Mijn eerste jaar als moeder heeft mij zo’n ander mens gemaakt. Het was ontzettend heftig door Jake zijn vroeggeboorte en mijn gevecht tegen PTSS. Maar ondanks alles ben ik dankbaar. Dankbaar voor het mensje wat ik heb leren kennen en mijn leven zo verrijkt heeft. Dankbaar voor het vertrouwen wat ik, na veel schuldgevoel, in mijn lichaam gekregen heb. En dankbaar voor de intens sterke band die ik met mijn zoon heb. Dankbaar dat ik ein-de-lijk zwanger raakte en mama werd. Dankbaar dat Gino nog steeds met mij getrouwd wil zijn, ondanks dat ik af en toe zo’n evil bitch kan zijn, haha. Op sommige momenten voel ik het misschien niet zo, maar de shit waar ik doorheen ben gegaan heeft mij zo sterk gemaakt!
Ik schreef Jake een brief, zoals ik dat wel vaker doe. Dit wil ik met jullie delen, omdat ik altijd open en eerlijk over alles ben geweest.
Een brief aan mijn (bijna) 1 jarige zoon
Lieve Jake,
Je bent al weer bijna een jaar oud. En ik ben al weer bijna een jaar mama. Ik merk dat nu je verjaardag nadert, het afgelopen jaar continu de revue blijft passeren. Ontzettend veel herinneringen, gevoelens en heftige emoties komen langs. Nu ik dit typ lopen de tranen over mijn wangen lieverd. Wat is er veel gebeurd. Papa en mama waren zo blij dat we eindelijk zwanger waren. Ondanks wat kleine dingen heb ik een redelijk onbezorgde zwangerschap gehad. Heel onverwachts braken mama haar vliezen op het toilet. Lieverd, mama was zo bang. Bang voor jouw leven. Het was te vroeg. En mama was alleen. Maar toch ook niet. Bentley hield de wacht in de deuropening en jij zat nog in mij. Ik wist dat je geboren zou worden. Ik ging in de overlevingsmodus. En op dat moment lieverd, ben ik een ander mens geworden. Misschien voelde ik ondanks angst ook ineens een soort zekerheid. Ik kon dit aan, voor jou. Ik heb vertrouwen gekregen in mijn lichaam en heb jou in alle rust op de wereld gezet. Precies zoals ik het graag wilde en van te voren in gedachte had. Ik kon jou geboren laten worden. Zelfs in deze bizarre situatie.
Ik heb nog nooit in mijn leven iemand gekend waar in ik zo veel vertrouwen heb. Lieverd, jij hebt mij laten zien dat je geboren moest worden. Jij wist wanneer je er uit moest voor het te laat was. Het had geen dag langer moeten duren namelijk. De navelstreng zat strak om jou nek en was bij de geboorte al uitgeklopt. Net voordat mama ingeknipt werd viel jou hartslag weg. En later op mama’s borst jouw ademhaling. Je had er echt niet langer in moeten zitten. Want dan was ik bevallen van een kindje wat niet meer leefde. Daarom lieverd. Jij hebt mij laten zien hoe sterk jij bent. Toen het na de geboorte zo slecht met jou ging en ze vreesden voor jouw leven, heb jij laten zien hoe hard je kon vechten. In het begin heb ik enorm last gehad van schuldgevoel. Mijn lichaam had jou moeten voldragen. Ik had jou niet ziek mogen maken lieverd, ik heb dat echt nooit zo gewild. Ik kon niet anders, het gebeurde zonder dat iemand er weet van had.
Na jouw heftige ziekenhuistijd kwamen we thuis. Ik was blij dat we eindelijk naar huis mochten, want ik was er niet meer geweest al die weken. En eigenlijk lieverd, hoe blij mama ook was dat we thuis waren, ging het niet zo goed met mij. Ik vond het zo eng om alleen met jou te zijn. Je was nog zo klein en kwetsbaar. Mama huilde alleen maar. Ik had toch blij moeten zijn? Elke keer als ik je voedde of jij op mijn borst lag, werd ik teruggehaald naar dat ene moment. Het moment dat je niet meer ademde op mijn borst. Elke keer als ik naar het toilet ging zag ik diezelfde voeten in het vruchtwater staan. Als ik foto’s terug kijk van jouw eerste drie maanden, waarvan twee maanden thuis, weet ik eigenlijk niet meer zo goed hoe ik dat heb gedaan. Ik overleefde. Ik vertelde je wel 100 keer per dag hoeveel ik van je hou, hoe sterk je bent en hoe trots ik op je ben. En hield je alleen maar vast. Ook al kon ik dat niet en kreeg ik herbelevingen. Ik wilde je ook niet los laten. Het was zo dubbel. Mama heeft uiteindelijk hulp gezocht. Door alles wat we meegemaakt hadden kreeg mama PTSS en daarbij een postnatale depressie. Ik heb weken lang gevochten tegen die vreselijke traumatische ervaringen. Toen die lading redelijk gedekt was leefde ik weer op. Ik kon je vasthouden zonder verdriet en angst. Dit was zo ontzettend fijn. De depressie is inmiddels overwonnen, en de PTSS heeft ups en downs. Er zijn tijdens jouw ziekenhuis opnames het afgelopen jaar momenten geweest dat het weer even minder ging. De laatste opname was erg moeilijk lieverd. De piepjes van jou saturatiemeter en hartslag triggerde de PTSS weer. Mama kon niet bij jou blijven slapen die nachten, en ik voelde me zo schuldig. Ik had immers alles overwonnen, dacht ik. Ik was de PTSS de baas en niet andersom. Maar het ging niet. Papa bleef bij jou.
Ik wil geen slechte moeder zijn lieverd. Of een moeder die het gevoel heeft dat ze haar kind in de steek laat. Ik wil geen falende moeder zijn, of een moeder die haar kind niet kon verzorgen. Dit alles heb ik nooit zo gewild. Ik voel me op sommige dagen nog steeds schuldig.
Je hebt je ontwikkeld dit afgelopen jaar in een prachtig lief en sterk mannetje. Jouw kracht om te willen leven, te willen leren en ontwikkelen zie ik elke dag terug. Ik bewonder dit zo aan jou. Ik hoop dat je dit de rest van je leven zal blijven houden. Veel dingen die je eigenlijk zou willen lukken nog niet zo goed. Je doet zo goed je best. Elke keer opnieuw. Na tegenslagen zoals opnames en je conditie kwijt zijn, ga je er altijd weer voor. Als ik dat zie weet ik dat ik ook elke dag moet vechten. Wij kunnen dit samen. Ieder ons eigen gevecht. Onze band is zo sterk. Je voelt mama feilloos aan. Je kijkt met je mooie ogen dwars door mij heen als ik mij slecht voel. Dan kijk je mij zo intens aan en lach je. We weten beide hoe het is om te vechten lieverd. Jij lichamelijk en ik geestelijk. Samen hebben we dit maar even gedaan afgelopen jaar.
Ik hoop dat je weet dat ik alle liefde die ik in mij heb aan jou gegeven heb dit afgelopen jaar. Dat ik het jou nooit, maar dan ook nooit kwalijk neem hoe alles gegaan is, en wat dit met mij gedaan heeft. Lieverd, jij kon hier niks aan doen en mama ook niet. Jij wist wanneer je moest komen en dat maakt jou de allersterkste en krachtigste persoon die ik ken. Wat hoop ik dat je dit de rest van je leven mee zal dragen. Deze enorme vechterslust. Mannetje, je kan bergen verzetten. Ik geloof zo in jou.
Liefs, Mama
LISA (klik hier voor haar instagram)
