Tom en Lily hebben over de hele wereld gewoond en dat doen ze feitelijk nog steeds
Bij 34 weken zwangerschap streken zij neer in Amsterdam. Hun doel: bevallen in Nederland. De uit Australië afkomstige Lily is 32 jaar en wist zodra ze zwanger werd, dat ze voor de bevalling in Nederland wilde zijn. “Heel veel goede verhalen gehoord tijdens het reizen”, vertelde zij me later. Lily en haar partner leven heel bewust en minimalistisch. Waar de wind hen brengt wonen zij, samen met hun hond. Ze hebben een bedrijf in Australië, die ze van afstand kunnen leiden. Dit stelt ze in staat hun leven te leven op alle continenten.
Rondom de bevalling vonden ze onze praktijk in Amsterdam Oud-West
Ze huurden een appartement voor acht weken in de Pijp en kwamen eerst iedere twee en later iedere week op controle bij ons op de praktijk. Bij 35 weken verhuisden ze tijdelijk naar Amsterdam. En kwamen ze ook voor het eerst bij ons op controle. Lily geniet enorm van het zwanger zijn. Zij is het type zwangere die gemakkelijk accepteert dat veranderingen van het lichaam normaal zijn tijdens deze periode en kan er dan ook oprecht van genieten. Tijdens de eerste controle bij ons geven ze aan dat ze heel graag thuis in bad wil bevallen. Hun wensen worden besproken en in ons dossier vastgelegd met de uitleg hoe dit praktisch in zijn werk zou gaan. Mijn collega voelt tijdens dat consult naar de grootte van haar baby en constateert dat de baby kleiner voelt dan zou horen bij dit termijn. Hierop verwijst zij Lily door voor een echo. Enkele dagen later blijkt op de echo in ons eerstelijns centrum dat deze baby inderdaad twee weken achterloopt in groei. Echter is Lily zelf ook een heel kleine vrouw. Ons advies is een consult bij de gynaecoloog voor extra onderzoek. Aldaar wordt verder onderzoek gedaan naar de druk in de navelstreng en deze blijkt wel iets verhoogd. Het advies van de gynaecoloog luidt: “Wekelijkse controles daar.” Lily en Tom hebben hier samen na het consult over nagedacht en besluiten weloverwogen af te zien van de wekelijkse controles bij de gynaecoloog. Zij hebben vertrouwen in de natuur en in hun kindje.
Bij de opvolgende controle bij ons op de praktijk hebben mijn collega en de toekomstige ouders het samen over de “medische indicatie” die ontstaan is in hun zwangerschap
Zij kunnen ons goed uitleggen waarom zij afzien van controles in het ziekenhuis. Zij begrijpen de risico’s, maar intuïtief weet Lily dat het goed gaat met haar baby, zo vertelt ze. Daarbij willen ze ook zo graag die langverwachte thuisbevalling realiseren. Binnen ons team bespreken wij iedere paar weken onze cliënten. Ook Lily en Tom passeerden de revue. Hierbij kwam de vraag in hoeverre wij mee kunnen gaan met hun wens. Gezamenlijk spraken wij af dat een thuisbevalling nog steeds haalbaar zou moeten zijn, tenzij wij de groei nog verder vonden stagneren of als Lily haar baby minder zou voelen bewegen. Dan zouden wij opnieuw aansturen op een controle in het ziekenhuis voor verder onderzoek naar de conditie van de baby.
Tijdens een van de laatste controles ontmoette ik zelf de toekomstige ouders, toen 37 weken zwanger
Direct hadden we een fijne klik. Ik vond het mooi om te zien hoe zij in contact stond met haar lichaam en baby. Eerder dacht ik: “Waarom zou je tegen het advies van de gynaecoloog geen doppler controles meer laten uitvoeren?” Maar nadat ik ze gesproken had, kon ik haar beweegredenen goed begrijpen. En toen was het dinsdagochtend 03:20u. Ik lig te slapen als mijn diensttelefoon afgaat en ik neem op. Het is Lily (bijna 40 weken zwanger). Haar vliezen zijn gebroken om 02:00u (helder vruchtwater) en ze heeft beginnende weeën. Ze is nog heel goed te spreken en vraagt eigenlijk niet of ik kom, maar wil me laten weten dat ze bezig is. We kletsen even en als ik vraag wat ze nu nodig heeft, vertelt ze dat ze graag even wil overleggen over hoe nu verder. Ik vraag hoe ze haar weeën nu opvangt en hoe lang ze duren. De weeën komen iedere 4-5 minuten en ze duren ongeveer 30 seconden. Ze vindt ze nog goed te toen. Gezamenlijk besluiten we even af te wachten, totdat de weeën wat langer gaan duren of als ze het gevoel heeft mij nodig te hebben. Rond 6:00u in de ochtend belt Lily opnieuw.
