Ik moet zeggen dat ik tijdens de eerste zwangerschap, buiten de misselijkheid om in het eerste trimester, nergens last van had. Geen lichamelijke klachten, ik was altijd vrolijk, mijn haar zat altijd goed, ik had ineens hele mooie boobies en keuzes werden snel én makkelijk gemaakt. Zo ook de naam van baby nummer 1. Met 15,2 weken hadden we een geslachtsbepalingsecho, hoorden we dat er een klein meisje groeide in mijn buik én wisten we binnen no time een naam voor ons meisje die we allebei leuk vonden. Easy peasy!
En toen, toen werd ik zwanger van baby nummer 2. Ohh boy, ook deze zwangerschap begon met een behoorlijke misselijk in het eerste trimester. In mijn achterhoofd houdend dat dit ‘snel’ voorbij zou gaan kwam de eerste teleurstelling. Trimester 2 was ik nog steeds veel misselijk. Van blaasontstekingen tot schimmelinfecties, rugpijn tot pijn in mijn bekken. Het hield niet op. En dan kwam er ook nog eens bij dat ik keuzes moest maken, wat behoorlijk lastig was in deze periode. In tegenstelling met mijn eerste zwangerschap wilde ik dat de maanden snel voorbij waren, zodat ik geen kwaaltjes meer zou hebben. Naast alle vervelende kwaaltjes werkte ik nog hard door in de kinderopvang. Ook in deze zwangerschap hadden we een geslachtsbepalingsecho, met 15,4 weken. Om het even anders te doen, hadden we besloten een gender reveal party te geven, tenslotte staan we bekend om “altijd feest bij ons”. Na de echo ben ik samen met mijn mama naar de feestwinkel gegaan om een ballon met kleurconfetti te laten vullen. Envelopje gegeven en de ballon werd gevuld. Maar keuzes maken was tijdens deze zwangerschap wat lastiger. Ik wilde heel graag een taart met blauwe of roze muisjes erin, maar de ballon met confetti was ook erg leuk. Ach, dachten we, bestellen we die toch ook, envelopje afgegeven bij onze taartmaker en manlief is zo lief geweest de taart tegen de avond op te halen voor het feest begon.
Terug thuis stonden de bordjes, blauwe en roze drankjes, blauwe en roze lekkernijen en de ballonen klaar, DE ballon met gekleurde confetti, taart en familie en vrienden stonden ook klaar. “En nu?”, dacht ik. Eerst de ballon of eerst de taart? He getsie, ik wist het niet meer. Ik wilde gewoon geen keuzes meer maken en kon wel janken! Waarom had ik hier zo een moeite mee?! Ik, de meest makkelijke persoon die altijd alles wel goed en leuk vind, nooit twijfelt en eigenlijk gewoon doet! Na wat geroep van alle visite is de keuze gegaan naar de taart. Daar stonden we dan, manlief, dochterlief en ik. Benieuwd welke kleur er uit zou stromen in muisjes, sneden we de taart aan. Achteraf gezien toch wel blij met “de keuze” geweest om eerst de taart aan te snijden, want wij waren wel echt de eerste (buiten de echoscopist, taartmaker en feestwinkel om natuurlijk) die de kleur muisjes zagen. Ik had geen voorgevoel, want tja, ook mijn gevoel kon geen keuzes maken denk ik. Daar gingen we dan. Whaaa, een jongetje! Oke dit moest ik eerst even verwerken. Ik ben echt een meisjesmama, gek op stoer, maar tegelijk ook op roze, rokjes en K3. Blauw is niet bepaald mijn favo kleur. Ondertussen was ons visite aan het juichen: “een koningskoppel” Ik was een beetje om me heen aan het kijken naar alle enthousiaste visite en toen viel mijn oog ineens op DE ballon, oja die hadden we ook nog. Maar wat had het nog voor zin?! We wisten het toch al. We hebben de ballon nog wel doorgeprikt hoor, gewoon voor de leukigheid en omdat we hem toch hadden hangen. Maar of het nodig was, nee zeker niet.
