Lieve lieve Indy,
Eind deze maand word je 12 jaar. Alweer 12 jaar! Voor mij een mooi moment om deze brief aan jou te schrijven, recht vanuit mijn hart. In die 12 jaar ben je uitgegroeid tot zo’n mooi, lief, slim en zorgzaam meisje, die naast wat struggles en onzekerheden vooral met beide benen op de grond staat. Je hebt in jouw korte leventje al best wat meegemaakt. Dingen waar ik enorm trots op ben, maar ook dingen die ik je graag had willen besparen.
Even een sprongetje terug in de tijd. Dat moment dat ik jou voor het eerst vast hield in mijn armen, op 22 juni 2007 om 17.28 uur, was magisch. Die bevalling van ruim 18 uur kon ik bijna even vergeten. Jij maakte mij voor het eerst mama. Jij maakte dat enorm sterke verantwoordelijkheidsgevoel in mij los, evenals die diepe onvoorwaardelijke liefde die ik voelde in elke cel van mijn lijf. Aan die enorm sterke gevoelens moest ik wel even wennen. Dat is zo overweldigend. Heel diep van binnen komen er ineens allerlei sterke gevoelens naar boven waarvan ik niet wist dat die bestonden. Ik heb je op het moment dat ik je voor het eerst vast hield vanuit dat hele diepe plekje van binnen beloofd dat ik je altijd zal beschermen, er altijd voor je zal zijn en je alle liefde van de wereld zal geven. Onvoorwaardelijk. Er is een moment geweest in jouw leven dat ik dit voor mijn gevoel niet volledig kon waarmaken. Dat ik je niet kon beschermen. Dat was het moment waarop we te horen kregen dat ze jou verder wilden onderzoeken op lymfeklierkanker. Nog maar 7 jaar was je. Oh lieverd, wat een helse tijd was dat. Die machteloosheid en het afwachten wat er nu toch met je aan de hand was… echt verschrikkelijk. Al die onderzoeken die je moest ondergaan en die je keer op keer met zoveel kracht onderging. Voor het vele prikken hadden we zelfs met elkaar een prikplan gemaakt, weet je dat nog? Dat gaf jou een beetje houvast. Ik heb zo enorm veel bewondering voor jou hoe jij deze tijd hebt doorstaan. Het moment waarop we het nieuws kregen dat het geen lymfeklierkanker was, maar één of ander heel gek virus was de grootste opluchting ooit. De overlevingsstand maakte plaats voor het intense verdriet wat er al die tijd zat, maar ook geluk vanwege het goede nieuws. Die periode heeft ook de grootste angst die je als moeder kan voelen naar boven gebracht: je kind verliezen. Dat komt net als die onvoorwaardelijke liefde ook uit dat hele diepe plekje van binnen. Heel veel tijd om dit alles een plekje te kunnen geven was er niet, want vier weken na het goede nieuws werd je voor het eerst grote zus van je broertje Evan.
In korte tijd heb ik kennis gemaakt met een meisje die echt heel erg ziek was, waarvan we even niet wisten hoe de toekomst er uit zou zien, en met een meisje die grote zus werd. En wat voor één! Ondanks dat je echt moest herstellen van dat heftige ziek zijn was je zo zorgzaam, behulpzaam en liefdevol naar je broertje. Wat ben ik bizar trots op jou.
Waar ik ook zo enorm trots op ben is jouw zelfvertrouwen en onbevangenheid. Je straalt op het podium, toneel spelen is jouw ding. Optreden voor duizend man is voor jou appeltje eitje; hoe meer mensen, hoe beter. Tijdens jouw laatste optreden straalde ik vanaf rij 1 met je mee, van trots en geluk. Wat ben je toch mooi, uniek en bijzonder met je prachtige blonde krullen en je lieve, sterke karakter. Dat blijkt ook uit de vele vriendschappen die je om je heen hebt. Je bent een allemansvriend, heel lang was je soms zelfs te lief, maar sinds dit schooljaar durf je duidelijk te laten blijken, waar je niet van gediend bent. Je hebt een sterke eigen mening, je trekt je eigen plan en ‘het boeit je niet’ zoals je zelf vaak genoeg zegt wat anderen ervan vinden. Je staat dichtbij jezelf, bij dat diepe plekje in jouw lijf, en dat geeft mij een fijn gevoel. Je bent weerbaar, mondig en jij komt er wel met hier en daar wat sturing van mij, papa, Bart en Romy.
De afgelopen jaren waren pittig. Ook daarin ben ik weer zo trots op jou hoe jij je hierin staande hebt gehouden. De zwangerschap van Liva verliep niet fijn, oma die borstkanker kreeg en het overlijden van mijn opa, jouw overgrootopa. Dat was het eerste overlijden wat je van heel dichtbij hebt meegemaakt. De zorgen en het verdriet wat jij van dit alles had vond ik het moeilijkst. Ik wil je dit besparen, ik wil je niet verdrietig zien en het liefst meteen van je wegnemen of het voor je oplossen. Maar dat kon ik niet. Samen zijn we verdrietig geweest, hebben we gehuild en veel gepraat. Zo heb jij ook geleerd dat verdriet er mag zijn, dat je dit mag toestaan en dat dit juist getuigd van kracht.
