Ik word wakker met een enthousiast gevoel in mijn buik. Vandaag hebben we de 20 weken echo! Ik heb zin om ons meisje weer te zien. De laatste keer was ongeveer drie weken geleden tijdens de pretecho. Dit was een uitgebreide echo en alles was goed, dus we verwachten dit nu ook weer te horen. De zwangerschap verloopt tot nu toe prima. In het begin was ik misselijk en erg moe, maar vanaf 14 weken was dit grotendeels weg en kon het echte genieten beginnen!
In de auto onderweg naar de echo flitsen er allerlei gedachten door mijn hoofd; “Zal ze wel gezond zijn? Zal ze een afwijking hebben die ze de vorige keer nog niet konden zien? Is het toch een jongen in plaats van een meisje?” Om dit laatste lachen mijn vriend en ik nog in de auto. Dit zou toch zonde zijn van al die meisjes kleren die ik al geshopt heb!
Eenmaal binnen legt de verloskundige uit hoe de echo in zijn werk zal gaan. Ze spuit de gel op mijn buik en de echo begint. Als het beeld aangaat zie ik binnen één seconde dat het foute boel is. Bij alle voorgaande echo’s zag ik direct heel duidelijk een hartje kloppen en nu niks.. . Stilte.. Geen beweging in mijn buik. Mijn hart schiet naar mijn keel, mijn omgeving valt weg terwijl ik zo ontzettend hard op zoek ben naar een vorm van beweging. Ik zie de verloskundige ook zoeken naar beweging. Ze gaat mijn hele buik af en zegt nog rustig: ‘Oh ze ligt er niet zo goed voor’. Maar ik weet allang waarom ze er niet zo goed voor ligt, ze leeft namelijk niet meer. De verloskundige vindt uiteindelijk het hartje en zoomt daarop in. Wederom een enorme stilte… En dan komen de woorden die we nooit meer zullen vergeten, die vanaf dat moment de wereld voor ons totaal veranderd heeft. De verloskundige slaat haar hand voor haar mond en zegt zachtjes: ‘Het spijt me, maar ik zie geen hartactie meer’. Hoewel ik het allang wist, kunnen mijn hersenen nog niet registreren wat hier nu gebeurt. Ik roep vijf keer dat dit echt niet kan, dat dit niet klopt. Ik snik wel, maar er komen geen tranen. Ik kijk naar links en zie mijn lieve vriend, de man die zo ontzettend trots was op het feit dat hij een dochtertje zou krijgen, die zo klaar is om papa te worden. De tranen rollen over zijn wangen en ik kan niet beschrijven hoe erg het is om iemand waar je zoveel van houdt, zo ontzettend veel pijn te zien hebben en hier niets aan te kunnen doen. Mijn vriend buigt zich over mij heen, pakt mij vast en zegt dat we hier samen wel uitkomen, dat we dit kunnen, dat we sterk zijn. En hoewel ik op dat moment weinig meer weet, weet ik dit inderdaad heel zeker: wij komen hier samen wel sterker uit.
Zo liggen we driekwartier in elkaars armen. De verloskundige belt ondertussen mijn eigen verloskundige en het ziekenhuis. Ik hoor haar het verhaal vertellen en ik hoor mijn verloskundige vragen hoe het met ons gaat. De verloskundige antwoordt hierop dat we volledig lamgeslagen zijn. En ik bedenk me dat dit inderdaad het enige juiste woord is. We zijn volledig lamgeslagen. Uiteindelijk mogen we na een uur direct naar het ziekenhuis vertrekken. In het ziekenhuis aangekomen pakken we de trap naar de tweede verdieping en dan ineens zie ik heel groot de woorden: VERLOS en KRAAMSUITES staan. Op dat moment komt alles echt binnen. Ik zak door mijn knieën en begin hard te huilen. De eerste tranen die ik laat sinds dit vreselijke nieuws. Gelukkig komt de gynaecoloog er direct aan en we gaan naar een kamer waar nog vier andere artsen en verloskundigen zijn. Hier wordt nog een echo gemaakt en komt die laatste bevestiging, ons meisje leeft echt niet meer. De gynaecoloog kan zien dat ze met 18 weken is overleden. Dan begint het medische verhaal, want ik moet natuurlijk nog bevallen. In mijn hoofd klopt hier niets van. Hoe beval je met 20 weken van een baby? En hoe ziet een baby met dat termijn er überhaupt uit? De gynaecoloog vertelt over een vruchtwaterpunctie, bloedprikken, chromosoomonderzoek bij ons en de baby en weeënopwekkers. Ik hoor helemaal niets, alles gaat langs mij heen. Ik hoor mensen in de verte wel praten, het klinkt als een echo terwijl mijn verstand goed weet dat ze recht tegenover me zitten. Ik ben in shock en geef aan naar huis te willen. Dit is goed, we kunnen morgenochtend terugkomen en dan zullen ze starten met de onderzoeken.
Terug in de auto bedenken we ons dat we mensen op de hoogte moeten stellen. De meeste mensen wisten van de 20-wekenecho, dus verwachten nu een leuke foto met daarbij een tekst dat alles goed is. Helaas komt deze tekst er niet. We besluiten om een Whatsappbericht te sturen, want bellen lukt ons nu echt niet. Ik maak een bericht en stuur deze naar de belangrijkste mensen om ons heen met daarin de boodschap dat we vandaag alleen willen zijn. Uiteraard is iedereen net zo verbaast en lamgeslagen als wij. Thuis lukt het mij wel om wat telefoontjes te plegen naar onze ouders. Ik merk dat ik heel scherp ben en totaal niet emotioneel. Ik denk dat dit de shock is van alles, wetende dat ik ook nog moet gaan bevallen. Op een gegeven moment doe ik mijn jas aan en zeg tegen mijn vriend dat ik naar de winkel ga. Hij kijkt me aan met een verontwaardigende blik? En ik zeg dat ik een biertje ga halen, het maakt nu toch allemaal niet meer uit. En zo sta ik met mijn 20 weken zwangerschap in de supermarkt een speciaal biertje uit te zoeken. Een biertje wat ik normaal heel lekker vind, maar nu natuurlijk helemaal geen smaak heeft.
