Dit is de spannendste tijd die ik waarschijnlijk ooit mee ga maken. Weeën met 24 weken! Sowieso is het mama worden al super spannend. Je weet niet wat je te wachten staat en je weet niet of je het goed doet. Ik ben nogal een twijfelkont. En ik kan ook nog eens heel onzeker zijn. Ik wil het graag zo goed doen voor ons meisje. Ik kies er voor ons verhaal te delen, ook om vrouwen bewust te maken van vroeggeboortes en natuurlijk is het een stukje verwerking.
Het begon allemaal vorige week maandag, ik had gewoon een controle bij m’n verloskundige. Ik dacht: “Ik ga vanavond weer met een gerust gevoel weg hier”, maar deze keer liep ik huilend de deur uit. M’n verloskundige had me namelijk deze keer flink op m’n donder gegeven en ik kreeg per direct twee weken verplichte rust. Dit omdat ik veel te vaak last had van harde buiken en veelste veel deed. Het kon geen toeval zijn, maar één dag later begon het drama. Ik had het hartstikke rustig aan gedaan. ‘s Avonds stond ik te koken en voelde ik m’n buik harder en harder worden. Ik kreeg ontzettende rugpijn. Tijdens het eten werd ik heel humeurig en werd de buikpijn erger en erger. Ik zei tegen m’n vriend: “Ruim jij maar op hoor, ik ga in bad liggen.” Ik hoopte dat de pijn weg trok van een warm bad, maar het werd erger en de steken in mijn kruis begonnen ook. Ik had mijn telefoon naast me in de badkamer en appte naar mijn vriend: “Kom maar naar boven, ik kan niet meer opstaan.” Eenmaal beneden op de bank trok ik het niet meer. Ik voelde het al, dit was niet goed! Ik heb m’n verloskundige gebeld en die zei me rechtstreeks naar het ziekenhuis te komen. Eenmaal daar kon ik niet meer lopen van de pijn en werd ik doodsbang. Mijn verloskundige legde me op een bed en onderzocht me. Ze maakte me doodsbang: “Meid je hebt op tijd aan de bel getrokken. Je hebt last van weeën en ik voel enige ontsluiting. Je baarmoedermond voelt al week aan.” Ik en mijn vriend waren doods- en doodsbang, ik was tenslotte nog maar 24 weken en 4 dagen. Alles ging ineens zo snel. Ik werd op een ziekenhuisbed gelegd. Het infuus werd aangebracht en het ene onderzoek na het andere volgde. Op een gegeven moment moesten we 12 minuten wachten tot de uitslag van m’n uitstrijkje er was. Dit leek uren te duren en ik ging tussendoor helemaal kapot van de pijn. Toen kwam de arts aan ons bed: “Meneer, ga jij ook maar even zitten. Ik heb slecht nieuws!” Wat er toen allemaal door me heen ging… Ik werd gek! “Je gaat waarschijnlijk binnen nu en twee weken bevallen. Je hebt ontsluiting en we gaan je per ambulance naar Utrecht WKZ ziekenhuis rijden en er alles aan doen zodat ze nog even blijft zitten.” Eenmaal in Utrecht viel ik in juiste handen, alsof ik ineens rust kreeg. M’n hyperventilatie stopte. M’n weeën werden rustiger. De weeënremmers leken aan te slaan. De uren gingen voorbij, de angst werd zo groot. Er kwam een arts aan ons bed om ons voor te bereiden op wat er ging komen en wat er kon gebeuren. “Bereiden jullie er op voor, de kans dat je heel vroeg bevalt is heel groot. De kans dat jullie meisje dit overleeft is niet groot.” Pardon? Ons meisje die dit niet overleeft?! Ik dacht dat ik gek werd. Ik hield nu al zo veel van haar. Ik kan haar echt nooit meer laten gaan. “We gaan er alles aan doen dat de baby zo lang mogelijk blijft zitten!” We kregen allerlei keuzes voor ons neus. Willen jullie door blijven gaan met de weeënremmers? En willen jullie je meisje voorbereiden op de wereld met longprikjes en dergelijke? Uhh… Ja, weet ik veel? Doe maar denk ik? Er werd ons verteld dat die prikjes zeker geen snoepjes zijn. Wat het precies voor bijwerkingen had dat weet ik niet meer. Maar het was nigal wat! “Wat moet, dat moet”, zeiden we! Gelukkig deelden m’n vriend en ik precies dezelfde mening over alles. Maar we wisten het echt niet zeker. Ik liet de keuze over aan de arts. Eenmaal samen besloten we dat we voor nu stoppen met de medicatie en geen prikjes toe dienden en keken hoe ik ging reageren. Dit was zo spannend, de remmers werden stop gezet en ik was zo bang. Het verdriet begon. Ik deed niks anders dan huilen. We werden samen in bed gelegd en ik huilde door. Mijn moeder heeft exact hetzelfde meegemaakt bij mijn broer, 28 jaar geleden. En het kon bijna geen toeval zijn. Ze was toen ook 24.4 weken zwanger, precies even lang dus. Maar bij mijn moeder deed het baby’tje het niet goed en bij mij deed ze het ondanks alles nog steeds goed! Dit gaf me hoop en kracht. Eenmaal in bed probeerden we te slapen, natuurlijk ging dat niet. We hebben de hele nacht samen gehuild en gepraat over wat er ineens gebeurd was. We waren echt op van verdriet. Eenmaal ‘s morgens bij m’n volgende onderzoek leken wonderen te bestaan! Ons meisje was weer goed gaan liggen, de weeën waren gestopt en er was zelfs geen ontsluiting meer. Omdat we kozen om te stoppen met medicatie mocht ik naar huis. Onderweg naar huis staarde ik maar naar de weg. Ik kon niet eens meer praten, thuis ook niet, natuurlijk kwam er familie langs om er voor me te zijn. Maar ik kon geen woord uit me krijgen, de dagen erna ook nog niet. Ik werd zieker dan ziek. Dit waren de bijwerkingen waarschijnlijk van de weeënremmers.
We zijn nu één week verder en het lijkt goed te gaan. Ik heb complete bedrust tot aan de bevalling. Of ze nou binnen nu en twee weken komt of pas met de 36 weken. Dit wordt een lange zwangerschap zo. Ik dacht echt dat zwanger zijn leuk was. Maar als ik dit van te voren had geweten had ik er nog wel een keer over nagedacht. Ik wil bewijzen dat wonderen bestaan en dat ons meisje tot minimaal 36 weken blijft zitten. Ik wil bewijzen dat ze een vechter is, ik weet het gewoon zeker.
JENNIFER
