Ik weet niet zeker of het me zo hoog zit door de hormonen of omdat ik zelf juist helemaal niet zo ben…
Tsja… I don’t know! Jij mag bepalen. Zo snel als ik wist dat ik zwanger was ging ik al op zoek naar het leukste geboortekaartje, het moest er een beetje net zo uit zien als bij m’n eerste dochter. Een klein kaartje, want dat hadden we bij haar ook, maarja, dat is al ruim 5 jaar geleden, dus vind maar iets wat een beetje vergelijkbaar is! Yes, toch gevonden! En zo trots als je dan al bent, zou je het het liefste al aan iedereen willen laten zien!
Daar kwam de welbekende adressenlijst weer tevoorschijn
Niet iedereen van 5,5 jaar geleden stuurde ik weer een kaartje en ook nieuwe adressen moesten worden toegevoegd. Ik leefde steeds meer toe naar dat ene moment: de geboorte! Precies een week voor de uitgerekende datum kwam ze ter wereld, onze mooie dochter en zusje Sofie. Zo’n 80 kaarten gingen nog geen twee dagen later op de bus en langzaam aan kwamen de felicitaties binnen. Natuurlijk werden we de eerste dagen overspoeld door Whatsapp berichtjes en ook lagen er dagelijks een stapeltje kaarten op de mat, leuk!
Ik had er expres niet voor gekozen om op de kaart die ene regel te vermelden: bezoek vinden we fijn, maar laat het wel in de kraamtijd zijn
Dat vond ik toch best wel ouderwets. Ik was zowat vijf maanden thuis, tijd zat om bezoek te ontvangen zou je denken! Toch? Nou, op zich kwam er best wel snel wat bezoek, sowieso familie. Het was ook net de allereerste week van de zomervakantie, dus op zich niet zo gek dat de telefoon niet roodgloeiend stond. Ik hoorde al vaker van mensen dat er bij een tweede kind (of derde, of vierde) steeds minder mensen op bezoek kwamen. Dat hield ik goed in mijn achterhoofd. “Maar waarom is dat eigenlijk zo? WHY? Is de geboorte van een tweede dan ineens minder mooi, speciaal of bijzonder?”, vroeg ik me af. Dat niet iedereen langs kwam, prima, ik zat ook niet op iedereen te wachten. Mijn leven stond immers al op z’n kop door de komst van die kleine en aangezien we er nog een rond hadden huppelen van 5,5 jaar, was het best even aanpoten.
Maar stiekem waren er dan toch mensen waar ik op rekende
En zeker toen ik een kaartje terug kreeg met de tekst: “Gefeliciteerd met jullie mooie dochter! We komen haar snel in het echt bewonderen.” Ik verwachtte dat belletje of berichtje met de vraag wanneer het ons uitkwam. “Of ligt dat aan mij? Zijn dat mijn hormonen? Moet ik ze dan zelf bellen om het te gaan vragen?”, dacht ik. Moest ik ze zeggen: “Heeey hallo, daar ben ik, wanneer kom je langs om mijn super mooie lieve knappe baby te bewonderen?”. Dat was gek. “Ik heb toch echt al een kaartje gestuurd met dezelfde intentie”, dacht ik, “het geboortekaartje!”
De baby is nu al bijna geen baby meer
Ze rolt, rolt om, en om, gaat bijna kruipen en heeft inmiddels maatje 68. Zou dat het dan zijn? Dat ze stiekem een pakje maatje 50/56 hadden gekocht en het ook zijn vergeten door alle drukte van de dag en dat het nu ligt te wachten op een nieuwe baby? Kan hoor. Ik ben ook maar eens mens en zij ook. En toch laat het me niet los, maar vind ik het wel moeilijk om dan de eerste stap te zetten. Mannen denken hier niet eens over na, die zijn het waarschijnlijk al lang en breed vergeten. Of sterker nog, die hebben hier waarschijnlijk nog nooit zo over na gedacht. Maar ik wel. Zoals ik altijd over heel veel dingen nadenk en soms blijf denken.
Ach… Zullen we het er na het schrijven van dit verhaal maar niet meer over hebben? Ik ben het nu kwijt, maar ben stiekem wel benieuwd wie zich hier nog meer in herkent?
SHIRLEY
Joe! 🙋♀️ herkenbaar!
En het zal je familie ook nog eens zijn!!
