Om maar even bij het begin te beginnen: drie jaar geleden ben ik bevallen van mijn eerste zoontje Milan. De relatie met zijn vader was alles behalve stabiel, dus besloten wij na enige tijd uit elkaar te gaan. De opvoeding van Milan in mijn eentje was erg zwaar door de mentale klachten waar ik dagelijks mee loop. Na de bevalling van Milan heb ik een depressie ontwikkeld, en eigenlijk, is deze nooit meer weggegaan. Na veel gesprekken en onderzoeken kreeg ik de diagnose: chronische depressie mét daarbovenop borderline in een hevige variant. Dus daar ging ik, de medische molen in. Wekelijkse gesprekken en veel huiswerk, en het sloeg aan! Ik voelde mij weer goed en was weer klaar om te gaan ‘daten’. Toen leerde ik Dennis kennen en werden wij gezegend met twee wonderschone kindjes, een jongen én een meisje! Nu hoor ik je denken: “WAUW, dat wil toch iedereen zo’n koningskoppel!” Maar nee, bij mij sloeg het nieuws net even anders in. Ik ben weken in shock geweest. Hoe ga ik dit doen? Wat gebeurt er met mijn lichaam? Hoe kan ik drie kindjes aan? De tijd zal het leren, was mijn motto toentertijd.
Eenmaal geboren, gingen wij met de kindjes gelijk een medisch traject in. Beide kindjes positief getest op het CMV-virus (Cytomegalovirus). Wat een schrik! De kans op hersenschade en eventuele andere neurologische schade was zo onwijs groot, dat ze 4,5 week in het ziekenhuis moesten blijven. En daar was dan dát moment; ze mochten mee naar huis. Vreemd. Ik was blij, maar toch ook niet. Daar kwamen de twijfels weer, hoe ga ik dit doen? En ik heb het onderschat, flink onderschat. Het opvoeden van een peuter met daarbij een premature tweeling is ongelooflijk zwaar. Onze relatie kwam eronder te lijden en afgelopen week hebben wij de keus gemaakt een punt er (voor nu) achter te zetten. Ik ben mezelf niet meer. Ik ben op. Ik ben gesloopt. Ik kon niet goed meer zelf voor de kindjes zorgen, dus heb ik de meest moeilijke beslissing gemaakt die ik ooit heb moeten maken: de zorg van de tweeling tijdelijk aan hun papa (Dennis) overgedragen. Sinds afgelopen zondag zijn ze ‘weg’. En ook al zou ik nu even moeten genieten van de rust, het voelt als falen. Falen, dat ik niet voor mijn kindjes kan zorgen. Falen, omdat ik niet die mama voor ze ben die ze zo hard nodig hebben en verdienen. De leegte, de stilte, het is onwerkelijk.
Maar ik ga nu knokken, keihard, om mijzelf weer terug te vinden. De ‘oude’, altijd vrolijke, gezellige Daphne weer terug te zoeken. Dat kost tijd, veel tijd. Maar ik ga dit flikken. Voor mijn kinderen, want die verdienen het beste en daar zal ik voor blijven vechten.
DAPHNE
