In april 2017 liep mijn eerste zwangerschap uit op een miskraam. Na 17 weken besloot mijn lichaam het kindje af te stoten, achteraf gezien een mooie beslissing van mijn lichaam. Het was een kindje zonder levensverwachting. Dit kindje kwam via de ‘normale’ weg uit mijn lichaam. Ik had al 2 centimeter ontsluiting. Deze zwanferschap en bevalling ginge niet zoals gehoopt. Vol verdriet, nog niet echt beseffende dat het kindje in mijn buik niet meer leefde, mocht ik de weeën opvangen en gaan bevallen van een al overleden kindje. Uiteindelijk heeft dit 23 uur geduurd. Je kan je voorstellen dat dit best wel een impact had op mijn tweede zwangerschap. Naast de angst dat het weer mis zou gaan, zag ik die bevalling ook niet geheel zitten. Ik zag al helemaal voor me dat ik weer zo lang daar zou liggen, wie zegt dat het niet nog langer zal gaan duren? Aangezien dit kindje drie keer zo groot zal zijn. Maar goed, je probeerde hier maar zo min mogelijk over na te denken. ‘Geboren worden gaat het toch wel’ , dacht ik dan maar.
Nieuwe zwangerschap, nieuwe kansen.
Alles ging goed, de 20-weken echo was positief, de NIPT was negatief, niks aan de hand dus met dit kindje. Wat een opluchting!
Wel lag het kindje al aardig boven de groeicurve, ik werd dan ook al regelmatig aangesproken met: ‘Hou vol, je bent er al bijna’ of ‘Jij krijgt vast een tweeling, wat leuk.’ Ik was pas op de helft, my god, wat gaat er nog komen?! De gynaecoloog stuurde mij door voor een test op zwangerschapdiabetes, zo gezegd zo gedaan. En ja hoor, dit was de oorzaak van een wat groter kindje. Vanaf dat moment kreeg ik elke vier weken een echo om de groei in de gaten te houden. Bij 32 weken werd besloten dat ik niet door hoefde te lopen tot 40 weken. Wanneer ik dat wel zou doen, zal het kindje boven de 4 kilogram uitkomen. Dat gebeurt wel vaker, daar niet van. Maar omdat ik zelf ook klein ben, kreeg ik de mogelijkheid om bij 38 weken ingeleid te worden. Best een gek idee: wij mochten de verjaardag van ons kindje zelf uitkiezen. Tsja, waar kies je dan voor he? Ik hoefde niet lang na te denken, ik koos gewoon de eerste mogelijkheid. ‘Hoe eerder, hoe beter’, dacht ik alleen maar. Het werd maandag 18 juni 2018.
Op zondag 17 juni mocht ik s’avonds langskomen voor een controle, ik had al 2,5 centimeter ontsluiting en ik werd alvast gestript. We mochen lekker naar huis en de volgende ochtend terug komen. De weeën kwamen al rustig opzetten, het strippen had zijn werk gedaan.
En toen was het zover, maandag 18 juni 2018. Vandaag zal hij geboren worden, nog heel onwerkelijk hoor. Bepakt en bezakt gingen we terug naar het ziekenhuis waar mijn vliezen meteen gebroken werden (7.30 uur). Ze keken even aan of mijn lichaam zelf de weeën door zou zetten, maar helaas, dat gebeurde niet. Toen kwamen de wee opwekkers, argh, wat een rotdingen. Een soort weeënstorm was het gevolg. Ik wist niet hoe ik zitten, liggen of staan moest. Elke twee uur kwam de verloskundige even controleren of mijn ontsluiting vooruit ging. Dit ging allemaal zoals ze hadden verwacht. ‘Rond het avondeten zal het kindje wel geboren worden als je lichaam zo door gaat’ , had de verloskundige gezegd. Oke, dat is te overzien, tien uurtjes.
17.00 Uur, de verloskundige kwam weer mijn ontsluiting voelen, 8,5 centimeter. “Ga zo door meis, je bent er bijna. En als je nou persdrang krijg, druk je op het belletje, he.”