PVlak voor en na opa’s overlijden ging het niet zo goed met mij. Twee keer moest de ambulance komen, waar jij beide keren bij aanwezig was. Ook dit wilde ik je graag besparen, maar ook daar had ik geen invloed op. Je maakte je zorgen om mij, dat voelde als de omgekeerde wereld. Dat hoort niet, ik ben juist jouw veilige haven waar je met jouw zorgen terecht kan. Gelukkig bleek het mee te vallen met mijn hart; het was een duidelijk signaal van mijn lijf dat ik ‘op’ was. Nadat er rust kwam en de overlevingsstand waar ik jaren in had geleefd niet meer nodig was, was er ruimte voor alle emoties. Daarvoor ging mama naar de psychotherapeut, die na wat gesprekken en onderzoeken vertelde dat ik PTSS heb. Wat dat betekent heb ik je uitgelegd en je snapte het voor zover je kan. De intensieve behandelingen werden gestart. Ik kon niet veel hebben en dat spijt mij. Jouw vrolijkheid die je graag uit door middel van zingen, dansen en gek doen waren teveel, net als zoveel meer dingen in mijn omgeving. Je begreep het als we het er over hadden, we wilden er open over zijn met je en jou ook de ruimte geven om jouw gevoel te laten horen. Daar ben je nu groot genoeg voor en je weet heel goed wat er allemaal gaande is. Die gesprekjes zorgden ervoor dat we alles zo goed, rustig en leuk mogelijk konden houden in ons gezin. Dit is ons gelukt. Nu, een jaar verder, gaat het goed. Heel erg goed. Met mij, met jou en is de rust wedergekeerd in ons gezin. Ik geniet van de momenten samen, de meidenavonden die we om de week op vrijdag hebben en de gesprekken die we samen voeren.
Ons moeder-dochter reisje samen naar Ibiza vorige maand is voor mij echt een hoogtepunt. Wat was dit ge-wel-dig. Alle aandacht en liefde voor elkaar, de gesprekken samen en de lol die we hebben gehad. Ik heb zo intens van je genoten! Je bent echt groot aan het worden. De gesprekken gaan over serieuze onderwerpen, je interesses worden groter en breder en je humor is gewoon super grappig. Kind van je moeder! Heerlijk. Dit reisje koester ik. Die momenten dat je mijn hand vastpakte, dat we samen kroelden en kusjes aan elkaar gaven geven mij zo’n warm gevoel van binnen. In dat hele diepe plekje van binnen. Liefde, onvoorwaardelijke liefde. Wat ben je LEUK! En dan bijna dat moment waarop je naar de middelbare school gaat. Je gaat naar tweetalig VWO, voor jou een enorme uitdaging, maar waar je super veel zin in hebt. Wij staan achter je, allemaal. Wij zullen je steunen en helpen waar nodig en hoe het ook loopt; het is goed. Havo, VWO, het maakt niet uit. Als je maar de leuke, vrolijke, sociale Indy blijft die zo’n plezier heeft in het leven. Natuurlijk is het belangrijk dat je je best doet, maar ga vooral genieten van je schooltijd en het maken van nieuwe vriendschappen. Lekker lol maken, op zoek gaan naar jezelf en de wereld ontdekken. Over een niet al te lange tijd zullen de hormonen door je lijf gieren, wordt je interesse in jongens groter en ga je de wereld ontdekken. Uitgaan, naar (school)feesten gaan en heel weinig thuis zijn omdat je met vriendinnen wil ‘chillen’ komen gevaarlijk dichtbij. Ik weet dat het erbij hoort, dat het een gezonde ontwikkeling is en dat je dit ook lekker moet doen. Maar stiekem vind ik het soms best een beetje lastig om je los te laten. Mama is straks niet meer de belangrijkste persoon in je leven, dat worden je vrienden en vriendinnen. Ik zal dan nog vaak terugdenken aan de momenten dat je tegen mij aan gekropen op de bank zit en aan mij ‘ruikt’. Ja, aan mij ‘ruikt’. Als ik dan hoorde hoe jij meerdere keren achter elkaar je neusje ophaalde en ik vroeg: “Wat ruik je dan schat?”, zei je: “Je ruikt naar mama en dat ruikt lekker.” Ondertussen ruik ik aan jou, aan mijn meisje. Ik zal je nog wel geregeld vragen of je lekker bij me komt zitten en aan mij komt ruiken, goed?
Lieve lieve Indy, ik ben trots op je! Ik heb alle vertrouwen in jou en ik zal er altijd voor je zijn. En dat meen ik vanuit dat hele diepe plekje van binnen.
Ik hou van jou,
Kus, mama
SHARON (klik hier voor haar Instagram)
