The tree of life of beter gezegd, de placenta. Voor mij een van de meest fascinerende organen rondom een zwangerschap en geboorte. Vanuit mijn beroep als verpleegkundige heb ik altijd interesse in dit soort dingen gehad. Ik wil alles weten, voelen en van dichtbij zien. Toen Jake geboren werd en hij na de bevalling niet ademend richting de couveuse ging, was ik druk bezig dat glibberige, warme rare ding uit mij te persen. Er werd een soort vleeshaak (zoals ik in Egypte koeien aan de straat zag hangen) aan de placenta gehaakt, en met dat ze op mijn buik drukten en ik perste kwam het eruit. Jake was nog geen minuut weg, en ik had hysterisch geschreeuwd en was in paniek.
En precies daar begon mijn verpleegkundige hart ineens sneller te kloppen. Ik weet nog dat ik zei; “Ohh! Is dat de placenta?” Ja doos, wat dacht je dat er ineens nog een kind kwam? Anyway. Vol verbazing ging ik rechtop zitten. Ook al lag ik in een bloedbad, en moest ik down under nog gehecht worden. Ik moest het van dichtbij zien. Dit orgaan had mijn baby gevoed. Zonder nadenken heb ik er aan gevoeld. De navelstreng was al uitgeklopt bij de geboorte, en voelde wat stug. Maar die placenta, wauw wat een drilpudding was dat. Je kent de slijmfascinatie bij kinderen vast wel. Precies op die manier zat ik er in te knijpen. De verpleegkundige heeft er echt prachtige foto’s van gemaakt. De verloskundige deed haar hand erin en liet zien waar Jake gezeten had. Wauw! Ik hield het niet meer. Ik moest nog bekomen van de klap die we een paar minuten daarvoor meemaakten, en ineens hing die ballon met aanhang voor mijn neus. Op een foto die een beetje te gek om te delen is vanwege de rode zee onder mij, kijk ik met open mond naar mijn tree of life. Zo waardevol. En als ik geweten had dat er een afdruk van gemaakt kon worden had hij boven mijn bed gehangen. Bij wijze van spreken dan (denk ik, haha). Super lang mocht ik er niet van genieten, want er was nog wat werk aan de winkel. En de placenta moest naar het lab gestuurd worden. En daar ging hij, alsof het een soort van chemisch afval was, in een mega grote zak met rode stickers en teksten erop. Bedankt voor alles lieve placenta. Ook al was het te vroeg, je hebt mijn kindje gevoed. Wat een prachtig ding.
Tot zover mijn liefdevolle woorden aan mijn placenta. Voor het geval ik straks helemaal voor gek verklaard wordt, heb ik eens opgezocht wat mensen er allemaal mee kunnen doen.
Ik kan namelijk niet helemaal begrijpen dat er mensen zijn die dit mooie orgaan op willen eten. Ieder z’n ding hoor, no hard feelings. Vroeger, en ik heb mijn moeder wel eens verhalen horen vertellen over een hond, werd er anders mee om gegaan. Alsof het afval is? Of de band tussen huisdier en baby die beter wordt? Mijn hond haat Jake nog steeds, hoe liefdevol ze in het begin waren. Jake trekt al zijn haren uit zijn kop. En ik geloof niet dat dat met een placenta eten beter was geweest.
Maar dan tegenwoordig, en ik heb even wat research werk gedaan:
– Lotusgeboorte
– Opeten of capsuleren
– Sieraad laten maken
– Begraven of boompje er op planten
– Navestreng bloed doneren of het laten opslaan van navelstrengbloed
– Afdruk maken
– Invriezen
Oke, die lotusgeboorte. Op zich echt een prachtig idee. En ik ben absoluut voorstander van zo lang als het kan alle mogelijke voedingsstoffen benutten. Maar zie je het al voor je dat je, een bakje of zakje met je mee draagt. Ik bedoel, de stolsels die je dagen na de bevalling aantreft waren al niet heel smakelijk. Dat bakje of zakje of hoe ze het ook meedragen gaat toch meuren of niet?
Dan het laten capsuleren. Is het dan werkelijk bedoeld alsof je een soort vitamine pil naar binnen werkt. Ik denk het wel, en ik ben ook absoluut een hippie mom die van natuurlijke shit houdt. Maar dat haal ik op een andere manier uit de natuur. Het is ook geen oneindig potje pillen, het raakt ook een keer op. Vergelijkbaar met een detoxkuurtje? God mag het weten.
Ook worden er sieraden gemaakt van de placenta of navelstreng. Wel heb ik een prachtig borstvoedingssierraad in gedachten. Het zakje melk ligt overigens nog steeds in mijn vriezer. En ik kom het elke dag tegen. Ik ben al echt wat maanden gestopt met het geven van borstvoeding, maar ik vind het moeilijk dat laatste zakje op te sturen. Er is dan niks meer ofzo.
Het laten opslaan van navelstrengbloed was echter wel iets geweest wat ik voor het geval dat achter de hand had willen hebben. Momenteel wordt er wereldwijd enorm veel onderzoek gedaan naar de toepasbaarheid van stamcellen. Bekend is dat de stamcellen uit navelstrengbloed onder meer gebruikt worden voor stamceltransplantaties, bijvoorbeeld bij mensen met leukemie. De huidige mogelijkheden van stamcellen lijken onbegrensd. Stamcellen uit navelstrengbloed worden momenteel al gebruikt bij de genezing en/of behandeling van meer dan 80 verschillende ziektebeelden en cosmetische behandelingen (brandwonden en dergelijke).
Je maakt zelf de keuze om de stamcellen uit het navelstrengbloed op te slaan voor je eigen kind. Het grote voordeel is dat deze stamcellen, met altijd een 100% match, levenslang beschikbaar blijven voor het geval je kind deze wil/kan/moet gebruiken. Ik wil ook verder niet doemdenken. Maar stel dat ooit, Jake een stamceltransplantatie nodig zou hebben, heb je iets achter de hand.
En dan die afdruk. Is toch prachtig? Dat ding zie je gewoon nooit meer terug. Ik heb gelukkig waardevolle foto’s waar ik enorm blij mee ben.
Wat ik nog wel heb, is een stukje van het stompje van de navelstreng. Jake had verschillende infuus lijnen in zijn navel. Nadat we thuis kwamen is dit er af gevallen. Drie hechtingen en dat stukje. Ik heb het bewaard in een zakje. Het laatste tastbare stukje waarmee hij aan mij vast zat. En wat betreft de spreekwoordelijke navelstreng die nog niet doorgeknipt is. Nooit vriendje, echt nooit. Toekomstige schoondochter, berg jezelf maar vast, haha.
Liefs,
LISA (klik hier voor haar Instagram)
