Koningsdag en – nacht worden anders wanneer je een gezin begint. Neem je ze mee? Vraag je oppas? Ga je om en om? Vragen die wij allemaal hadden toen Emma in ons leven was. Dit jaar was het anders, het was leeg. Geen vragen meer, alleen maar vrijheid. Dat klinkt heerlijk, maar voor mij was het een last op mijn schouders. Het plannen en de vragen bleven in mijn hoofd. Gelukkig was de planning snel gemaakt en wisten we vroeg van te voren wat we gingen doen. Met koningsnacht de stad in, biertjes drinken en op Koningsdag uitslapen. Want langs de kraampjes of overdag feestvieren was voor mij een stap te ver. Dat deden we altijd met Emma en nu ze er niet meer is, is de lol er vanaf.
We zijn met drie vrienden de stad in gegaan en hebben flink staan dansen en zingen. Ik kwam vrij weinig bekenden tegen, tot ik een oud collega zag staan. Een collega die ik al meer dan zes jaar niet had gesproken. Hij vertelde dat hij studeerde in Delft en nog steeds geniet van het studentenleven. Ik vroeg of het hem zou verbazen als ik al getrouwd en moeder was. Hij moest hier hard om lachen, maar na bewijs van mijn trouwring moest hij het wel geloven! Ook ben ik moeder, maar helaas was ze in februari overleden. Hij reageerde geschokt en verbaasd. Een beetje wegwuivend vertelde ik de korte versie van ons leven. En daarna weer feesten. Als we naar mijn oude stamkroegje gaan zie ik wat meer bekende gezichten. Niemand weet nog van mijn leven met, over en zonder mijn kind. Hoe vertel je dat? Op een feestavond, met bier in je hand en een laag make-up op je gezicht. Niks aan dit plaatje laat zien hoe ons leven de afgelopen tijd geweest is.
Even een avond mijn gedachten verzetten wordt bijna een spel. Hoe vertel je je grootste verdriet zonder in te storten. Ik voel mij bijna schuldig dat ik in de kroeg sta, maar waarom? Het leven gaat verder, je moet. Je hebt geen keus, plezier hoort ook bij het leven. Ook voor haar hebben wij elkaar beloofd te blijven genieten. En gelukkig lukt dit beter dan we van te voren dachten. Als we buiten komen staat er een groep tieners een beetje lawaaiig naar binnen te wijzen. We vragen of ze ruzie hebben, maar gelukkig was dit niet het geval. Een vriend van hen was nog binnen maar kwam niet naar buiten, vanwege een meisje die hij leuk vond. We moeten lachen en er komt een meisje van de groep bij staan. Erg onder invloed van alcohol en duidelijk niet helder. Beide reageren wij gelijk bezorgd en zorgen dat haar vrienden beloven goed voor haar te zorgen. Een van de meisjes uit de groep lijkt nuchter en geeft ons groot gelijk. Ze heeft blauwe ogen en een blonde paardenstaart… Net als Emma. Zonder dat wij elkaar kennen legt ze haar hoofd op mijn schouder en slaat haar armen om me heen, “Oh sorry, haha.. Je bent zo fluffy!”. “Nee nee, leg je hoofd maar terug”, zeg ik. Het voelt zo lekker. Ze legt haar hoofd weer neer en fluistert zachtjes; “Wij zijn echt voor elkaar gemaakt, ik woon in de Lammerstraat, dan kan je mij vinden”. We kunnen hier allebei om lachen, maar ook de tranen komen in mijn ogen. “Wil je een zielig verhaal horen? Maar niet huilen hè!”. Ze belooft dat dat niet gebeurt en ik vertel haar over Emma. “Jij hebt ook mooie blauwe ogen en blond haar, even knuffelen is toch wel fijn”. Ze snapt mij precies, hoe jong ze ook is. Ze geeft me een dikke knuffel. Maar dan ineens horen we veel lawaai uit de kroeg komen. De jongen die binnen stond werd tegen de muur gesmeten en er ontstaat een gevecht. Het meisje rent erop af en gaat tussen de jongens staan. Ik loop er gelijk op af en wil haar wegtrekken, maar ik word er snel aan herinnerd dat ik dat niet moet doen. Ik zet twee stappen naar achter, de jongen van binnen wil langs mij lopen en komt met een vaart op mij af. In de loop krijg ik een harde schouder en hij rent direct de straat op. Het meisje rent achter hem aan en de rest blijft achter. Wij besluiten naar huis te gaan, maar zonder het van elkaar te weten spreken we uit dat we even willen checken waar het meisje is. We fietsen de straat door, maar helaas zien we niks meer dan andere dronken mensen. Op weg naar huis zijn we het met elkaar eens dat we beide verbaasd zijn. Ons gevoel als ouders is nog zo sterk. Dat zelfs de bezorgdheid over een onbekend meisje bij ons beide zo groot is, het werkt verbindend. Het is ook wel iets waar je nooit vanaf komt. Je ouders voelen. Papa en mama zijn. Je blijft altijd papa en mama, of je nou je kind bij je hebt of niet. Dit meisje liet ons weer even beseffen waarom het zo fijn is om papa en mama te zijn. Onvoorwaardelijke liefde, die ze gaf door mij direct lief te hebben. Het plezier wat je krijgt van het geven van een wijze les. Maar ook het bezorgd mogen zijn, de adrenaline, de stress. Soms vervelend, maar ook een fijn gevoel. Een gevoel om een doel te hebben, een doel dat belangrijker is dan jijzelf.
De avond was leuk en gezellig, maar door dit ene meisje, was het ook heel speciaal.
JUULIA (klik hier voor haar Instagram)
