De foto’s raken op, nooit meer komen er nieuwe foto’s van jou, kleine mooie Noah

We zijn nu bijna 15 weken verder. 15 Weken lang kijk ik elke dag naar dezelfde mooie foto’s. De foto’s van 8 januari 2019. Elke dag komen er tientallen foto’s online aan mij voorbij van ouders die trots de doorgelekte spuitluiers laten zien, of een foto van hoe hun kindje lekker slaapt, de fles drinkt, tandjes krijgt. Een filmpje met de eerste stapjes, de eerst rug- en buikrol, eerste woordje(s). Ik heb mij erbij neergelegd dat ik zulke foto’s en filmpjes niet kan ontwijken, ik deal ermee, ook omdat ik het heel veel mensen ook echt gun dat zij dit wél allemaal kunnen doen. Maar van de week kwam wel de keiharde realisatie binnen die ik op voorhand niet zag aankomen en dat is dat de foto’s van Noah òp raken en ik ga zulke foto’s en filmpjes nooit kunnen maken. Ik bereik op korte termijn het punt dat ik géén nieuwe foto’s meer heb die ik kan delen. We hebben zeker wel 400 foto’s van Noah maar niet álles is toonbaar voor de buitenwereld. Het enige wat ik nog aan foto’s kan maken is van zijn hoekje hier thuis, hoe z’n urn staat. Maar z’n urn verandert niet, gaat niet lopen of kruipen, zegt geen woordjes, krijgt geen tandjes. Het urntje gaat niet in de toekomst thuis komen met een vriendje of vriendinnetje, trouwen, zelf kinderen krijgen. Hoe f*cking hard is dat? 

Ook merk ik aan m’n foto’s dat het leven daadwerkelijk wel doorgaat. Voor m’n gevoel moet ik járen terug scrollen om bij de foto’s van 8 januari 2019 te komen. Heel confronterend. Zo confronterend dat ik foto’s van Noah opnieuw opsla zodat ze weer bovenaan komen te staan. Zodat het weer even lijkt alsof de wereld niet echt verder gaat, want zo voelt het vaak voor mij. Tuurlijk zijn er al veel meer betere dagen geweest, maar het voelt alsnog alsof de tijd stil staat, want alles draait in m’n hoofd om Noah. 

Dan komt Moederdag er ook nog aan. Foto’s van knutsels, blije mama’s, alles erop en eraan. Ik vind het zwaar dat ik dit jaar niets kán krijgen terwijl ik wel voor het eerst moeder ben geworden. Al was het een natte kus geweest van Noah dan was mijn Moederdag al geweldig geweest. Ik heb niks met al die commerciële dagen. Valentijn doet mij niets, Pasen zie ik als een extra lang weekend en rondom Sinterklaas is er de laatste jaren teveel gedoe. Ik kijk alleen uit naar Kerst en ik keek uit naar Moederdag… Het is mij afgepakt door Moeder Natuur en daar maak ik mij boos om en heel verdrietig. 

Ik heb gemerkt dat ik veel dingen doe en maak om Noah ‘in leven’ te houden. Ik heb een tattoo voor Noah, twee naamarmbanden, een tijdlijn fotoboek voor thuis, een 10x10cm foto boekje die ik altijd in m’n tas heb om aan anderen te laten zien, een stapel aan foto’s die ik aan anderen kan geven als er interesse in is, een birthposter, er is een ster naar hem vernoemd,  een knuffel met zijn naam en datum, een bedenkdoos, noem het maar op en nog voelt het alsof het niet genoeg is. Nog voelt het alsof ik tekort doe in moeder zijn. Tekort doe in moeder zijn van een overleden kindje. Elke ochtend wrijf ik over zijn urn, zeg ik: ‘Goedemorgen allerliefste’ en zet ik zijn kaars aan. Elke avond kus ik twee van mijn vingertoppen, druk die tegen zijn urn aan en dan zeg ik: ‘Welterusten knapste’ en blaas ik zijn kaars uit. Ik voel mij VERSCHRIKKELIJK als ik één van deze dingen niet heb gedaan. Ik heb dan het gevoel alsof ik hem tekort heb gedaan want dit is het enige wat ik kán doen. 

Bijna 15 weken geleden verloren wij onze mooie Noah. 2 Mei was zijn uitgerekende datum en ik kan je verzekeren dat wij daar een hele mooie, bijzondere, liefdevolle dag van gaan maken. Een dag die in het teken staat van ons drieën. 

CARINA  (klik hier voor haar Instagram)