Na het eerste jaar dat Leon geboren was, merkten we op dat hij niet dezelfde dingen deed en zei als zijn leeftijdgenootjes
Gek toch, je zou denken dat hij naar dingen zou wijzen en ‘die’ zou zeggen. Leon deed dat niet, maar ach, misschien was het een laatbloeier. Op het consultatiebureau dachten ze daar anders over en moesten we na een half jaar zeker nog eens terug komen om te kijken of zijn taalontwikkeling vooruit was gegaan. Helaas, in dat half jaar veranderde er niets in zijn ontwikkeling.
Hij kon lopen, rennen, vallen, maar was wel heel stil
Hij maakte door de dag heen alleen geluid. Het consultatiebureau vond dat we het nog maar een half jaar moesten aankijken, tussen 1.5 en 2 jaar ontwikkelt de taal namelijk het hardst. Prima, dat deden we! Maar er veranderde niets. Leon bleef geluiden maken, alle dierengeluiden kende hij, maar woorden kwamen er niet. Met 2 jaar kon Leon al wel drie woorden zeggen, papa, mama en nee. Dat was natuurlijk lang niet genoeg, maar zijn vader sprak ook pas met 3 jaar, dus echt zorgen maakten we ons niet.
We maakten ons alleen zorgen over het slapen. Wat een nachten hadden wij… Elke dag huilde hij als hij naar bed moest en dat twee jaar lang! Op het consultatiebureau wisten ze eigenlijk niet wat ze ons moesten adviseren. Het advies was: “Ga maar door met wat je altijd doet.” Duidelijk he?! “Misschien komt het goed als je hem naar de peuterspeelzaal brengt. Ja, dan komt het vast allemaal goed.” Ja, ja, zo makkelijk ging dat toch niet. Leon heeft zes weken lang elke ochtend bij het wegbrengen flink gehuild. Nee, niet zomaar huilen. Echt HUILEN! Toen hij er eenmaal aan gewend was ging het gelukkig beter en was hij er niet meer weg te slaan!
Elke dag is Leon vrolijk en ook heel erg druk
Wij hebben onze handen vol aan hem, want ‘luisteren’ wat is dat? Niets helpt. Of je het aardig, boos of verdrietig vraagt, hij begrijpt niet wat je bedoelt. Wij weten ondertussen niet meer hoe we hem moeten opvoeden en op de peuterspeelzaal weten ze niet hoe ze Leon moeten begeleiden. Hij begrijpt het niet als je hem straf geeft. Hij geeft niet aan wat hij wil. Je begrijpt dat dit gepaard gaat met tien driftbuien op één dag. Waarom? Omdat wij hem niet begrijpen. Gelukkig verbetert zijn woordenschat wel iets. Alleen zijn gedrag lijkt steeds erger te worden.
December waren we weer op het consultatiebureau
Leon was toen bijna 2.5 jaar oud. We moesten maar contact opnemen met een instantie die kon gaan onderzoeken wat hij nu mankeerde. Met de woorden: “Uw kind mankeert iets maar ik kan u niet vertellen wat’, moesten we het doen. Anders gezegd: ze heeft een vermoeden wat er aan de hand is, maar door allerlei wetten en regels in Nederland mag ze niet zeggen wat. Kortom wij weten nog steeds niets. De pedagoog die ingeschakeld werd kwam met hetzelfde verhaal. De woorden die ze zei waren: ‘Hij is anders, maar ik mag geen diagnose stellen.”
Ondertussen probeerden wij contact te krijgen met de instantie waar hij onderzocht zou gaan worden, maar die gaven niet thuis
Regelmatig bellen heeft geen zin, want de één weet er nog minder van dan de ander. Maar we gaven niet op en eindelijk was het raak! Zij wist van Leon en had zijn dossier gekregen van het consultatiebureau. “Yes, nu worden we direct geholpen!”, dacht ik. “Ja mevrouw, het is zo druk dat we eerst een belafspraak maken en aan de hand van dat gesprek beslissen we of er wel echt hulp nodig is.” “Natuurlijk mevrouw en wanneer mag dat gesprek dat plaatsvinden?”, vroeg ik. Vier februari pas. Wauw, wat duurt dat lang zeg! We hebben deze afspraak begin januari gemaakt en moesten dus wachten tot 4 februari. Snappen mensen dan echt niet dat je gewoon graag geholpen wilt worden? Dat je wilt weten wat je kindje heeft? Dat je zo graag wilt dat hij gelukkig is? Ik denk het wel, maar er zijn gewoon zoveel ouders die dit ook willen weten dat je moet wachten op een plekje. Dit traject kan zeker nog wel duren totdat hij naar school gaat. En dan? Gedachten als: “Straks blijkt er echt iets mis te zijn en gaat hij naar een normale basisschool, terwijl hij dit helemaal niet aankan. Of straks mag bij niet op de peuterspeelzaal blijven en moet hij naar een medisch dagverblijf!” Het schiet allemaal vaak door mijn hoofd. Ik zou zo graag willen weten wat er in dat hoofdje van hem omgaat. Wisten we maar iets! Ik ben bang dat dit een lang medisch traject gaat worden. Maar er was ook hulp gekomen. Vandaag was er een pedagoog op de peuterspeelzaal van de eigen organisatie en zij wilde Leon graag helpen. Ze gaat hem straks aanmelden bij een speciale instantie waar het allemaal iets sneller gaat. Ik ben reuze benieuwd naar hoe dat zal gaan. Maar dat lezen jullie in een volgend deel.
