Bevallingsverhaal: de manier waarop verpleegkundigen en artsen mij na de geboorte hebben behandeld is echt heel erg verdrietig

8 oktober 2014 was de uitgerekende datum van mijn eerste kindje

Ik was de hele zwangerschap al bang dat haar iets zou overkomen. Ik werkte toen in een bloemenwinkel en had meerdere overleden baby’s meegemaakt waarvoor ik grafstukjes en boeketjes moest maken. Allemaal in hetzelfde ziekenhuis geboren. Ik wist dus zeker: in dat ziekenhuis wil ik niet bevallen. Gelukkig was er nog een ander ziekenhuis vlakbij ons en daar had ik wel een goed gevoel bij.

Toen ik 40 weken was gebeurde er nog niets

Die nacht begonnen wel de weeën, best heftig! Ik wist niet zo goed wat ik er mee aan moest. Toen de verloskundige kwam was er ook nog helemaal niets veranderd. Ik baalde als een stekker, maar ging gewoon door met pijn lijden en afwachten. Eindelijk, om 14.00 uur mocht ik naar het ziekenhuis. Daar kon ik in bad en ontspannen. Mijn moeder, mijn zusje en mijn man waren er bij. Ik kon soms nog wel lachen en ik had vertrouwen dat het me ging lukken. Het bad was heerlijk, maar wel heel erg heet, maar dat vond ik niet erg. Om 17.00 uur had ik 6 cm ontsluiting. Nu het zal toch wel gaan opschieten hoopte ik zo! De verloskundige moest weg en er zou een nieuwe komen, maar pas om 19:00 uur. Het ziekenhuispersoneel en de kraamverzorgster hielden mij in de gaten. Ik kreeg het gevoel dat ik moest persen, maar dat kon nog niet. Er was geen verloskundige en het was ook opeens mega druk op de verloskamers. Niemand kon komen kijken hoe ver ik was. Om 19:00 uur kwam de verloskundige binnen en ging gelijk checken. Nog steeds 6 cm. Ik kon wel janken en vroeg om een ruggenprik.

Maar wat bleek, ik had koorts, 38 graden

Dus geen ruggenprik voor mij. Wel nog steeds 6 cm. Er werd mij verteld dat ik geen pijnstilling kreeg, maar wel wee opwekkers en eventueel een prik in mijn been met een soort morfine. Ik vond het allang goed en liet alles gebeuren. De weeën waren zo intens! Ze kwamen uit m’n knieën, rug en buik. Ik dacht dat ik doodging. De verloskundige was bij mij gebleven, zij heeft mij ontzettend gesteund. Het was namelijk best een chaos in het ziekenhuis. Om 21.15 uur had ik 10 cm! En ik ging persen. Na 45 minuten en een mega knip werd Eylin geboren om precies 22.00 uur op 10-10-2014. Ze huilde en wat was ze mooi. Eylin, ik was gelijk verliefd! Nadat ze mij hadden gehecht kwamen m’n vader, broertjes en zusjes kijken. Ik moest nog gaan douchen en plassen, maar ze mochten Eylin even bewonderen.

Eylins scores waren goed, maar omdat de bevalling zo heftig was moesten we blijven

Mijn moeder zei de hele tijd: “Er klopt iets niet bij Eylin, ze ademt niet goed”. Iets wat ze daarvoor wel goed deed. Eylin werd ook steeds rustiger, maar de verpleegster zei dat het wel meeviel en dat ze even moest bijkomen. Ik vond haar ook steeds grauwer worden en haar lipjes werden paars. In eerste instantie werd het weer afgedaan. Mijn moeder en mijn zusje gingen weg en mijn moeder zei nog: ‘Hou haar in de gaten’. De verpleegkundige ging Eylin weer onderzoeken en opeens ging het snel. Ze namen haar mee. Ze was ondertussen zo grauw, het was zo eng. Ik lag daar en moest gewassen worden. Mijn man was mee met ons meisje en ik hoopte haar zo snel mogelijk weer te zien. Ik werd overgeplaatst naar de kraamafdeling tegenover de NEO, daar moest Eylin blijven. Wat een nachtmerrie. Het was ondertussen 1 uur ‘s nachts en ze vonden dat ik moest gaan plassen. Ze kwamen aan met de po en hup gaan. Ik vind het al moeilijk om op commando te plassen en nu met twee verpleegkundigen die er even naar stonden te kijken, dat was helemaal moeilijk. Het lukte me dus ook niet. ‘Nou mevrouw, dan gaan wij uw blaas wel even legen’. Ik heb het uitgeschreeuwd! Een katheter in je net opengeknipte onderkantje: wat een hell! Ze checkte of m’n blaas leeg was. ’Oh nee, nog steeds niet’ en weer deden ze een katheter er in. Ik voelde me echt een mishandeld beest. Ondertussen was er nog weinig bekend over Eylin en had ik haar nog niet gezien.

