Het begon allemaal heel onschuldig vorig jaar augustus. Wij waren een avondje op visite bij vrienden en ineens was ons zoontje een compleet ander kind. Ineens was niets meer goed, wilde hij niet meer drinken of liggen en trok hij aan zijn oren en jankte hij het huishouden bij elkaar. Gelukkig herkende mijn vriendin dit direct, een oorontsteking zei ze. Wij gingen naar de HAP en ook zij kwamen tot de conclusie dat ons zoontje een dubbele middenoorontsteking had. De arts wilde daar weinig aan doen in eerste instantie. Ik voelde me daar niet zo prettig bij, de keuze kwam bij ons als ouders te liggen. En we gingen naar huis met een antibiotica kuur. De kuur ging voorbij en alles leek weer normaal te worden. De herfst begon en de ene snottebel naar de andere snottebel verscheen, de kuchjes werden hoestjes, en al deze ellende bracht ons koorts. Regelmatig had ons zoontje koorts en was hij over het algemeen veel moe en erg verkouden en met regelmaat dus ook ziek. Met regelmaat zat ik bij de huisarts om te controleren of het hoestje niet erger was geworden of door sloeg en ik kaartte de vermoeidheid aan. Er viel weinig aan te doen. Afwachten tot het lichaam alles zelf opruimt. Ik kreeg daar eenmaal in het nieuwe jaar steeds minder hoop in eerlijk gezegd.
Vrijdag 1 maart, werd ik gebeld door het kinderdagverblijf. Zo uit het niets had ons zoontje ineens koorts. Hij was van 37 graden naar 39.9 gegaan. Ik schrok, van alle keren dat ik dacht gebeld te worden was vandaag zeker niet de dag. Ik was verbaasd. Onderweg naar het kinderdagverblijf belde ik met mijn moeder en ze gaf aan voor de zekerheid even langs de huisarts te gaan zo voor het weekend. Wij gingen naar de huisarts, naast de koorts was er vocht achter de oren zichtbaar. We konden prima het weekend ingaan. Zo leek het zaterdag dan ook ineens al heel anders. Ons zoontje was relaxt en koortsvrij. “Pffieuw”, dachten we. We gingen op verjaardag en daar sloeg alles ineens weer om. Ons zoontje kwam bij mij staan aan begon te bibberen, zijn lipje begon te beven en langzaamaan werd de huid om zijn mond blauw. Ik schrok, ik vond het eng, shit wat is dit? Snel nam ik hem bij me en sloeg een fleecekleed om ons heen. Ons zoontje legde zijn hoofd tegen mijn borst en gaf geen kik. Al snel voelde ik hem warm worden, ik voelde hem heel warm worden, uiteindelijk werd hij bloedheet. Toen hij ineens zo heet was gingen we hem toch maar even tempraturen en ja hoor, hij kreeg koorts, weer gaf de thermometer 39.9 aan. Zucht! We gaven hem een zetpil en lieten hem slapen. Rond etenstijd maakten we hem wakker. Hij had nog steeds koorts, het was amper gezakt door de zetpil. Hij had geen trek in het eten wat ik van huis had meegenomen. Uiteindelijk wilde hij wel wat fruit en wat yoghurt eten maar verder dan ook helemaal niets. Al snel na het eten begon hij weer te bibberen en liep hij weer blauw aan. Wat een naar gezicht om te zien! Ik belde direct de HAP, ik durfde de nacht zo niet meer in. Ik was bang dat het zou overslaan naar koortsstuipen of wie weet. We konden komen, helaas werd daar bevestigd waar we al zo bang voor waren geworden. Weer een dubbele middenoorontsteking. We mochten gezien de leeftijd van ons zoontje een hogere zetpil gaan geven en werden naar huis gestuurd. Zondag leek er dan ook weer verbetering in gekomen en maakten wij ons alweer minder zorgen over ons mannetje… Tot…
Maandagochtend, mijn vrije dag. Ik zou fysiotherapie hebben en de buurvrouw zou op ons zoontje passen. Tegen 9.30 uur had ik nog niets vernomen uit de slaapkamer (op zich is dit voor ons niet raar, want ons zoontje kan echt goed uitslapen). Maar toch voelde ik me er niet relaxt onder. Ik ging kijken en trof daar mijn zoontje zo rood als een tomaat aan. Ik voelde en dacht: “Shit, dit is echt heel warm, nog warmer dan ik ooit gevoeld had.” Het duurde heel lang voordat ik überhaupt hem wakker kreeg. Ik werd hier onrustig van. Ik ging hem tempraturen de thermometer liep voorbij de 38, voorbij de 39, op naar de 40. “Oké je mag nu wel ophouden met oplopen hoor, stop maar, nee? Voorbij de 41, oh oké… waar gaat dit heen?”, dacht ik. Piep piep… eindstand 41.4. Oh oké, is dit wel goed? Nog een keer meten. Piep, piep, weer 41.4 oké dit is hoog! Ik belde direct de huisarts en in tranen vertelde ik wat ik zojuist had aangetroffen, ik moest direct met spoed komen. Ik stapte in de auto en reed naar de huisarts, ondertussen belde ik de fysiotherapie en de buurvrouw af. Bij de huisarts parkeerde ik de auto en haalde ons zoontje uit de autostoel. We lopen de praktijk binnen en de vrouw achter de balie schreeuwt ons al tegemoet: “Is dat Tygo?” “Euhm ja”, breng ik uit. En direct wordt ons verzocht door te lopen naar de behandelkamer. Ons zoontje inmiddels gelukkig alweer iets alerter is ontroostbaar. Hij heeft nog steeds hoge koorts. De assistente luistert naar alles wat ik vertel en de dokter komt erbij. De dokter vindt het nog niet ernstig genoeg om met antibiotica te starten. Heel eerlijk, ik was verslagen. Ik zat daar en kon hier niets mee. Er is ook werkelijk geen reactie uit mij gekomen. Ik was nog aan het bevatten wat er allemaal gebeurd en gezegd was eenmaal in de auto. We reden naar huis en alle spanning kwam eruit, de angst, de tranen, de pijn, de vermoeidheid. Thuis stond de buurvrouw ons op te wachten en bood mij een bakkie aan en dat was wel even nodig.
