Natuurlijk begint dat proces al best vroeg, ze gaan naar het kinderdagverblijf, de peuterspeelzaal of naar opa of oma. Natuurlijk zijn er ook thuisblijfouders, maar ik denk dat iedere ouder hun kind wel een avond of middag achterlaat in vertrouwde handen.
Vorige week na schooltijd kwam er een vriendje van Javaj naar mij toe, of Javaj alsjeblieft bij hem mocht komen spelen? Ik werd zo overdonderd. Hij zit vanaf augustus in groep 1 en ik heb er nog nooit zo bij stilgestaan. Hoe wil ik dit gaan aanpakken? Zijn moeder kwam erbij staan en ik vertelde dat we dat een keer goed van te voren zouden afspreken want het zou de eerste keer zijn. Eenmaal thuis kreeg ik een soort paniekaanval. Ik wil mijn kind nog helemaal niet bij iemand achterlaten die ik niet ken. Wie weet stuurt deze ouder de kinderen wel gewoon de straat op. Javaj kent heel het verkeer niet. Het vriendje in kwestie is ook al zes jaar (groep 1 en 2 zit gemengd) dus die zal waarschijnlijk een stuk “vrijer” zijn dan Javaj.
Wanneer is dat moment dat je je kind dan loslaat?
Javaj is bijna vijf jaar en het begint er nu toch echt aan te komen. Wij wonen aan een hof met een pleintje en een speeltuintje in het midden. Je zou zeggen dat ik hem toch kan zien, maar ze rijden hier soms als gekken. Ik zie de buurjongens constant oversteken, rennend, fietsend, op een hoverboard of op skates. Ook kinderen die jonger zijn dan Javaj, zonder ouderlijk toezicht. Ben ik dan zo’n overbezorgde moeder? Tot nu toe ga ik met Javaj en James mee naar buiten als ze graag mee willen spelen. Als ik echt even geen tijd heb dan gaan ze maar gezellig in de tuin. Alleen de laatste tijd kriebelt het om Javaj iets meer los te laten. Hij luistert goed en is heel voorzichtig. Natuurlijk heeft Pim er ook iets over te zeggen en die vindt het echt nog niet nodig, evenals het afspreken met vriendjes uit school. Stiekem vind ik het nog helemaal niet zo erg om daarin mee te gaan. Maar ik gun Javaj ook iets meer vrijheid en plezier, telkens met papa of mama naar buiten is ook niet stoer natuurlijk. En ik ben ook de enige ouder die telkens bij de groep kinderen staat.
James is een heel ander verhaal, hij wordt bijna drie jaar en is echt een avonturier. Ik heb al zo vaak nieuwe oren voor hem willen kopen. Ik kan drie keer duidelijk zeggen dat hij niet op straat mag of moet stoppen bij het einde van de stoep en nóg steekt hij gewoon over. Hij gaat ook gerust met andere vriendjes mee, of kijkt niet eens op of om als ik uit beeld ben of “doei” tegen hem zeg. Wie weet is dat volgend jaar helemaal anders, maar ik heb er een hard hoofd in. Waar Javaj buiten mag spelen, wil James natuurlijk ook. Bleven ze maar altijd klein en onwetend, loslaten is zo moeilijk!
Kijken jullie puur naar het karakter van je kind en de situatie van de omgeving en de buurt? Of hebben jullie een duidelijke leeftijdslijn om je kinderen alleen op straat te laten spelen? En hoe gaan jullie om met speelafspraakjes? Waren jullie daar de eerste paar keer bij, lieten jullie je kind zomaar gaan of lieten jullie de kindjes in kwestie naar je eigen huis komen?
Send help!
SANNE (klik hier voor haar Instagram)
Ik ben denk ik totaal de andere kant. Mijn kinderen zijn erg vrij. Wij wonen in een rustige straat met weinig verkeer. Mijn zoon van 3 en dochter van 4,5 mogen op de stoep van hoek tot hoek. Meestal kijk ik om de 10 min even. Wie zich niet aan de regels houdt moet naar binnen. Mijn zoon test de regels meer uit dan mijn dochter. Maar ook hij merkt dat hij alleen zich zelf er mee heeft. Wel moet ik echt concequent blijven.
Speel afspraken prima. We hebben elkaar nummer als het niet meer gaat, is er een belletje en dan haal ik haar op. Ik heb er geen moeite mee om haar achter te laten en geniet van haar verhalen ja die tijd.
Onze buurjongen die ook 4 is mag al zelf naar opa en oma die een paar straten verderop wonen. Dat vind ik persoonlijk nog wat te veel verantwoordelijkheid. Maar ik kijk wat ze aankunnen. Mijn dochter waarschijnlijk eerder iets meer dan mijn zoon.