Daar was hij dan na een zwangerschap van 41 weken en 4 dagen beviel ik op de operatiekamer van het ziekenhuis… Mijn natuurlijke bevalling werd uiteindelijk een spoedkeizersnede. Maar daar lag onze wolk (4250 gram) van een baby dan eindelijk!
Na twee dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis, eerlijk gezegd is er in het ziekenhuis veel aan me voorbij gegaan. Ik was moe van de bevalling, moe van de keizersnede, ik stond strak van de adrenaline, liefde en boven al wilde ik alleen maar knuffelen. Ons hummeltje huilde geregeld, maar het leek allemaal niet zo bijzonder. Afijn op naar huis, wat fijn om dan ineens thuis te zijn. De kraamzorg kwam zich even voorstellen en ons van informatie voorzien voor de eerste nacht thuis. Het was 20.00 uur en onze hummel begon te krijsen, zo hard hadden wij hem nog niet horen huilen. We gingen ons lijstje af; schone luier? Check. Flesje? Check. Boertje? Check. Tempratuur controleren? Check. Het lijstje was klaar maar ons hummeltje bleef maar krijsen, dan nog maar even knuffelen. Maar aan zijn verdrukkende en fronsende gezichtje kon je zien dat het pijn deed. Hij balde zijn kleine handjes tot krachtige vuistjes en bewoog ze op en neer. Al snel was het tegen 22.00 uur en wisten we ons geen raad meer. Ik belde de 24-uurs-lijn van de kraamzorg voor hulp. Het konden krampjes zijn even. Even wat warmte tegen zijn buik en lekker dicht bij ons houden. Een uur later was het nog steeds drama, toen hebben we teruggebeld nog radelozer dan het telefoontje daarvoor. Inmiddels liep het tegen middennacht en waren wij bekaf. We kregen te horen dat het ook overgangspoep kon zijn, in het uiterste geval mochten we met een beetje vaseline en de thermometer het poepgaatje stimuleren, omdat soms het eerste stukje een beetje te hard kan zijn om uit te poepen. Na een tijdje gingen we over stag ons hummeltje slaakte een kreet van opluchting toen eenmaal de poep eruit stroomde (ja, het stroomde er letterlijk uit). We vingen het op luier na luier. Ik verbaasde mij over de grote hoeveelheid poep die er uit z’n kleine lichaampje kon komen!
De kraamweek leek redelijk soepel te verlopen overdag. Ons hummeltje leek een tevreden mensje, hij dronk zijn flesjes en deed zijn slaapjes. Op het moment dat onze kraamzorg om 14.00 uur de deur uitliep begon de ellende. En daar stonden wij weer met dat huilende hummeltje te wiegen in onze armen tot laat in de avond. En iedere keer gingen we dat lijstje weer af en kwamen we tot de conclusie dat we weer niets voor hem konden betekenen. Uiteindelijk viel hij dan van vermoeidheid in slaap. Het zullen zijn darmen wel zijn werd er vanuit alle kanten geroepen. Pff, ik kreeg een enorme hekel aan die darmen. Wij probeerden het iedere ochtend weer bij de kraamzorg aan te kaarten, maar ze nam ons niet serieus, want zij had deze ervaring niet met dat tevreden hummeltje. Dan begin je aan jezelf te twijfelen… Hadden wij het ouderschap dan echt zo onderschat en hoorde dit erbij? Deden wij iets fout waardoor hij alleen bij ons huilde?
De kraamweek was voorbij en we moesten het alleen gaan doen, alleen hoe dan? De dagen werden vermoeiender, mijn man moest weer gaan werken en de zorg lag volledig bij mij. Eerlijk zag ik er meer tegen op dan ik toen wilde toegeven. Ikzelf nog herstellende van mijn keizersnede waarin ik toch merkte dat dat meer impact op mijn lichaam had dan gedacht. En wetende dat onze baby zoveel huilde en ik hier nu alleen voor kwam te staan. Daarnaast ging ons hummeltje steeds meer huilen; ik kon de klok erop gelijk zetten. Dertig minuten na de fles begon de ellende en dat duurde ruim 2,5 uur. En dan was het weer tijd voor de volgende fles en dan ging het weer opnieuw. Ik was gesloopt, ik huilde soms maar met hem mee, omdat ik het als nieuwe mamma ook allemaal niet wist. Op sommige momenten voelde ik mij een waardeloze moeder en dacht ik alleen maar wat doe ik toch verkeerd? Het maakte me onzeker en het deed me pijn.
Tot op een woensdagmiddag ons hummeltje in de zoveelste huilbui als frustratie stukken uit zijn wang trok. Ik brak van frustratie in huilen uit, mijn moederinstinct zei: “Dit is niet goed!” Ik kon dit niet langer aan blijven zien. Dit kon toch niet? Ons kindje is al drie weken lang ontroostbaar en wij konden niets voor hem betekenen? Ik belde naar het consultatiebureau. Iemand moest mij toch kunnen helpen? Ik moest (helaas) behoorlijk door duwen om gehoord te worden, ik kreeg het advies om te starten met Omneo Comfort voeding, voeding speciaal voor moeizame ontlasting en darmkrampjes.