18.00 uur, ik had nog totaal geen persdrang, maar toch drukte ik op het belletje. Ik was zo ingesteld op ‘rond het eten zal het kindje geboren worden’, dat ik wilde weten waar ik nu stond. De verloskundige ging voor me kijken… Het bleef even stil, toen kwamen de woorden; “Er is weinig veranderd dit uur, probeer goed door te ademen tijdens je weeën en ontspan tussen de weeën door.” Even zakte de moed in mijn schoenen, niks veranderd…? Mijn lichaam ging dit toch wel doorzetten he!? We hadden afgesproken dat ze over een half uurtje terug zou komen om nog een keer te voelen. Dat halve uurtje voelde als drie lange uren. Gelukkig was ik niet alleen, mijn vriend, moeder en geboortefotograaf waren er voor de afleiding. Het halve uurtje liep iets uit, om 18.00 uur kwam de verloskundige weer voelen, weer volgde een stilte. ‘Ik ga nog een keer voelen.’ De woorden ‘Ik twijfel een beetje’ volgden. “Vind je het goed als ik de gynaecoloog ook even laat voelen?” Toen schoot meteen door mijn hoofd: “Dan zal er wel wat aan de hand zijn!” Al snel kwam de gynaecoloog binnen, met een echo apparaat. Deze man was erg duidelijk, in tegenstelling tot de verloskundige. Hij vertelde meteen waar het op stond: “We twijfelen een beetje aan de ligging van je kindje. Je ontsluiting staat stil op 9,5 centimeter, waarschijnlijk ligt het kindje verkeerd om, waardoor hij niet dieper kan dalen en je ontsluiting dus blijft steken. Via de echo kunnen we dit veel beter bekijken en hebben we zekerheid.” En ja, zijn verhaal klopte, de kleine lag verkeerd om…Wat nu? Hier kreeg ik gelukkig al snel antwoord op. De gynaecoloog kwam met twee opties. Hij vertelde alles heel rustig en duidelijk, de eerste optie was om nog een uurtje aan te kijken wat mijn lichaam zou doen. De kleine zijn hartslag was goed, mijn hartslag was goed, dus mocht ik dit proberen. Het was namelijk mogelijk om via de natuurlijke weg te bevallen ondanks de ligging van de baby. “Eerlijk gezegd” , volgende hij, “geef ik je weinig kans dat dit gaat lukken. Naast dat de kans erg klein is dat het lukt, is het ook nog zo dat het voor moeder en kind gevolgen mee kan brengen. Dan kan je denken aan schoudertjes uit de kom bij de baby of volledig uitscheuren van mama.” De tweede optie was een keizersnede.
De gynaecoloog liet ons even alleen.” Ik ben over 20 minuten terug, denk er rustig over na.” Rustig nadenken? Ik ben er al lang over uit. Risico lopen voor de baby, no way. Geef mij maar die keizersnede. Ondanks dat ik er al over uit was, overlegde ik nog even met mijn vriend. Hij had zoiets van:” Je moet doen waar jij je goed bij voelt!” Vanaf dat moment vloog alles voorbij. Voor ik het wist, lag ik op de tafel, voelde ik mijn hele onderlijf niet meer en was de operatie begonnen. Na ruim 13 uur weeën, werd hij eindelijk geboren via een keizersnede. Wat was ik blij, dat wij hem eindelijk konden zien, voelen en ruiken. Jaxen Nansink was op 18 juni 2018 om 20.58 geboren.
Als ik terug kijk op mijn bevalling, was ik snel alle ellende vergeten. Natuurlijk heb ik nog een aantal dagen enorm veel pijn aan mijn buik gehad en ervaar ik nu een half jaar later nog altijd dat mijn buikspieren niet meer zijn wat ze waren. Maar over het algemeen ben ik alles alweer vergeten en zou ik het zo nog een keer doen. Toch is er één ding wat ik nooit vergeet, het feit dat pas na 13 uur ontdekt werd dat Jaxen verkeerd om lag. Ik zal het nooit te weten komen, toch heb ik altijd het idee gehad dat dit een ‘foutje’ is geweest van de verloskundige. Dit had ze toch ook na vijf uur al kunnen ontdekken? Sterker nog, ze heeft elke twee uur gevoeld… Ach, wat maakt het ook nog uit. Ik ben een heerlijk mannetje rijker! Ohja, ook een fix litteken rijker, maar dat was het waard zullen we maar zeggen.
DEMI
