Borstvoeding
Hoe moeilijk kan het zijn? Het wisselde voor mij! Soms vond ik het super makkelijk en soms één van de moeilijkste dingen die ik heb volgehoude. Ik had pijn, kloven, en stuwing doorstaan. En soms deed ik niets liever dan naar boven gaan tijdens een feestje om in alle rust mijn baby te voeden en stiekem samen in slaap te vallen. Borstvoeding is geweldig, maar ook pittig. Vaak beginnen vrouwen niet aan borstvoeding, omdat ze weinig idee hebben van wat hun te wachten staat en wat borstvoeding eigenlijk inhoudt. Andere vrouwen maken een start, maar geven het na een tijdje op. Mijn missie is om borstvoeding te normaliseren.
Ik wilde borstvoeding geven
Ik had me ingelezen en ik was er helemaal klaar voor. Ik had support van mijn moeder die drie baby’s had gevoed en ik dacht dat het allemaal goed zou komen. Mijn super mooie baby kwam er uit wandelen (haha, mocht ik willen) en toen ik hem aankeek, wist ik meteen dat ik hem het beste wilde geven. En daar ging ik vol goede moed. Ik was er helemaal klaar voor. En het deed zeer! Het brandde, het trok en het voelde helemaal niet natuurlijk. Ik wilde eigenlijk mijn kind van mijn lichaam af rukken en hard “Rot op!” tegen mijn geliefde baby schreeuwen. Maar goed, de pijn scheen over te gaan. Mijn moeder was een bron van kennis en informatie en zei, tegen het advies van de kraamvrouw in, dat ik niet moest bijvoeden en dat mijn melk echt zou komen. ‘Vertrouw je lijf’, riep ze.Â
Na een paar dagen ploeteren was de melk er nog steeds niet
Mijn kind leek ondervoed, en zijn mama gestresst. Maar ik zette door. De melk was er ineens en toen kreeg ik de borsten van Dolly Parten. Ik ging van niks naar overproductie. Mijn man wilde niets liever dan mij betasten, maar toen kwam het eruit: “Rot op!”.
Een week verder en ik had nog steeds niet die dromerige knuffelig vibe te pakken die ik wilde
‘Maar even doorzetten nu’, dacht ik. Een paar dagen later en een cupje minder zat ik lekker op de bank met een peutertje die dbovenop mijn rechterborst zat en mijn baby die aan de linkerborst zat. Het voeden deed al iets minder pijn en ik had al een paar succesvolle voedingen achter de rug. Ik voelde me goed genoeg om naar buiten te gaan.
Daar zat ik dan, voedend in een cafeetje zonder zo’n doek over mijn baby en borst
Ik doe toch ook geen doek over mijn hoofd als ik ga lunchen. Ik voelde me heel stoer, tegelijkertijd onzeker en super naakt. Ik zat te schuiven in mijn stoel. Pfff. Zucht. Gelukkig zei de serveerster: “Wat een lieve baby. Ik zat ook altijd te stuntelen met borstvoeding en publiek. Goed van je hoor”.
Ik was nu erg goed op weg
De pijn was na drie of vier lange weken weg. Mijn baby groeide goed en ik kon mijn borsten ontbloten voor vreemden. Ik verdiende een break en besloot uiteten te gaan met mijn partner. Weer even een wijntje(s) drinken. Dus ik moest kolven. Kolven. Echt een nare gebeurtenis. Dat had ik me niet zo voorgesteld toen ik aan die dromerige knuffelige momenten dacht, in bed met mijn baby dicht tegen me aan. Elke avond zat ik te zwoegen voor 20 minuten met een opbrengst van 40 centiliter. Na een paar dagen kwam de melk goed op gang en dacht mijn brein: “Oh, dit is een gewone voeding.” Na elke kolfsessie was ik trots dat ik dit voor mijn baby over had!l! Ik wilde ook reserve opbouwen, dus elke avond ging ik door met kolven. Totdat het zaterdag was en de vrienden van mijn partner over de vloer kwamen. Ik kon mijn borsten ontbloten voor vreemden, maar kon ik het ook voor bekenden? Nee, nee, nee, dit was echt een brug te ver. Straks gaan ze er naar kijken. Er over praten of erger nog: nadenken. Maar ik wilde toch niet uit mijn eigen woonkamer worden gejaagd, omdat ik mijn kind eten gaf. Ik besloot toen dat ik borstvoeding bij het leven vond horen en dat ze er maar mee te dealen hadden. Heldhaftig haalde ik mijn kolfspullen.
Ik nam plaats op de bank
Ik zei: “Ik ga kolven jongens”. Ondertussen hyperventileerde ik van binnen en probeerde ik niet rood te worden. Maar ja, ik had het al aangekondigd. Dus hup, borsten eruit, de melkmachine eraan. En daar ging het apparaat: “Eeer, eeer, eeer, eeer”. Er viel een hele ongemakkelijke stilte. Ik zag ze denken: “Uhh, uhhh, waar moet ik kijken. Wat moet ik zeggen?” Totdat (bless hum) één van de vrienden zei: “Zo klinkt het ook altijd als ik de koeien melk.” Iedereen lachte en toen begonnen de goed bedoelde vunzige grappen. Schouderklopje voor mezelf. Ik had al die gasten in één klap stil gekregen én ik was een stapje verder om borstvoeding te normaliseren. Het hoort tenslotte bij het leven!
Mijn verlof vloog voorbij en ik voedde overal. Ik was trots en had mooie dromerige knuffelvoedingen met mijn lieve baby. Ik was klaar voor de volgende stap. Zo moeilijk kon kolven op werk niet zijn toch?
SJAAN
dat borstvoeding geven zo pijnlijk is viel mij ook enorm tegen! Niemand waarschuwt je daarvoor!
tuurlijk geen telefoon in de klas. van de zotte. dat doe je maar buiten lesuren. zie het al voor me iedereen dom starend op zijn telefoon. ga dat lekker thuis doen.
Ik heb nooit kunnen voorzien wat een shit show borstvoeding en kolven zou zijn. Had er nooit bij stil gestaan wat een uitdaging het kan zijn. ‘Dat doe je gewoon’ was altijd mijn beeld. Poeh poeh wat een planning, geduld, en offers het wel niet vergt. Maarja alles voor je kind he. Ik zie het niet zitten om na mijn verlof op werk te gaan kolven dus dan houdt het op. Een beetje vrijheid terug.