze dochter Jela-Lóa op de wereld. Ze vloog er letterlijk uit, iedereen was zeiknat. Dat beeld is het enige wat ik nog heb onthouden van de bevalling. Daarna de tranen, opluchting, geluk. Het filmpje dat mijn moeder had gemaakt was heftig, maar ook hilarisch. Je ziet namelijk alles, bedankt mama. Je ziet ook dat Mats na de bevalling nog een half uur mijn been beethield die overigens in een beugel zat. Zijn eerste kind. Mijn tweede dochter en Vlinder haar zusje. Wat een geluk en wat hebben we buiten de peuter terrortijd veel lol met z’n allen.
DAISY