De weeën komen nu elke 3 minuten en duren bijna 1 minuut
Ze zouden het fijn vinden als ik kom. Ik vertrek thuis na enkele minuten en rijdt richting hun bovenwoning in de Amsterdamse Pijp. Daar tref ik Lily in haar bad. Ze oogt goed in partu zoals wij verloskundigen dat noemen, wat niet meer betekent dan dat de bevalling echt goed op gang lijkt. Na een half uurtje doe ik inwendig onderzoek: ze heeft 3 centimeter en haar baarmoederhals is helemaal “verstreken” (plat geworden). Daarbij heeft Lily sterke en frequente weeën die ze heel goed opvangt. In haar woonkamer heeft Tom het echte bevalbad inmiddels laten vollopen en samen besluiten we dat ze daarin gaat. Een goede keuze. Ondertussen zet ik alles klaar voor een thuisbevalling. Ik maak een tafel beschikbaar en stal al mijn benodigdheden uit, georganiseerd als ik graag ben. Ik leg de zuurstofset klaar (standaard bij een geboorte) en dek deze vervolgens af met een hydrofiel doek, want hopelijk heb ik deze helemaal niet nodig en dan hoeven de toekomstige ouders ze niet zo aanwezig te zien. Ik bel de kraamverzorgster en mijn collega verloskundige, want mijn 24 uurs dienst zit er bijna op. Lily hangt, kreunt, huilt soms in bad waar ze haar weeën opvangt. De weeën komen nu heel snel achter elkaar. Ik zie dat ze snel gaat, ook al is het haar eerste kindje, ik zie en weet dat dit niet lang meer duurt. Zonder te toucheren, bevestig ik haar dat dit niet lang meer duurt. Mijn collega komt net voordat Lily persdrang krijgt binnen. Zij zal de foto’s maken, zoals deze toekomstige ouders graag zouden willen. Ik maak de bevalling af (officieel zit mijn dienst erop), want als ik rond 9:00u toucheer heeft ze volledige ontsluiting. No way dat ik haar nu in deze fase nog verlaat, deze sterke en moedige vrouw!
Ze perst op gevoel mee tijdens de wee, zodra ik haar vertel dat ze mag toegeven aan de druk die ze voelt
De baby is gelukkig continu in goede conditie, als ik naar de harttonen luister. Al persend en later al zuchtend wordt na 20 minuten een piepklein meisje geboren in bad. Na 20 seconden haalt Lily haar samen met mij boven water en ze huilt direct goed door. Ze heeft een goede start. Wat een mooie geboorte! En er is bij iedereen ontlading. Dit gevoel blijft met geen pen te beschrijven en blijft gelukkig na bijna 10 jaar verloskundige zijn, nog even hevig… Als een fijne rush adrenaline van ontlading. De placenta wordt onder mijn begeleiding even later ook in bad geboren. En na een half uurtje ongeveer halen we moeder en kind uit bad en installeren we hen op de bank. De zon schijnt inmiddels volop de woonkamer binnen als dit nieuwe gezin bijkomt van deze bijzondere, “life-changing” gebeurtenis. Ik draag mijn dienst over aan mijn collega en zij zal de rest van mijn werk overnemen. Zij weegt en kijkt de baby na en zij zal zorgdragen voor eventuele hechtingen bij Lily, mochten die nodig zijn.
Ik laat een klein uurtje na de bevalling twee volkomen gelukkige mensen achter, want Lily en Tom hebben de geboorte gekregen die zij zo wensten en waar zij ook echt hun best voor hebben moeten doen
Achteraf blijkt de baby inderdaad dysmatuur (gewicht te laag voor de zwangerschapsduur), want ze blijkt maar 2300 gram te zijn. Maar wat een klein pittig meisje is dit! Binnen zeven dagen zit ze weer op haar geboortegewicht en heeft ze niets anders gedronken dan aan mama haar borst. Nooit naar het ziekenhuis gehoeven, alleen maar heel dicht bij papa en mama geweest in hun veilige omgeving, hun tijdelijk huis in Amsterdam. Over vier weken vertrekken ze weer op doorreis. Eerst naar Tsjechië en daarna richting Australië. Wat een bijzonder stel, wat een mooie geboorte en wat fijn om dit samen met een collega te mogen doen.
VERLOSKUNDIGE KARLIJN