Snel legde ik ons huilende hummeltje in de wagen en trok een sprintje naar de dichtstbijzijnde supermarkt. We gingen aan de slag met de nieuwe voeding, ik was wel geïnformeerd dat het een aantal dagen zou duren tot we effect zagen. Vol goede moed begon ik met de nieuwe voeding. Oké, dagen gingen voorbij (het moet ook de kans krijgen om te gaan werken) en ik zag nog geen verbetering. We gingen naast de voeding inflacol geven ook dit deed niets. Pff, dan toch maar weer contact zoeken met het consultatiebureau. Het kwam erop neer dat ik mijn kind teveel prikkels zou aanbieden. Prikkels? Serieus? Wij zijn de hele week met elkaar in huis, het is stil. Want tja, zoveel geluid produceer ik niet. Dus dat zeg ik dan ook, maar serieus genomen word ik niet. Ik kookte van woede en ik weet ook zeker dat dit aan de andere kant van de lijn was doorgekomen. Maar het was het enige advies en oh ja, ik moest me neerleggen bij het feit dat baby’s nou eenmaal huilen. Verslagen zat ik daar in de woonkamer met de woorden galmend door mijn hoofd; “baby’s huilen nou eenmaal”. Serieus is dat het beste antwoord dat je kunt geven? Toch zo eigenwijs als ik ben belde ik de huisarts. We mochten komen! Vol enthousiasme ging ik naar de dokter, want er ging eindelijk gekeken worden waarom hij zo huilde. Nou mooi niet dus, ik deed mijn verhaal en werd met dezelfde woorden: “Baby’s huilen nou eenmaal”, naar huis gestuurd. Komt het er nu dan echt op neer dat wij het ouderschap zo onderschat hadden? Was dit dan normaal? Dat kan toch niet? Hij huilt bijna de hele dag weg? Waarom heb ik dat nooit bij andere baby’s gezien?
Op woensdag kwam een vriendin langs, zelf heeft zij ook een kind gehad die veel huilde. Zij maakte de eerste huilbui van ons hummeltje mee en zei: “Je moet echt naar de huisarts gaan dit is echt niet goed. Geloof mij dat hier meer aan de hand is.” Ik belde de huisarts, we konden met een uur terecht. Mijn vriendin bracht me (ik mocht zelf immers nog geen autorijden) en daar zaten we dan. Het hummeltje had net zijn fles op en lag vredig te slapen. Ik werd bijzonder aangekeken; uw baby huilde toch zo overmatig veel? Ja, daar zat ik dan zonder huilende baby. Ik legde de situatie uit en kreeg te horen dat hij de symptomen had van verborgen reflux. Ik kon me hier wel in vinden. Zijn voeding moest verdikt worden met Johannesbroodpitmeel. En we kregen een heel arsenaal aan tips mee zoals het matrasje omhoog, goed boeren en overeind houden na het voeden. We zagen verbetering, kleine muizenstapjes, maar toch verbetering. Ik hing regelmatig met de huisarts aan de telefoon. Uiteindelijk maakte ik op aanrader van mijn man bewijs video’s voor de huisarts. Op verschillende momenten van de dag. Zo had ons hummeltje ook een behoorlijke aversie tegen aan- en uitkleden en op de commode liggen. Hij lag altijd in een onprettige houding en kijkend naar links met een opgetrokken hoofd. Ik trof hem nooit anders aan. Hij was veel aan het overstreken, hij was al zo krachtig dat er geen houden aan was. Ik probeerde het tegen te houden maar dat koste zoveel kracht en moeite.
Ik maakte filmpjes en foto’s met mijn telefoon en belde twee keer per week de huisarts. Mijn moedergevoel zei mij dat het niet goed zat met ons hummeltje. Er was meer aan de hand dan alleen het stempeltje verborgen reflux, ik voelde het.
Op een dag werd ik geappt door mijn man: “Google eens op het KISS syndroom.” Hij werd hier op geattendeerd door een behulpzame klant die dezelfde ervaringen had als wij. Ik ging het Googelen en mijn mond viel open van verbazing. Ik wist dan ook zeker dat dit precies was wat ons mannetje mankeerde. De symptomen kon ik een voor een afvinken! Dit was het! Ik had al een afspraak staan bij de huisarts en kwam met dit lijstje aanzetten, helaas was mijn huisarts niet zo gestemd als ik. Ik kreeg te horen dat het KISS syndroom tussen de oren van ouders zit. Het was een hype, er mankeerde niets van dit alles aan mijn hummeltje. “Hij heeft verborgen reflux en waarschijnlijk een tikkie erger dan was ingeschat.” Ik kon een doorverwijzing krijgen naar de kinderarts. Ergens was ik woest, want serieus, alsof je je kind iets aanpraat om mee te doen aan een hype? Nee, zo ben ik zeker niet. Maar ergens was ik opgelucht en had ik daar dan eindelijk mijn doorverwijzing naar de kinderarts. Iets waar ik nu al vijf weken voor aan het “zeuren” was.