De kinderarts kwam mij eindelijk vertellen dat ze nu een infuus probeerden te prikken, maar dat het niet zo goed lukte

Mijn hart brak in nog meer stukjes. Toen de kinderarts weg was kwamen de verpleegkundigen weer. ‘We komen even uw blaas checken’. Weer zat deze vol, maar ik had de rust nog niet gehad om te plassen. Ik kreeg echter geen kans en hup, weer de katheter er in. Dit hebben ze hierna nog een keer gedaan en toen pas besloten ze een vaste te plaatsen. Nadat deze geplaatst was, bleek mijn blaas wel leeg te zijn. De verpleegkundige heeft hem daarom ook gelijk weer verwijderd. Hier heb ik een trauma aan over gehouden. Overigens kon ik daarna, toen mijn blaas weer vol was, wel gewoon op de wc plassen (voor zover dat makkelijk gaat na een bevalling).

Eindelijk kwam de kinderarts weer: ‘Eylin heeft een dubbele long ontsteking….’

“Huh, hoe kan dat?”, vroeg ik. Ze wisten het niet. Er was wat bloed op kweek gezet. Het kon GBS zijn, maar ze wisten dat dus nog niet zeker. We mochten eindelijk naar haar toe. Ik in m’n ziekenhuisbed. We werden voor een warmhoudbedje gereden met overal piepjes en geluidjes. Ze zat aan allerlei slangetjes en monitors. En ze had een zuurstof brilletje. Ze was zo zielig. Ik begon gelijk te huilen. De verpleegster die haar verzorgde zei een beetje minachtend: ‘Waarom huil je?’. Dus ik zei: ‘Ik ben bang dat ze doodgaat’. Ze keek me aan en zei: ‘Pffff , nou nee hoor’. Ze vond dat ik haar maar zelf even kon pakken. Ik wist echter niet hoe dat moest met al die draadjes. ‘Nou, gewoon zo’, ze deed het even voor en ik moest het maar onthouden. Ik en m’n man waren ineens zo ontzettend uitgeput dat we direct hierna probeerden te slapen. Ook moest ik kolven, zodat ze mijn melk kon krijgen. Want ik wilde heel graag borstvoeding geven. Er kwam nog geen melk de eerste kolf beurt. Toen we ‘s morgens vroeg wakker werden, na amper echt geslapen te hebben, wilde ik gelijk naar Eylin, maar ik was nog niet zo mobiel. Ik werd de NEO opgereden in mijn bed en daar lag ze lichtelijk te verkrampen. Ik vroeg of ze pijn had. ’Nee mevrouw, we hebben haar een flesje gegeven dus ze heeft waarschijnlijk krampjes’. Wat een flesje?!! Maar ik was hiernaast en niemand heeft mij toestemming gevraagd of gevraagd of ik het misschien zelf wilde doen. Ik durfde daar niet echt een punt van te maken. Ik ging weer weg, want ze moest rusten van de verpleegkundige. Ik moest gaan kolven. Ik ging weer met een brok in mijn keel naar mijn kamer. Wat voelde ik me leeg, alleen en verdrietig. Ik had wel eindelijk een paar druppels melk! Dus ik had de verpleging opgepiept en liet het zien. ‘Oh, dat is te weinig’, zei ze. Ze liep naar de gootsteen en spoelde het weg. Weer durfde ik niets te zeggen.

