‘Leuk zo’n eerste baby’. ‘Nee, mevrouw dit is mijn derde’, en dan zie je ze schrikken..

Al van jongs af aan riep ik dat ik vroeg moeder wilde worden. Toen mijn vriend en ik tijdens een weekendje kerstmarkt fantaseerden over onze toekomst zijn we diezelfde avond nog gestopt met de pil. Ik heb altijd geroepen eerst te willen trouwen, maar na een simpele rekensom kwamen we erachter dat het dan nog wel een aantal jaar zou duren voordat we papa en mama zouden worden. Met lichte hulp van glühwein en braatworsten hebben we diezelfde avond besloten dat ik die ene pil die nog in de strip zat niet zou nemen. Symbolisch of zo. Een aantal dagen erna hebben we nog wel overlegd of we allebei serieus waren geweest en niet de glühwein hadden laten spreken. Maar nee, we wisten allebei dondersgoed waar we voor kozen. Nu, ruim drie jaar later verwachten wij ons derde kindje. Zie hieronder de foto. Dezelfde dag, maar dan drie jaar later. 

Zijn er (v)oordelen?

Ja zeker! De meesten gewoon leuk hoor! Maar er zijn er ook wel een paar waarvan je denkt: “Tja, jouw keuzes en mijn keuzes, toch?” Ik zal wat voorbeelden geven. 

 

 

 

“Goh, respect.”

Ja dankje, maar, weet je, je gaat gewoon door. Je doet het gewoon. Als je gezegend bent met gemakkelijk zwanger worden (en je wilt dat ook graag), dan heb je er alles voor over. 

“Jij werkt niet? Wat een luxe, ik zou ook wel altijd thuis willen zijn bij de kids.” 

Nou geloof me, dat wil je niet. Ik kan ze soms wel achter het behang plakken, ook al zijn alle muren in huis gestuct! Het is echt niet altijd feest hoor. Het geeft me wel de rust die ik nodig heb en had. Met een man die de halve week werkt (en dan dag en nacht weg is) kwamen alle ziektes, spuugmomenten en alle andere kinderafspraken op mij aan. Ik stond destijds voor de klas en kreeg zoveel stress van het feit dat zowel mijn eigen kinderen als mijn kinderen uit de klassen me nodig hadden. Aan het eind van het schooljaar heb ik daarom toen de keus gemaakt te stoppen met werken. Financieel redden we het en ik hoef nu niet te werken om de kinderopvang te betalen. Maar geloof me, ik denk echt wel met regelmaat: ‘Kon ik nu maar gewoon even werken’. Ondanks dat ik echt geniet van alle andee momenten thuis! 

“Ik moet er niet aan denken!” 

Dan moet je dat ook vooral niet doen! Als wij er maar aan willen denken, dat is het belangrijkste toch? Dat jij het niet ziet zitten, boeit me eigenlijk niet. ‘Dus, waarom vertelde je me dat ook alweer?’ Waarschijnlijk denk jij ook wel eens iets waar ik echt niet aan moet denken. Dat maakt ons allemaal zo uniek en eigen. En daar geniet ik dan ook weer heel erg van! 

 

 

 

“Drie kinderen in drie jaar? Nou, jij hebt echt geen leven meer!” 

Daar vergis je je in hoor. Ik heb een heerlijk leven. Een druk leven, een leven vol verrassingen en een leven waarin geen dag hetzelfde is! Ja, het is een ander leven dan ik tot drie jaar geleden nog had, maar.. Jij leeft nu waarschijnlijk ook een ander leven dan toen. Toch? Belangrijk is om gewoon leuke dingen te blijven doen. Vakantie met twee of drie kids? Ja, why not? Ja.. Het is veel sjouwen en gedoe, maar als je het niet doet dan heb je jezelf er het hardste mee. Je kunt toch gewoon gaan en er alles uithalen wat erin zit. Een dagje Efteling? Ja, dan sjouwen we ons ook de hele dag rot en huilt er ook elk kwartier wel eentje. Maar dat is thuis niet anders, dus waarom zou je dan niet gaan? Ook die momenten in de Efteling zijn waardevolle momenten, ook al beleef je ze nu anders dan vier jaar geleden. In m’n eentje met een baby van acht maanden in de auto stappen om naar Luxemburg te rijden? Ach, why not! Heerlijk weekend hebben we daar gehad. Ik geniet van dit soort spontane acties. 

Ik heb gehoord dat de overstap van 1 naar 2 kinderen groter is dan van 2 naar 3 kinderen.

Dat heb ik ook gelezen. Ik heb ook gelezen dat de overstap van nul naar één ook heel groot is en dat je met vier kinderen het gelukkigste bent, maar met drie kinderen de meeste lol hebt en zonder kinderen je alles kan doen wat je zélf zou willen. Het is allemaal relatief. Ik ben echt van mening dat hoe strenger je voor jezelf bent, hoe moeilijker het is. Dat is niet alleen zo met kinderen, maar met alles. Toen ik 16 was ben ik overspannen en depressief geweest. Ik durfde niet meer naar school. Ik wilde niet meer weg uit huis en zodra dat wel moest, wilde ik zo snel mogelijk naar huis, terwijl eenmaal thuis de blijdschap er helemaal niet was dat ik weer terug was. Na vele gesprekken kwamen we erachter dat ik teveel van mezelf geëist heb, maar dat dat tot toen prima uitpakte allemaal. Sindsdien bewaak ik beter mijn grenzen en weet ik wat ik aankan en wat niet. Ik weet dat als ik deze periode niet meegemaakt had, ik het nu veel zwaarder zou hebben. Die tijd is zo leerzaam voor me geweest, dat ik daar nog steeds de vruchten van pluk. Is het huis vandaag niet gepoetst? Is de was van drie weken geleden nog niet gestreken en gevouwen? Het zij zo. Dan komt dat morgen wel. De kinderen bepalen immers voor een groot gedeelte wat ik op een dag kan doen en wat niet. Beslissen ze allebei om lekker een paar uurtjes te slapen in de middag? Nou, dan ga ik toch even strijken. Of niet. Morgen weer een dag (soms wel tot ergernis van manlief hoor, en ook ik zelf kan me er echt nog wel aan storen, maar de wereld vergaat niet, dat weet ik maar al te goed! Geloof me, als dat wel zou zijn dan was de wereld al ontelbare keren vergaan.).

Heb jij één van bovenstaande uitspraken gedaan? Ik vind je nog steeds lief hoor. Ik denk gewoon graag over onze gesprekken na en kom dan tot de conclusie dat we snel conclusies en oordelen hebben. Waarschijnlijk heb je mij ook wel eens betrapt op zo’n uitspraak #guilty! Want zijn we dat niet gewoon allemaal? Mijn leven, jouw leven. Mag je daar dan niets van vinden? Oh jazeker wel. Ik vind ook van alles over jouw leven. Dat maakt dat we elke keer weer een gezellig gesprek kunnen hebben en elkaar kunnen inspireren met alle ideeën en momenten die we meemaken en waar we over vertellen. We zetten elkaar aan het denken! En daar hou ik van! 

 

 

 

ROMY (klik hier voor haar Instagram)