In verband met de inhoud van dit zwangerschapsverhaal, blijf ik liever anoniem.
Ik ben een dame uit Amsterdam en ik was 23 jaar toen dit verhaal zich afspeelde. In november ben ik voor het eerst moeder geworden van een prachtige zoon. Mijn zwangerschap heb ik als extreem zwaar ervaren. De eerste weken fulltime op bed gelegen, gespuugd en ik viel zelfs 7 kilogram af! Kon dat trouwens maar buiten mijn zwangerschap om ook zo makkelijk, hahaha!
Rond de 30 weken kreeg ik plotseling weeën waardoor ik voor het eerst in mijn zwangerschap drie dagen werd opgenomen. Gelukkig hielden deze vanzelf op zonder weeënremmers. Mijn grote angst werd overgenomen door opluchting. Maar voor korte duur, want precies een week later, inmiddels 32 weken zwanger, stond de volgende bezorgdheid op de stoep. Ik was bij mijn moeder thuis mijn eerste babywasjes aan het draaien. Mijn moeder was een weekje op vakantie naar Rome en ik moest even langs om de katten eten te geven. Als ik verder niets te doen had op zo’n dag bleef ik daar de hele dag. Plots ontdek ik een zeiknatte onderbroek. Ik vertrouwde het meteen niet. Ik belde mijn verloskundige in Amsterdam. Ik kreeg advies om een inlegkruisje in te doen en zo snel mogelijk langs te komen. Na een controle werd ik door mijn verloskundige doorverwezen naar het ziekenhuis, vanwege hoge bloeddruk en vermoedelijk vruchtwaterverlies. Ik heb een groot deel van mijn zwangerschap rond gelopen met een te hoge bloeddruk. Dit keer was het dus weer zo ver, ik noemde het mijn wekelijkse carrousel aan controles. Telkens wanneer ik een afspraak had bij mijn eigen verloskundige werd ik eigenlijk weer door gestuurd naar het ziekenhuis. Nu zelfs ’s avonds buiten de reguliere afspraken om. Maar goed, daar aangekomen. Eerst even in een bekertje plassen voor een urine controle. Daarna CTG voor een uurtje of anderhalf. Even bloeddruk meten en als klap op de vuurpijl een paar buisjes bloed afnemen. Mijn man was dit keer mee, die had ik eerder op de hoogte gesteld over de situatie. Ook hij was geschrokken na het soortige bevestiging van de verloskundige.
Na een uur wachten in de wachtkamer, werden we opgeroepen om bij de verloskundige van het ziekenhuis te komen. Daar wordt dan de situatie besproken. Eventuele resultaten van een urinetest of bloedtest. En ook een eventuele echo wordt er dan gemaakt. Eerst mochten wij bij haar aan het bureau zitten. Het was ècht een hele lieve dame, ontzettend meelevend. Ik ben namelijk ook anders gewend in het ziekenhuis. Maar dit was echt een toppertje! Dat wilde ik wel even gezegd hebben. We bespraken de situatie, ook of ik nog steeds weeën had, omdat ik daarvoor een week geleden voor werd opgenomen. “Ja, naja ik heb nog steeds last van wee-achtige krampen, maar dat zullen wel oefenweeën zijn”, zei ik. “Kom maar even liggen,dan maak ik eerst even een echo om te kijken of alles nog in orde is met de kleine.”, zei de verloskundige. Ik ging liggen en ontblootte mijn mooie grote ronde buik. Ik had de kleine niet zo heel lang geleden nog gezien. De vorige keer was vorige week, maar toch blijft het zo leuk om hem weer te zien. Alles werd weer even na gegaan. De orgaantjes, de doorbloeding van de navelstreng en dergelijke. Alles was gelukkig prima! Nu ik nog. Ik moest weer even opstaan om mijn gehele onderkant te ontbloten achter een soort gecreëerd “pashokje” met een gordijn. Ik ging weer liggen. De verloskundige wilde even kijken of mijn baarmoedermond gesloten was en of er nog steeds vruchtwater uit zou lopen. Doormiddel van een eendenbek konden ze naar binnen gluren en weer eventueel een test afnemen. Wat doet zo een eendenbek zeer zeg! Nooit eerder gehad, dus ik wist ook niet wat ik kon verwachten. Ze keek. Het vruchtwater was een beetje roze geworden vertelde ze en op dat moment sprong er iets van binnen. Het bloed gutste eruit, er lag een hele plas op de grond. De schrik zat er weer goed in. Je schrikt je wat af hoor tijdens een zwangerschap, haha! Er werd nóg een verloskundige bijgehaald. Ze wilden nog eens een urinetest afnemen. Ik zei dat ik net was geweest en nu geen aandrang had. Ze besloten een blaaskatheter te plaatsen om alsnog een klein minibekertje te kunnen vullen. Ook dat had ik nog nooit gehad. De grote lamp werd weer bijgesteld op mijn down-under en de katheter werd geplaatst. Het deed minder pijn dan de eendenbek en ik begon zelfs te lachen. Iets wat ik nooit had moeten doen. Doordat ik begon te lachen, kwam er meer druk op mijn blaas. De urine kwam er toen nog harder uit het slangetje en de verloskundige probeerde het te stoppen met haar hand! Paniek! Het bekertje was allang vol en het dus liep het over. De twee verloskundigen wisten niet waar zij het zoeken moesten. Het bleef lopen! Echt overal lag mijn urine. Ik kon hier vrij weinig aan doen. Mijn lichaam vertelde mij dat ik nog niet moest maar zo heeft mijn zwangere lichaam mij vaker in de maling genomen. Daar zaten de verloskundigen dan. Zeiknat ondergepist door een zwangere patiënt die dacht dat ze niet moest. Maar dan ook echt helemaal onder de urine. Echt. De avonddienst was ook nog lang niet voorbij, dus lekker fris thuis onder de douche zat er ook nog niet in. Ik kon helaas, hoe graag ik ook wilde niet stoppen met lachen. Mijn man, die nog steeds naast mij stond met mijn hand in de zijne, schaamde zich kapot. Ik denk nog meer als ik. Ik bleef grinniken. En mijn man bleef sissen dat ik nu wel moest stoppen. Tuurlijk vond ik het sneu voor de dames. Ik denk dat het vooral kwam door de spanning dat ik bleef lachen. Wel weet ik dat zij mijn naam nooit meer zullen vergeten. Want daarna wisten zij precies wie ik was als zij mijn naam op de lijst zagen. Ik bedankte hen vriendelijk na de afspraak, bood nog mijn excuses aan en ik werd opgenomen. Elke keer wanneer ik daarna op controle kwam en aan het CTG lag, kwam die verloskundige altijd even bij me zitten. Ze werd een soort vriendin in het ziekenhuis. En met 40 weken en 1 dag heeft zij besloten om mij in te leiden. Na mijn bevalling kwam zij speciaal even op bezoek in de bevalsuite. Het is jammer dat zij er niet bij kon zijn, had ik wel leuk gevonden. Bij haar voelde ik me na de gênante ervaring vreselijk op mijn gemak, hahaha. Dat begrijp je wel….
JANE DOE