Ik ging naar huis en bedacht dat ik beide situaties ging aanpakken: ik liet me informeren naar een goede osteopaat hier in de regio en ik maakte de afspraak bij de kinderarts. Ik voelde een opluchting toen ik die afspraken had. Ik maakte eindelijk progressie voor mijn gevoel.
Voor deze afspraken stond ook nog ons eerste bezoekje aan het consultatiebureau gepland, ons hummeltje werd gewogen en gemeten en we kregen te horen dat alles goed was. Ik sprak mijn ongenoegen uit en het vermoeden over KISS-syndroom. Ook hier werd weer vol ongenoegen op gereageerd en ik moest eerst maar eens de kinderarts afwachten. Wel kreeg ik een doorverwijzing voor de kinderfysio vanwege zijn afgeplatte achterhoofd.
Het was eindelijk 9 april. We kwamen bij de osteopaat. Hij kwam op de conclusie dat hij problemen had in het gebied van zijn nekwervels. Dit na aanleiding dat hij al was ingedaald met circa 36 weken, hij een moeizame bevalling had meegemaakt en uiteindelijk via een spoedkeizersnede op de wereld kwam. Veel kindjes met het KISS syndroom lopen dit namelijk op tijdens de bevalling: “De problemen ontstaan aan de bovenste nekgewrichten vaak tijdens de bevalling, als de wervelkolom van de baby in de verdrukking komt. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren bij een keizersnede of bij een vacuüm- of tangverlossing. Soms ontstaat het KISS-syndroom mogelijk al in de baarmoeder door een verkeerde houding van de baby, bijvoorbeeld als de baby erg groot is of bij meerlingen. Ook kan een heel snelle of juist heel langzame bevalling problemen met deze gewrichten veroorzaken.”
Hij liet me zien door simpel zijn nek te draaien dat ons kleintje verkrampte van de pijn. De osteopaat behandelde hem. Het ging heel rustig en langzaam en ik kon aan ons hummeltje merken dat hij het prettig vond. Hij bleef relaxt en rustig. We gingen naar huis en voor het eerst merkte ik echt een verschil. Er gingen dagen voorbij waarin ons mannetje echt drastisch minder huilde.
De maandag erop mochten we naar de kinderarts. Het voelde dubbel, want moest ik hem wel of niet vertellen over het KISS-syndroom en over de behandeling van de osteopaat? Eerst werd ons kleintje onderzocht op lichamelijk gebied, gewicht, lengte, hartslag en ademhaling. Alles was in orde. De kinderarts was een enorm relaxte man en nam alles aan op mijn woord. Ik hoefde bij hem niet al mijn bewijsvideo’s en foto’s te showen. Hij hoorde mijn verhaal en ondernam actie. Richting het eind van het gesprek durfde ik het aan om te vertellen over de osteopaat en er kwam een positief bericht uit de kinderarts. Hij vertelde mij dat hij meerdere positieve ervaringen had met een osteopaat en dat hij het goed vond dat ik niet was blijven wachten. Ik voelde en opluchting! Toch kreeg ons mannetje medicijnen voor zijn verborgen reflux, hij had toch wel een wat ergere variant daarin en zo konden we hem verlichting geven. Uiteindelijk zijn we nog vijf keer bij de osteopaat geweest voordat alle klachten definitief voorbij waren. Ons kleintje heeft tot zijn achtste maand aan de medicijnen gezeten, toen werd het overgrote deel van zijn voeding vast, wat resulteerde in minder klachten.
Onze kinderfysio heeft ons enorm geholpen ze gaf mij het inzicht om mijn kind beter te begrijpen en hoe ik zijn voorkeurshouding uit zijn systeem kon krijgen. Inmiddels zie je bijna niets meer van zijn “afgeplatte” achterhoofd.
Ik ben de klant van mijn man dankbaar dat die dit onder onze ogen heeft gebracht. Daarnaast ben ik de osteopaat, kinderfysio en kinderarts enorm dankbaar dat zij ons geholpen hebben. Ik had het geluk dat zij het werk van elkaar wilden en konden versterken. Ik zie het als een falen vanuit de kant van het consultatiebureau en de huisarts die niet wilden inzien dat een manier van alternatieve zorg zoveel kan bieden, ook voor baby’s. Ik heb mij als nieuwe moeder zo enorm in de kou voelen staan omdat je “bestempeld” wordt als overbezorgd, een moeder die haar kind een hypeziekte aanpraat. Het ergste nog van dit alles is hoe vaak ik deze zin naar mijn hoofd kreeg: “Baby’s huilen nou eenmaal.” Alsof dat een soort standaard is om nieuwe ouders mee naar huis te sturen. Ik krijg opnieuw kippenvel als ik deze woorden typ.
Inmiddels weet ik gelukkig beter, ja baby’s huilen, maar vrijwel nooit zonder reden en dat merk je als moeder wel!
GEJA