Sinds we wisten dat er een klein jongetje groeide in mijn buik werd alles nog lastiger. Met name de naam! We wilden wel echt een Turkse naam mét een mooie betekenis. Ik weet nog de dag toen ik net zwanger was: ik lag op bed te appen met mijn beste vriendin a.k.a. lievelingsmens a.k.a. klaagmuur a.k.a. levendeagenda en ga zo maar door. Ineens kwam er een naam in me op: Kaan. Ik appte haar deze naam. Ik vind Kaan een mooie naam, lekker kort, echt Turks en een mooie betekenis.
De weken vlogen voorbij, soms wist ik niet eens meer in welke week we zaten tijdens de zwangerschap (schijnt normaal te zijn tijdens een tweede zwangerschap). En plots stond ik daar op mijn babyshower, of eigenlijk onze babyshower. Ja, ook vrienden van manlief. Want niet alleen ik werd mama voor een tweede keer, manlief werd ook weer papa en onze dochter zou grote zus worden. We werden als gezin in de watten gelegd met lieve familie en vrienden om ons heen en een gezellige brunch in mijn favo restaurantje. Tijdens de babyshower bedacht een vriendin om de jongensnamen te noteren en te kijken wat de anderen het leukst vonden. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik nooit geheimzinnig doe over namen van mijn ongeboren baby’s. Zo een onzin, of ze het nu horen of straks en of het nu mis gaat of niet, onze baby krijgt een naam en iedereen mag het weten! Dit lijstje was behoorlijk lang, zeven jongensnamen en er werden er zelfs een paar bijgeschreven. Kaan stond nog steeds bovenaan de lijst en was ook het meest gekozen. Maar toch…. We twijfelden zo enorm. Gaat het wel passen bij ons mannetje? Zal hij zijn naam mooi vinden? Wordt het goed uitgesproken?
Vlak voor de bevalling, 40,6 weken, zijn wij nog steeds in de twijfel over zijn naam. Dochterlief noemt hem het liefst Barbie, Baby of Toto en wij weten het nog steeds niet. En toen was hij er ineens (lees: na zweten, huilen, puffen en heel lang persen) Zo lief, zo klein, zo mooi. Hebben we weer eens goed gemaakt, ik ben verliefd! De verpleegkundige feliciteerde ons, bracht lekkere beschuitjes met blauwe muisjes en vroeg naar de naam. Stilte… Het was helemaal stil. Ik schaamde me enorm, hoe kan het nou dat ik nog twijfelde. Ik zou het toch moeten weten nu ik hem zo zie? Tenminste dat hadden we onszelf wel voorgesteld, als we hem zien en knuffelen wisten we het vast wel! Niet dus… We vertelden dat we hem nog even ‘baby’ willen noemen, die blik van de verpleegkundige vergeet ik dus echt nooit meer. Ja, het is misschien ook gek, maar hij gaat zijn naam wel levenslang dragen dus dan mogen we er toch nog wel even over nadenken!!?
Ik moest een nachtje blijven in het ziekenhuis voor extra controle. De dag erna vertrokken we uit het ziekenhuis met baby “baby”. Thuis aangekomen hadden we nog twee dagen om te beslissen, de officiële drie werkdagen zouden dan voorbij zijn. De ene familielid na de andere, de ene buur na de andere en de ene vriend na de andere vroeg naar de naam. Wat onwijs frustrerend dit! Ik wilde geen telefoontje meer aannemen, geen whatsapp berichtjes meer openen en ook de deur niet meer openen voor visite of de kraamzorg. Ja, ook de kraamverzorgster vroeg de hele dag door of we al hadden besloten welke naam hij krijgt. De avond van het besluiten waren onze ouders bij ons, ze hadden avondeten mee, waren een beetje aan het opruimen en genieten van hun kleinkinderen. Na nog een keer vragen naar de naam met als antwoord: “we weten het nog niet”, kreeg manlief een beetje ruzie met zijn vader. Want hoe kan dat nou? We werden naar boven gestuurd met de naamboeken en de Ipad: ‘jullie komen maar gezellig weer beneden zitten als mijn kleinzoon een naam heeft’, werd er geroepen. Daar zaten we dan samen op bed te denken. We zijn niet van de twee namen, houden van lekker simpel en kort. Maar zelf scombinaties hebben we gemaakt! Nee, dat was het toch niet. En toen ineens, ik keek manlief aan en hij mij, Kaan. Ja, zo gaat hij heten. De onder druk gezette, vervelende, gefrustreerde gevoelens verdwenen in een klap. Geen idee hoe ineens, maar we wisten het nu zeker: “Dit is toch echt een Kaantje!”
