In augustus 2017 besloten mijn partner en ik te stoppen met de pil. De wens om “jong” ouders te worden was groot. Ik was toen 23 en mijn partner 26. In november testte ik positief. Al vrij snel waren onze ouders op de hoogte, omdat ik de gehele dag last had van misselijkheid. Dit eigenlijk de hele zwangerschap door.
Op 18 november had ik een bloeding, maar na een controle en echo bleek het vruchtje er gelukkig nog te zitten en zagen we een kloppend hartje. Wat genoot ik van dat gekriebel in mijn buik, heeérlijk. Maar tegen het eind van de zwangerschap was ik het wel eens zat. Ook was het zoó héét en ik hield redelijk veel vocht vast. Dus probeerde ik wat meer binnen te blijven en de beentjes hoog te houden.
Op 27 juni 2018 zou ik zijn uitgerekend zijn, maar in de nacht van 11 of 12 juni braken om 00:31 mijn vliezen, en al vrij snel volgde daarop de weeën. We belde om 05:00 de verloskundige om te vragen of ze wilde langskomen. Ze kwam om 06:00 en vertelde het goede nieuws dat ik al 3 cm ontsluiting had. Als ik zo door ging zouden we tegen begin van de middag ouders worden. De weeën vond ik niet prettig en ik kon ze moeilijk weg krijgen. Ik had namelijk rug- en buikweeën. Het prettigst opvangen vond ik op een bal. Tegen 09:00 kwam de verloskundige om weer te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Helaas was ik niks opgeschoten, want ik had nog geen 4 cm ontsluiting. Ik moest andere posities aan gaan nemen. Na een lange douche en op de zij in bed was het 11:00. Ook nu had ik nog geen 4 cm ontsluiting. De verloskundige vroeg wat ik wilde, (ik had namelijk indicatie om in het ziekenhuis te bevallen) en ik stemde voor het ziekenhuis. We meldden ons op de kraamafdeling en ik vroeg om een ruggenprik. Daarop volgend kreeg ik weeënopwekkers (dit was zo rond 14:00). Tegen 17:00 kwamen ze kijken hoever ik was en eindelijk: er zat schot in, want ik zat op 6 cm. Tegen 19:30 voelde ik drang om te persen en had ik volledige ontsluiting. Na 53 minuten persen mochten we dan eindelijk onze prachtige zoon ontmoeten, Sepp!
De bevalling heeft een kleine 20 uur geduurd. Omdat ik vocht tekort had moesten we een nachtje blijven. Ik genoot en geniet elke dag van elk ding. Hoe mooi is het om ouders te zijn! Maar over een ding begon ik al snel onzeker te worden. Ik werd maar niet ongesteld. Normaal gesproken zou je ongeveer zes tot acht weken moeten wachten, maar mijn menstruatie bleef uit. Uit voorzorg deed ik een zwangerschapstest, maar zoals ik zelf al wist bleek die negatief. Begin november belde ik de huisarts of dit normaal was? De assistente vertelde nog even af te wachten en mocht ik over een maand nog niet ongesteld te zijn, dan moest ik weer contact op te nemen. Begin december belde ik weer naar de huisarts om te vertellen dat ik nog steeds niet menstrueerde. De assistente gaf aan dat ze het ook ‘vreemd’ vond, maar dat zij ook niet echt wat konden doen. Nu is het januari 2019 en ben ik bijna zeven maanden verder en heb ik mijn menstruatie nog steeds niet op gang….
Is dit wel normaal? Hebben meer moeders dit?
MILOU
Heel herkenbaar… Behalve de bevalling lijkt dit precíés op mijn verhaal. Ik ben 9 augustus bevallen en ook nog steeds niet ongesteld.. Dokter maakte zich ook niet echt zorgen.