CORINE
Heee,
Ik herken deels je verhaal. Ons zoontje werd met 2 jr ‘eruit gevist’ bij het cb omdat hij nog niet sprak. Meteen gestart met logopedie en via cb aangemeld voor een gehooronderzoek. Dit onderzoek was goed. Nu moet hij een ochtend terug komen en gaan een logopedist en orthopedagoog spelletjes met hem doen om op die manier een goede inschatting te maken van zijn achterstand en of dit op meerdere gebieden zo is. Vanuit daar advies… bijvoorbeeld VVE (voor schoolse educatie op Peuterspeelzaal, gefinancieerd vanuit gemeente.
Wat stom dat de doorverwijzingen bij jullie zoon zo stroef verlopen. Ik vind het bij ons ook spannend en maak me ook zorgen over de toekomst.
Heel herkenbaar! Ons zoontje is 2,5 en zegt ongeveer 10 woorden. Onderzoeken lopen maar hiervoor heb je inderdaad veel geduld nodig. Heel veel succes en blijf voor je zoontje opkomen, dat heb ik ondertussen wel geleerd.
geef niet op met zoeken. Jou moeder hart weet het beste of er iets mis is. Ons zoontje had ook een hele moeilijke start. Hij heeft zo vreselijk veel gehuild. Non stop tot dat hij 2 jaar was. Wilde niet praten, niet lopen. en niet slapen. Na jaren lang zoeken, tot wanhoop aan toe, blijkt het nu hij 6 jaar is, dat hij 2 syndromen heeft. Dit is gevonden in het Wilhemina kinderziekenhuis in Utrecht. Fantastisch ziekenhuis, en kundige dokters.
Lieve ouders, neem alsjeblieft contact op met Kentalis in Sint-Michielsgestel. Wellicht laat een afspraak eventjes op zich wachten, maar ik ben ervan overtuigd dat zij jullie kind verder kunnen helpen. Doen!
Hier precies hetzelfde, op de reguliere psz kon hij doorom niet blijven. Hij kon na een wachtlijst starten bij het onderzoekscentrum. Wat een verschil. Door de onderzoeken die daar zijn gedaan weten we nu dat ons zoontje een TOS heeft en mogelijk ASS. Dit is echter pas met 6 jaar goed te onderzoeken voor een betrouwbaar beeld. Hij krijgt daar hetzelfde aangeboden als in een kleuterklas alleen zijn de klasjes erg klein. Er zijn ook 5 juffen dus er is volop individuele aandacht voor de kindjes daar. Slapen gaat beter, en het is weer een gelukkig kind. Ik hoop dat voor jullie ook, dat er rust komt en dat je kind er wel komt, op zijn manier❤️
herkenbaar ,mijn zoontje zei zijn eerste woordje na een jaar logopedie met veel moeite en dat was het woordje aap. hij was toen 3 jaar. hij was erg druk en luisterde totaal niet. hij is inmiddels 13 heeft de diagnose adhd gekregen terwijl wij dachten toen hij 3 was ‘zwaar’ autisme . niets bleek waar. tos diagnose toen hij 3 was en op zijn 7e adhd maar wat is hij opgeknapt! hij zit in de eerste van de mavo , heeft een beetje bijzonder gedrag maar hij gaat er komen. na jaren hulp heeft hij nu alleen nog maar een licht arrangement op school . en we gaan ook dat zelfs afbouwen!. ik hoop zo dat jullie weg ook zo mag gaan ! hij had als kind ook astma met bijbehorende ziekenhuis opnames en zelfs dat is weg. God zij dank . sterkte en wie weet !
echt verschrikkelijk de onzekerheid en het niet weten.En dan komt de basisschool is dat wel goed en niet te veel voor hem vragen vragen en nog eens vragen en daarbij nog goedbedoelde adviezen van anderen ga door met jullie kindje en ga vooral op je eigen intuïtie af altijd het beste Wens jullie veel wijsheid en kennis en sterkte