De dag ging voorbij en we kregen de koorts redelijk onder controle, dachten we. Voor het slapen gaan namen wij opnieuw zijn tempratuur op. Dit maal liep die niet verder dan 35.8. Ik zei tegen mijn man: “Nou weetje, de slaapzak aan, dan loopt de tempratuur wel weer iets op. Voor dat ik ga slapen ga ik nog even kijken bij hem, is hij dan nog laag in tempratuur moeten we toch maar even kijken of hij wellicht een kruik nodig heeft.” Omdat ik zo moe was van de afgelopen dagen ging ik vroeg naar bed, rond 20.30 uur maakte ik mij klaar om te gaan slapen en ging ik voor mijn laatste check zijn kamer in. Hij lag heerlijk te slapen, ik voelde zijn hoofdje en schrok. Hij was koud, steenkoud. Ik ging naar beneden en zei: “Kom we moeten hem tempraturen, hij voelt erg koud.”*We haalden ons zoontje uit bed en opnieuw ging de thermometer erin. Dit maal ging die van 36 naar 35, naar 34, en ooh shit ja hij stopte bij 33.3! Serieus 33.3? Nog een keer meten, en ja hoor, 33.3! Shit! Dit is veel te laag! Mijn man nam ons zoontje bij hem onder een fleecekleed en probeerde hem op deze manier op te warmen. Ik belde de HAP. De stem zei ons direct te komen, hem warm te houden en spullen mee te nemen voor de nacht. Ik ging als een debiel door het huis om spullen bij elkaar te pakken en ik kleedde mij snel weer aan. We reden naar de HAP en onderweg werd ik bang, moeten we vannacht blijven? En wat gaan ze doen? Wat is dit? En daar zaten we dan in de wachtkamer. Heel eerlijk, de artsen leken toen niet zo’n haast te hebben. We werden in de wachtkamer geparkeerd en zaten hier 30 minuten voor we aan de beurt waren. Achteraf vond ik dit dus best bijzonder, gezien de spoed aan de telefoon en eenmaal daar kun je dus nog wel even wachten.
We werden omgeroepen en liepen de lange gang in met behandelkamers. We gingen zitten in een behandelkamer en de arts zei eigenlijk direct dat ons kind nooit zo laag in tempratuur kon zitten. Dat was onmogelijk.. Euhm oke? “Ga maar meten”, dacht ik toen… En ja hoor, we mochten ons zoontje op de behandelbank leggen en zij ging even meten. Het leek uren te duren maar ook zij kwam na twee keer meten niet hoger dan 34.5. “Nou ja”, zegt ze, “zie, het is in ieder geval geen 33.3!” Wij dachten bij ons zelf: “Nee mag hopen dat het hoger is na een dik fleecekleed en onze lichaamswarmte.” Maar goed, ze deed verder onderzoek en vermelde nogmaals dat hij een dubbele middenoorontsteking had. Really that we didn’t know yet… We mochten weer bij de computer komen zitten en ze zei als eerste: “Zoals je weet zijn we heel voorzichtig met het geven van antibiotica bij kleintjes.” Binnenin kookte ik van woede om deze woorden. Inmiddels was het voor mij meer dan klaar, ons zoontje had het zwaar. Heel zwaar en het leek alleen maar erger te worden. Het lichaam schoot van hot naar her, hij was lijkbleek en letterlijk een vaatdoekje. Hij deed niets anders dan bij mij liggen slapen of in bed slapen en hij kon niet meer. Ik wilde niet weer naar huis met slappe hulpmiddelen die schijnbaar geen effect hebben op het moment! Ik hoopte dan ook dat haar volgende zin iets anders zou vertellen dan haar eerste. Ik weet namelijk niet wat ik anders had gedaan. Ik stond niet meer voor mijzelf in door vermoeidheid en angst. “Maar”, ging ze verder, “Ik zie dat hij het erg zwaar heeft en erg veel pijn heeft bij het liggen. Ik stel toch voor dat we met een antibioticakuur gaan beginnen.” “Heel graag”, antwoordden we. We startten direct die avond met de kuur en wat denk je? Nog geen 24 uur later was ons vaatdoekje ineens weer een persoontje, hij klaarde helemaal op! De kuur was voorbij en hij leek weer de oude…
WORDT VERVOLGD
GEJA (klik hier voor haar Instagram)
