Inmiddels ben ik zeven jaar samen met mijn man waarvan vier jaar getrouwd. Gino is al ruim 10 jaar militair. Toen we elkaar net leerden kennen was ik zo ontzettend geïnteresseerd in zijn werk, vond ik de uitzending (destijds Afghanistan) ontzettend spannend, nieuw en bijzonder. We woonden nog thuis en waren onbezorgd. De oefeningen en het missen van elkaar waren prima te behappen. Het waren weekjes. De tweede uitzending werd al iets ingewikkelder. We hadden onze eerste nieuwbouwwoning gekocht. Moesten ineens geregistreerd partners worden omdat als hem iets zou overkomen ik nergens recht op had. De communicatie over het huis en alle opties die we wilden nemen verliep via vreselijk slechte telefoongesprekken. Halverwege het gesprek viel de verbinding weg. Ik stuurde alle documenten op en hij moest zijn mening er over geven zodat ik met de geregelde volmacht alles kon regelen. De angst die ik had toen hij in Mali zat. Dingen waar niemand ooit aan kan wennen. Bij thuiskomst ben ik uiteindelijk ten huwelijk gevraagd door de man die op papier al mijn man was. Maar waarbij ik altijd geroepen had dat hij op zijn knieën moest gaan. Dat ik een bruiloft kreeg waar ik als jong meisje van droomde in een prachtige jurk. En waarbij ik zweerde dat we echt niet meteen het volgende jaar hoefden te trouwen hoor, little did he know.
Dan was daar ineens het moment dat onze kinderwens er was. Eigenlijk direct na de bruiloft. Wat pijnlijk genoeg drie jaar op zich liet wachten en er maanden waren waarbij we de behandeling moesten cancelen omdat hij in het buitenland zat voor een oefening. Tot dusver, ik redde mezelf prima. Ik at veel bij mijn moeder of schoonmoeder, want voor mezelf koken is nooit mijn hobby geweest. Ik werkte fulltime en vermaakte mij prima. Dat totaal je eigen ding kunnen doen was zo ongelofelijk fijn. Dat ging trouwens wel gepaard met een berg aan eenzaamheid. Want alleen op de bank zitten, alleen naar bed gaan, en alleen op verjaardagen en feestjes moeten verschijnen is niet leuk. Sterker nog ik raad het niemand aan. En als ik op dat moment geweten had hoe zwaar dat was toen ik aan deze relatie begon, had ik denk ik anders gekozen. Ik heb niet voor dit leven gekozen, maar voor hem. En de rest kreeg ik er gratis en voor niets bij.
Eindelijk werd ik zwanger. En op dat moment is er iets in mij veranderd. Dat onbezorgd en onbevangen zijn en je eigen ding kunnen doen stond ineens in het teken van een klein mensje wat in mij groeide. Ook al was hij op oefening tijdens de zwangerschap. Ik was niet meer alleen. Dat alleen zijn was ik al een jaar niet meer sinds de aanschaf van onze hond. Maar nu had ik iemand om voor te vechten. Mijn bed uit te komen in het weekend als ik er totaal geen zin meer in had. Dat toekomstbeeld gaf mij hoop. Er is elke dag van de week afleiding en gezelligheid om mij heen. Want begrijp me niet verkeerd, zoals ik hierboven aangaf kan ik goed alleen zijn en heb ik dat nodig. Maar tegelijkertijd vereenzaam ik ook als ik niet goed in mijn vel zit. Houd ik het liefst iedereen op afstand. Als het gemis te groot wordt. En kamp ik al jaren met depressies. Dus godzijdank had ik een nieuw levensdoel als ons kindje geboren zou worden.
Toen ik 32 weken zwanger was ging Gino op oefening naar Duitsland. Ik zou tot 34 weken werken en ik was vastberaden dat zonder problemen te halen. Dat ging mij ook prima af. We hadden van te voren alles geregeld. De box stond klaar en in mijn laatste weken verlof zou ik alle wasjes op mijn gemakje gaan doen. We zouden samen de laatste vier weken gaan genieten. Gino zou namelijk thuiskomen als ik 36 weken zwanger was. Die arme schat was nog geen week onderweg en ik heb het SITCEN moeten bellen. Het noodnummer van Defensie als je militair per direct naar huis moet komen. Ik heb met gebroken vliezen moeten bellen. Jankend aan de telefoon of hij alsjeblieft zo snel mogelijk naar Nederland kon komen. Het vervolg hier van is bekend. Jake kwam te vroeg en was doodziek. Voor Gino ontzettend moeilijk. Met zijn hoofd nog op oefening, ligt je vrouw ineens in het ziekenhuis om je kind geboren te laten worden.