Heeel herkenbaar! Maar al bij al viel het hier nog mee. Ik dacht gewoon bij mezelf: lekker rustig! Maar onze ‘oudste’ was dan ook nog maar 1 jaar en 4 maanden 🙈
Hier hetzelfde maar ongeveer 1.5 maand na de geboorte brak Covid uit. Dus begrijpelijk maar vervolgens van bepaalde mensen ook nooit meer wat gehoord.
Ach, het zegt meer over hen dan over jouzelf en nee, het zijn niet de hormonen 😉
Helaas heel herkenbaar! Idd bij ons ook familie die niet kwamen opdagen. Zeer teleurstellend. En dan krijg je idd de gedachte doet een 2e er dan minder toe???? Voor ons zeker niet in iedergeval!!! Denk altijd maar familie kan je niet uitkiezen die krijg je er maar bij…..
Heel herkenbaar! Helaas.
Herkenbaar helaas!
Wij zijn in maart bevallen van een drieling (hebben ook een zoontje van bijna 4).
Je wilt niet weten hoeveel berichten wij tijdens de zwangerschap en na de bevalling kregen dat ze snel langs zouden komen om de meisjes te komen bewonderen. Inmiddels zijn ze 5 maanden en meerendeel hebben wij helaas nog niet gezien.
Ook ons werd verteld dat het bij een tweede meestal wel minder is, maar toch had ik dit niet verwacht.
Wie weet heeft iedereen zo zijn eigen redenen. Dus het is ook prima zo.
Ook hier herkenning.. en kan er soms wel boos om worden. Mijn jongste wordt volgende maand 1 jaar en sommige , waar ik het van verwacht zijn nog steeds niet geweest of hebben we ook geen kaartje van gehad.. ik vind het op zijn zachts gezegd teleurstellend. Corona wordt dan als excuus gebruiken , maar vervolgens wel constant bij elkaar op bezoek. En als we ze tegen komen op een verjaardag leuk gaan lopen doen. Kom dan maar helemaal niet meer .
Wij gaven een kraamfeest voor de families, mijn familie kwam gewoon niet opdagen… geen enkele tante, oom, nichtje of neefje gezien. (Ik heb er best wat, want mijn moeder komt uit een gezin van 5 die allemaal 3 kids hebben gekregen).
De eerstvolgende familiedag dat jaar ben ik niet gegaan, ze hebben me ontzettend veel pijn gedaan hiermee.
Is mijn tweede kind ineens niet bijzonder genoeg…
Heel herkenbaar, alleen was dit bij onze eerste dochter.
Oke, ze was 2 maanden te vroeg geboren en lag de eerste 5 weken in het ziekenhuis, Maar hoeveel telefoontjes en appjes we ook kregen en op kaartjes we wel niet lazen, zodra ze thuis is, komen we langs hoor! Bijna niemand van de familie, op directe familie en 1 tante en oom na, is er naast mijn man en mijn collega’s en handjevol vrienden niemand geweest.
Heel herkenbaar!
Ik lag tijdens de zwangerschap veel in het zkh door complicaties. Och, wat leefde iedereen mee op de app. In het echt iets minder hoor. Waar ik aangaf dat de verjaardag van onze dochter (tijdens m’n zwangerschap) niet langer dan een uur kon duren (neeeee begrijpen we), zaten ze er na 2 uur nog. Made bevalling veel appjes, weinig gezichten. M’n zoon kwam 7 weken te vroeg, lag 3 weken in het zkh. Zowel in het zkh als daarna, nauwelijks mensen gezien. Ik denk nu ik mezelf; de verjaardagen van jouw kinderen vind ik ineens ook niet meer zo belangrijk.
Deels herkenbaar. Maar ook het gros van de cadeaus die mijn tweede zoon kreeg, was minder persoonlijk. Hoewel een eerste zwangerschap bijzonderder is in de zin van ‘alles wordt nieuw en anders’, is mijn tweede zoon net zo bijzonder, prachtig en fantastisch als mijn eerste.
Blijkbaar is het toch vooral het feit dat men ouders wordt, dat gevierd wordt en niet de verwelkoming van het kindje…
Bijna 4 maanden na de geboorte van onze dochter mis ik toch wel enkele vrienden waarvan ik dacht dat ze meer betrokken zouden zijn. Het zijn vooral vrienden die zelf nog geen kinderen hebben die er geen prioriteit aan lijken te geven. Ook frappant zijn onze buren, waarmee we voordat we ouders werden heel erg leuk optrokken. We hebben enkel een “gefeliciteerd” over de app gehad maar ze hebben zich nog niet laten zien. Bizar.
Heel herkenbaar..bij nr 3 idem dito.