Toen ik op dag twee nog steeds in mijn bed de NEO op wilde, mocht dit niet van een verpleegkundige

Ik moest maar op een stoel gaan zitten en zelf komen lopen. Ik schaamde mij. Was ik echt zo’n lui ding dat ik twee dagen na mijn zware bevalling nog niet goed liep en moest ik die enorme hechting die daar beneden zat maar negeren? Dat deed ik. Ik kwam dus voortaan lopend. Ik voelde mij totaal niet welkom op de afdeling. Ik voelde mij meer een last voor de verpleegkundigen en ik was zo onzeker over alles. Ik had nog niet eens haar luier verschoond of haar borstvoeding gegeven. Wel geprobeerd, maar ze was al gewend aan de fles. Gelukkig was mijn melk wel op gang gekomen en was er één lieve verpleegkundige die mij ging helpen. Zodra ik vroeg om een spuitje melk in plaats van een fles werd ik raar aangekeken. Maar zo snapte Eylin dat er melk uit m’n borst kwam en zo dronk ze dus op dag 4 live! Yes, wat een mijlpaal! Ook was haar zuurstof goed en de antibiotica deed zijn werk. Ik wilde alle voedingen zelf doen en ook ‘s nachts. Ze zouden mij ophalen als Eylin voor de afgesproken tijd niet zelf kwam.

Toen ik daar aankwam was de verpleegkundige net klaar met de fles te geven

Dus ik zeg: ’Ik zou komen voeden!’. ‘Oh, dat wist ik niet’, zei de verpleegster, ‘ga dan maar weer kolven op je kamer.’ Ik alweer bijna in tranen, maar nog steeds te onzeker om maar iets te zeggen. ‘Maar ik geef haar wel even een kusje’, zei ik. ‘Nee absoluut niet. Kom over drie uur maar terug’. En weg moest ik. Ik heb toen ‘s nachts zo gehuild. Ik was zo de controle kwijt en ik werd zo raar behandeld. Ik droomde alleen maar over naar huis gaan en dan alles zelf doen. Ondertussen was ze van alle monitoren af, maar ik mocht haar niet bij me op de kamer. Ze lag op de wiegkamer met een babyfoon en ik mocht erbij op een stoel. Ze kwamen haar nu wel ‘s nachts brengen, maar wel pas als ze huilde.

Eén lieve verpleegkundige deed zoveel mogelijk voor mij

Ik was ook zo blij als zij er was. Zij nam de tijd om mij alles te leren en mij zij heeft mij meer zelfvertrouwen gegeven. Ook regelde zij dat ik met Eylin de laatste nacht op de kinderafdeling mocht blijven. Anders had ik naar huis gemoeten en Eylin had daar moeten blijven. Het bleek gelukkig geen GBS te zijn bij Eylin. Wat het wel was hebben ze nooit gezegd. Ik vermoed zelf een ziekenhuisbacterie, aangezien er nog meer baby’s met longontsteking waren die in dezelfde kamer geboren waren als Eylin.

Ik heb door al deze nare ervaringen PTSS opgelopen en een angststoornis

Ik was constant bang dat Eylin weer ziek werd en ook dat ze dood zou gaan. Ik liet haar niet alleen en heb haar zo veel vastgehouden. Een rondje supermarkt was super eng voor mij en werken kon ik helemaal niet meer. Ook Eylin is beschadigd. Zo raakte ze altijd in paniek op het consultatiebureau. Ik heb zelf EMDR en andere therapieën moeten volgen om weer normaal te kunnen functioneren. Ook heb ik ruim 1,5 jaar bekkeninstabiliteit gehad. Ik had dit al tijdens mijn zwangerschap, maar ik denk omdat ik niet veel heb kunnen liggen na de bevalling dat dit allemaal verergerd is. Ik wilde nooit meer in dat ziekenhuis bevallen of zijn. En ik wilde eigenlijk ook voorlopig geen tweede kindje. Eylin heeft gelukkig geen slechte gezondheid er aan over gehouden. Wel was ze veel verkouden in haar eerste jaar. Ze is nu vier jaar en jawel, ze is ook grote zus! De bevalling van haar broertje Yulan is zo veel beter verlopen, ook de nazorg. Ik kijk dus door mijn tweede bevalling en kraambed heel positief terug en weet ook dat het echt niet altijd zo slecht verloopt. Ook weet ik dat de verpleegkundigen en artsen er alles aan hebben gedaan om Eylin haar leven te redden. Maar de manier hoe ze mij behandeld hebben is gewoon echt heel erg verdrietig.

CATHY