Het was 2 april, het begon als een gewone dag. Ik was 13 weken zwanger en had geen kwaaltjes. In de middag was de klassieker Ajax-Feyenoord, deze wedstrijd gingen we gezellig bij de buren kijken. Ik was moe en voelde me niet helemaal mezelf. “Ach, het zullen de hormonen wel zijn”, dacht ik. Na de wedstrijd zijn we naar huis gegaan en ben ik op de bank gaan liggen. Vrij snel ging mijn hoofd bonken en kreeg ik een raar gevoel in m’n rechterarm. Ik nam paracetamol in de hoop dat het af zou zakken. Helaas was dit niet het geval, het trok door naar mijn linkerbeen. Ik voelde me alles behalve goed en helemaal niet mezelf. Toch maar even de HAP bellen, want het ging na een uurtje alleen maar slechter. De rechterkant van mijn gezicht was wat gaan hangen. Ik mocht gelijk naar het ziekenhuis komen, want ze wilden me direct zien. Aan de telefoon was ik nog goed aanspreekbaar, dus we gingen met eigen vervoer. In de auto ging het steeds slechter. Ik viel soms weg en kwam steeds moeilijker uit m’n woorden. In het ziekenhuis aangekomen kreeg ik voorrang op iedereen, omdat mijn partner aangaf dat hij snel veranderingen zag. Ik was zo bang, want ik had geen controle meer over m’n rechterarm en lopen ging ook niet want ik voelde nu ook mijn linkerbeen niet. Na wat onderzoeken ben ik vrij snel over geplaatst naar de SEH. Ik wist bijvoorbeeld niet eens meer wanneer ik geboren was… Daar lag ik dan aan een hartfilmpje. Er werd ook bloed afgenomen. De zorg om mijn kleintje in mijn buik kon ik geen moment los laten. Tegen elke arts heb ik geprobeerd te zeggen dat ik zwanger was en dat ik een echo wilde. Dit lukte natuurlijk niet, maar mijn vriend snapte gelukkig wat ik wilde vertellen. Ondanks dat de onderzoeken goed waren op dat moment, had ik wel een afwijkende bloeduitslag. Opgenomen worden was de volgende stap. WAT? Nee, ik wil niet slapen in het ziekenhuis. Ik wil naar huis! Ik werd gek, maar de juiste woorden kwamen er niet uit, veel tranen, hoe frustrerend!
Ik had lieve zusters, maar de kopzorgen om mijn kleintje bleef. “Een echo dat komt morgen wel”, zeiden ze. “We maken ons meer zorgen om jou, dat kleintje zit daar wel veilig.” We kregen te horen dat er in mijn hoofd toch eventjes kortsluiting is geweest, een beroerte, maar als je zo jong bent (25 jaar) willen ze het niet zo noemen. Ze noemen het dan een hersenverkramping. WAT? Hoe dan? Waarom ik? Word ik weer de oude? Kan ik straks wel zorgen voor ons eerste kindje? Kan ik over 13 weken wel trouwen? Ik was onwijs verdrietig en voelde me zo machteloos. Ik kon niks. Met naar de wc gaan moesten ze me helpen. Uit mijn woorden kwam ik nog steeds niet. Mijn vriend ging naar huis om er de volgende dag weer voor mij te zijn en ik moest natuurlijk rusten. De volgende dag was mijn spraak nog steeds slecht en m’n kracht werd ook niet beter. Maar eindelijk kreeg ik een echo! Halelujaaa! Hoe was het met mini? Gelukkig was er een springlevend kindje te zien dat gelukkig niks mee kreeg van deze achtbaan. Onderzoeken werden gedaan om te kijken of er vooruitgang was. De arts gaf aan dat het wel een tijdje kon duren voor ik weer de “oude” zou zijn. De volgende dag kreeg ik de kracht in mijn arm en been terug, langzaam maar het kwam. M’n spraak was heel sloom en het kostte me onwijs veel energie om de juiste woorden te vinden, als ik al de juiste woorden vond. Ik heb de meest rare zinnen gemaakt. Maar ik kon weer lopen, nouja, me voortbewegen is een beter woord. Ik kon beetje bij beetje mezelf weer verzorgen, ondanks dat het me veel energie kostte. Maar ik deed er alles aan om weer mezelf te worden. Keihard blijven oefenen!
Aan einde van een goede middag kreeg ik te horen dat ik naar huis mocht om verder te herstellen, maar dat ik wel heel rustig aan moest doen. De week erna moest ik op controle komen bij de neuroloog. Het terugkomen van mijn spraak heeft lang geduurd. Zeker voordat ik weer helemaal goed kon praten. Soms als ik moe ben, maar echt moe en hoofdpijn heb, kost het moeite de juiste worden te vinden. Wat ben ik bang en verdrietig geweest. Mijn lichaam was eventjes een vreemde en niet meer van mij. Gelukkig is alles goed gekomen en kan ik volop van het leven genieten en in het bijzonder van m’n zoontje. Een echt oorzaak voor de verkramping is er nooit gevonden. Wat ik wel weet door dit alles: GENIET VAN ELKE DAG! Er kunnen je plotseling gekke dingen overkomen…
ANOUK