Met een mega glimlach van geluk en een ontspannen gevoel liepen we samen de trap af om zijn naam bekend te maken. We liepen de woonkamer in, iedereen was stil en keek ons vragend aan. “Lieve allemaal, we noemen ons zoontje Kaan”, zeiden we enthousiast. In plaats van “mooie naam” of “leuke keuze” of “wat fijn dat jullie er uit zijn” kwam daar een opmerking. “Heeft deze naam in een andere taal geen andere betekenis?” Ik wilde het uitgillen, ik wilde keihard huilen en wegrennen… I DONT KNOW?! Doen we het verkeerd? Hadden we dat ook moeten onderzoeken? Maakt dat iets uit? Waarom? Is onze keuze echt niet oke? Na een kleine verstijving van ongeloof pakte ik mijn kleine baby op en zei dat we het zeker weten. Ik was weer helemaal terug! Wat nou lastige keuzes, bam, ik ben er weer zoals eerst. Easy peasy toch?! Morgen zouden we het doorgeven bij de gemeente, wij zijn er blij mee en het maakte ons echt niet uit of het in een andere taal een andere, gekke betekenis heeft.
De dag erna was het dan echt officieel, zijn naam was geregistreerd. We konden de geboortekaartjes bestellen en hem noemen bij zijn naam in plaats van baby. Nu, bijna drie jaar later, zijn wij nog blij met onze keuze. Kaan betekent in het Turks: “heerser” en “Koning der koningen”. Ik zal maar niet beginnen over de betekenissen in andere talen…..
Ons peutertje is ook zeker een kleine koning, hij weet heel goed wat hij wilt en krijgt met zijn charme echt alles voor elkaar. Hij is lief, zorgzaam en kan heel goed een “spel” begeleiden op z’n peuters. Volwassenen en kinderen om hem heen accepteren zijn ‘leiderschap’, omdat hij het ook echt leuk en enthousiast doet, zonder hierbij andere een naar gevoel te geven. Ik zie hem later goede doelen steunen en misschien zelfs leiden. Met zijn gevoel voor mensen en dieren gaat hij de wereld een stuk mooier maken. Een echte koning dus.
Tips aan ouders in spé: laat je niet gek maken en geef jezelf en je partner de ruimte om een keuze in naam te maken (de druk van het moet, moet je echt loslaten, want uiteindelijk komt het goed), trek niks aan van mensen die je scheef aankijken omdat je het nog niet weet (kijk gewoon lekker scheef terug) negeer hierbij alle onnodige opmerkingen en vragen en denk na wát voor naam je wilt (kort, lang, Engelse naam, passend bij namen van overige gezinsleden, voorletterkeuze, dubbele naam en dergelijke). Onze keuze ging uit naar een korte Turkse naam. Het liefst niet met dezelfde voorletter als de rest van het gezin, maar dit was geen must. We wilden geen gekke betekenis (denk aan slechterik). Ze zeggen ook vaak dat de eerste keuze vaak de beste keuze is. Kaan is een Kaantje en zeker geen Mikail of Alp (uit onze lijst).
TUGBA