Sinds ik mama ben, is er iets veranderd. Ben ik van een zelfstandige onafhankelijke vrouw naar een aanhankelijke, onzekere thuisfronter getransformeerd. Want het feit dat hem iets kan overkomen is al niet heel rustgevend, maar ik ben niet meer alleen thuis. Ik zit hier met een klein mensje die zijn papa zo nodig heeft. En tevens heb ik ook steun nodig sinds ik met mezelf worstel. Oefeningen zijn killing voor mij. Het is de dagen afstrepen en overleven tot hij er weer is. Ik moet vervolgens hemel en aarde bewegen om de opvang van Jake in goede banen te leiden op mijn werkdagen. Wie haalt hem op, wie geeft hem eten. Zelf naar huis racen om hem nog te zien voor hij slaapt. En niet te vergeten, waar mijn angst nog meer gevoed werd. De tijd dat PTSS net geconstateerd was. Ik was twee volle weken alleen met mijn mini baby. In die tijd durfde ik niet eens alleen te zijn met Jake overdag, laat staan in de nacht. Hij sliep nog heerlijk in de co-sleeper dicht bij mij, maar ik lag met één oog open omdat ik de enige was die op hem kon letten. De enige die moest handelen als hij weer een ademstop kreeg of mega benauwd werd. Ik had gewoon geen back up. Vier oefeningen in een jaar tijd verder, kan ik zeggen dat ik momenteel iets rustiger kan slapen. Slapen kan ik het nog steeds niet noemen. Meer uitrusten met ogen half open. Ik kan er gewoon niks aan doen. Maar die verantwoordelijkheid bevliegt mij soms zo. Jake zijn eerste lachjes heeft hij gemist, en zo nog tal van dingen die ik heb moeten filmen. Ik stuur ze met pijn in mijn hart naar hem toe, wetende dat hij niets liever wil dan dit samen met mij meemaken. Het is voor ons alle drie niet makkelijk.
Nou moet ik wel zeggen dat er iets fijn is aan dit alles, Jake is een enorm mama’s kindje. Hij is extra aanhankelijk (ja soms tot vervelends toe, maar geheel te begrijpen) en is doodsbang dat ik ook weg ga. Jake heeft nooit last van verlatingsangst gehad. In de tijd dat het bij baby’s voor kan komen waren we ook fijn met z’n drieën. Maar sinds afgelopen week, is er ook bij Jake iets veranderd. Dat arme mannetje is zo overstuur als ik weg ga. Als ik filmpjes of foto’s bekijk van Gino begrijpt hij het totaal niet. Roept hij soms een uur om papa. Ik kan hem nog niet uitleggen dat papa werkt, en over een paar weekjes weer thuis is. Tot die tijd word ik overladen met knuffels en kusjes, en alles wat ik mis aan liefde geeft hij mij op de momenten extra. Wat hoop ik dat dit in de toekomst makkelijker gaat zijn. Dat ik aftelkalenders kan maken en elke dag een vakje kan wegkrassen met hem. Dat het voor hem inzichtelijk wordt hoe lang het nog duurt. Ik wil niet eens denken aan uitzendingen. Die weken zijn al heftig, laat staan een paar maanden. Tot nu toe heeft Gino twee uitzendingen doorgegeven aan een collega. Eén toen ik hoogzwanger was, en één toen Jake een paar maanden was. Jakes gezondheid liet het niet toe. Dus ik weet dat de kans heel groot is dat het dit jaar wel gaat gebeuren. Ik probeer er vooral niet over na te denken want het kwelt mij alleen maar.
Op het moment dat ik alles net op de rit heb en ritme gevonden heb in het alleen zijn, staat hij weer in de woonkamer. We moeten alle drie schakelen. Ik moet wennen aan het alles niet meer zelf hoeven doen. Hij moet wennen aan de alledaagse dingen in het gezinsleven, en Jake moet eerst een half uur de kat uit de boom kijken en verontwaardigd mijn kant op kijken hoe het ineens kan dat papa voor zijn neus staat. Dat is moeilijk. Ik geef altijd een soort briefing hoe de zaken er voor staan qua eet- en slaappatroon. Want ja, dat kleine draakje gooit altijd alles ineens om als ik alleen ben. Als we na een paar dagen weer aan elkaar gewend zijn, is het oké. Zijn we ontzettend blij en gelukkig als gezin. Doen werkelijk álles samen, tot luiers verschonen aan toe. Noem het raar, of overdreven. Dit doen wij zo. Omdat de tijd zo kostbaar is en het vaak van korte duur is. Omdat het weken aftellen is tot de volgende oefening weer voor de deur staat. We kunnen elkaar af en toe wel schieten. En het is voor ons ook echt goed om niet 24/7 op elkaars lip te zitten. Maar dit leven als parttime alleenstaande mama maakt het allemaal meer dan waard als we weer samen zijn als gezin. Hoe wij dit doen, ik ben er zo trots op.
Liefs,
LISA (klik hier voor haar Instagram)
