“Het is pijnlijk. Maar hier ga ik toch. Ik neem je mee in het diepste van mijn donkere kant.” Zo begon een nieuwe post op mijn instagramaccount. Heel lang heb ik getwijfeld. Zou ik het openbaar maken, of alles gewoon zo laten? Mijn post stond klaar, ik had enkel nog maar op de knop ‘delen’ te drukken. Dan zou echt iedereen het weten. Ook vrienden die nog niet op de hoogte waren. Collega’s die dit absoluut nog niet wisten. Familieleden langs de kant van mijn man, die volledig uit de lucht zouden vallen.
Het is iets wat je niet kan snappen, als je het zelf niet hebt. Het is iets wat zo diep in je hoofd zit, dat het moeilijk is om het ooit nog kwijt te raken. Het is iets waarvan ik wenste dat ik het niet had. Maar ik heb het en ik raak er maar niet van af.
Ik lijd sinds mijn achttiende aan een eetstoornis. Specifiek over het soort eetstoornis kan ik niet zijn, want het is door de jaren heen een boeltje geworden. Ik vecht met mezelf, mijn lichaam, mijn gedachten, maar ik vecht vooral met eten. Eerst ging ik voor een verbod van calorierijke etenswaren. Tot mijn ouders het door kregen dat ik te snel vermagerde en ik gewoon weer moést beginnen met eten. Geloof me, mijn moeder kan redelijk beangstigend zijn als ze kwaad of in paniek is. Ik at dus netjes mee aan tafel, maar ik maakte er een nieuw ritueel van na de maaltijd naar het toilet te gaan. Dat was niet voor een plasje. Zij dachten dat ik weer at, ik wist dat ik maar een fractie binnenhield van wat ik net gegeten had. Win-win, dacht ik. Op den duur werd dat eten-overgeven een verslaving. Als dat kan met gewone maaltijden, dan kan dit eigenlijk net zo goed met de meest vettige, de zoetste en de calorierijkste dingen. Ik heb zo lang nee moeten zeggen tegen al dit lekkers. Nu kan ik weer alles eten wat ik wil, als ik het erna maar weer overgeef. Slechtste beslissing ooit. Er waren dagen waarop ik met voorbedachte rade naar de supermarkt ging om er een volle kar met alleen maar ongezonde dingen mee te nemen. Om allemaal zo snel mogelijk na elkaar op te eten en vervolgens gewoon weer over te geven. Je vreet op dat moment, wetende dat je straks moet overgeven. Echt te gek voor woorden eigenlijk, maar het moest op dat moment. Wat ik at, smaakte ook totaal niet meer. Waarom ik het dan deed? Ik kan het nog steeds niet verklaren. Misschien omdat je op dat moment zodanig verzonken bent in dat eten-overgeven, dat je dan even alle andere gedachten kan uitschakelen. Kanaliseren van emoties, ofzo?
Ik kan het aantal psychologen niet meer op één hand tellen. Niemand krijgt me van deze verslaving af. Want zo noem ik het. Ik weet in mijn hoofd hoe fout het is, maar toch kan ik het niet laten. Ook als ik denk te veel gegeten te hebben, of iets van de verboden lijst genomen heb, moet ik naar het toilet. Ik zou liegen en bedriegen om op de wc terecht te komen op dat moment.
Nu gaat het echt beter. Veel beter. Hoe ouder ik word, hoe liever ik ben voor mezelf. Ook het krijgen van twee prachtige kinderen heeft me goed geholpen. Ik hou van ze en zij van mij en dat voel ik. Zij kijken heus niet naar wat je in je mond stopt, of welk maatje je draagt. Ik heb er plezier in om mama te zijn. Ik maak bewust tijd voor zelfreflectie. En vooral, ik heb eindelijk iets gevonden waar ik heel gelukkig van word.
Ik ben in de zwangerschapsverlof van mijn tweede zoon begonnen met een blogaccount op instagram. Serieuze posts wisselen af met grappige posts en mijn twee kinderen zijn mijn fotomodellen. Het doet goed om van me af te schrijven en de waardering die ik van mijn volgers en lezers krijg is echt geweldig. Ik gebruik mijn ervaring als mama van twee als inspiratiebron. Als empatisch persoon word ik gelukkig door andere mensen gelukkig te maken en te zien. Dit werkt. Hierdoor krijg ik minder zin en tijd om bezig te zijn met de thema’s ‘eten’ en ‘magerzucht’.
Sommige mensen denken dat ik alles voor mekaar heb. Ik heb een goede man, twee prachtige kinderen en een fulltime baan in het onderwijs. Een druk sociaal leven, niets te kort. “Waar haal je toch de energie vandaan dit allemaal te combineren? Je hebt zelfs nog een baby van zes maanden die niet doorslaapt?”. Nou, die energie komt dus eigelijk voort uit mijn eetstoornis. Doordat ik zo druk bezig ben met dingen die ik echt leuk vind, duw ik de eetstoornis beetje bij beetje weg. Dat foute stemmetje in mijn hoofd gaat naar de achtergrond en mijn werkelijke ik komt naar voren.
Alle mensen die mij benijden, moeten eerst maar eens deze blog lezen. Je kan niet alles zelf kiezen in het leven. Veel gebeurt zonder dat jij er ook maar iets in te zeggen hebt. Of je dat nu wilt, of niet. Wat je wel volledig zelf kan kiezen, is hoe je in het leven staat. Nou, ik heb gekozen om positief en enthousiast te zijn. In alles het mooie proberen te zien. Ook al lijkt dit op het eerste zicht niet altijd mogelijk. Iedereen alles te gunnen, want waarom zou een ander geen succes mogen hebben, of geen geluk mogen ervaren?
Het enige wat jammer is, is dat het me tien jaar gekost heeft om hier achter te komen. Tien jaar met gelukzalige piekmomenten, maar vooral veel dalen. Nu is er hoop, hoop om te bouwen aan een toekomst met meer hoogte- dan dieptepunten. Want sowieso zullen beide er altijd zijn. En dat is maar goed ook, zo kan je leren en groeien. En zo blijft het leven boeiend en spannend. Aan iedereen die op dit moment een eetstoornis heeft, het is zo lastig, maar je zult er uiteindelijk alleen maar sterker uitkomen. Geef de hoop niet op, maar blijf vechten en zoek naar iets wat je 100% gelukkig maakt. Blijf niet in het duister zitten, maar vertel het gerust aan iedereen. Het hoeft geen taboe te zijn, en nee, je hoeft je er niet voor te schamen. Geef toe, samen vechten is toch leuker dan alleen? Ook jij kan het. Daar ben ik van overtuigd.
LAURENCE