De volgende dag worden allerlei onderzoeken in het ziekenhuis gedaan. De gynaecoloog geeft na de vruchtwaterpunctie aan dat ik (te)veel vruchtwater heb en dit kan duiden op een infectie. Nadat al het bloed is afgenomen worden er elke drie uur pillen ingebracht om de bevalling op te wekken. Dit kan wel even duren en gelukkig mag er visite komen. Onze ouders, (schoon)zussen, mijn tante en vriendinnen komen langs. Dit vind ik zo fijn, even afleiding en het verhaal persoonlijk vertellen. Rond 17. 000 uur voel ik dat de buikkrampen steeds meer toenemen. Ik probeer lekker door te kletsen met mijn vriendinnen en er niet op te letten. Mijn vriend gaat ongeveer een uur later even naar buiten. Ik voel dat de krampen steeds erger worden en blijkbaar vertrekt mijn gezicht ook een paar keer, want ik zie twee van mijn vriendinnen (ook mama) elkaar een paar keer aankijken. Als mijn vriend terug komt is er geen houden meer aan, de weeën zijn echt begonnen. SHIT WAT DOET DIT PIJN!!! Waar blijft die ruggenprik? De verloskundige komt en concludeert dat ik koorts heb en dan mag je geen ruggenprik, omdat dit kan duiden op een infectie. Dus er wordt weer bloed afgenomen om te controleren of het een infectie is of niet. Gelukkig kan de prik na anderhalf uur gezet worden en binnen 20 minuten voel ik dat de pijn veel minder wordt. Mijn vriendinnen (die al die tijd in het donker in de kantine hebben gezeten) komen nog even naar boven om mij een kus te geven. Ook mijn vader, moeder, schoonvader en schoonzus komen nog even langs. Om 22:15 uur wordt iedereen naar huis gestuurd. Ik moet rusten en morgen gaan we verder met de pillen. Maar van rusten komt niets, want na een half uur wordt ons meisje Sara geboren! Na een halve pers is ze eruit. Ongelooflijk maar waar, een klein meisje met alles erop en eraan. Tien vingers, tien tenen, een baby van 20 centimeter die nog te klein is voor deze wereld. Ik was bang dat ik haar eng zou vinden. Maar niets is minder waar. Ze is prachtig en heeft de duim en tenen van mijn vriend. Naast het enorme verdriet voel ik me ook ontzettend trots. Ik ben mama geworden van een prachtig klein meisje, die we tot ons grote verdriet nooit gaan zien opgroeien.
Inmiddels zijn we alweer drie maanden verder en kan ik met recht zeggen dat dit de ergste en meest verdrietige drie maanden uit mijn leven zijn. Nu alle uitslagen binnen zijn weten we dat het domme, vreselijke pech is geweest dat Sara is overleden. Ik heb zeer waarschijnlijk een infectie opgelopen die in de placenta is geslagen. De herhalingskans is hierdoor niet groter dan bij ieder ander stel. De uitslag is voor ons heel dubbel want enerzijds zijn we natuurlijk heel blij dat wij gezond zijn en de herhalingskans nihil is. Maar aan de andere kant is het besef dat een kerngezond meisje het niet gered heeft vanwege zoiets, heel moeilijk accepteren. Dit accepteren gaat stapje voor stapje, met veel hulp van een aantal ontzettend lieve en belangrijke mensen om ons heen. Die steun is helaas niet altijd vanzelfsprekend, want in de laatste paar maanden heb ik ook meegemaakt hoe groot het taboe hierop nog is. Mensen durven soms niet te vragen hoe het gaat of weten niets te zeggen, dus zeggen dan maar niets. Dat laatste is eigenlijk het ergste wat je kan doen als iemand die je kent, zoiets meemaakt. Ik snap echt dat het niet makkelijk is en mensen het waarschijnlijk zo doen omdat ze echt niet weten wat te zeggen. Maar als je niets weet te zeggen, zeg dan desnoods eerlijk dat je echt niet weet wat je moet zeggen. Gelukkig gaan de meeste zwangerschappen goed en dan is het makkelijk om blij te zijn voor mensen en te vragen hoe het gaat. Maar het gaat ook weleens fout en geloof me, als je bij die 1% hoort waarbij het fout gaat dan voel je je zo ontzettend alleen. Hoe fijn is het als de mensen om je heen eens in de zoveel tijd vragen hoe het gaat of even langskomen om je verhaal aan te horen. Die steun is zo ontzettend belangrijk. Mede door veel lieve mensen, samen heel veel praten, afleiding zoeken en die lieve verpleegsters en artsen in het ziekenhuis die ons zo goed geholpen hebben komen wij hier weer sterker uit samen.
Dus ken je iemand die dit heeft meegemaakt? Vraag dan simpelweg hoe het gaat. Neem een doos bonbons of een fles wijn mee en vraag naar foto’s of (als je dat te heftig vindt) vraag naar het verhaal. Want de mensen die het wel doen, die wel vragen hoe het gaat, die zijn wij als sterrenouders echt eeuwig dankbaar!
CECILE
Aller eerst wil ik jullie vertellen dat ik ontzettend met jullie meeleef en dat ik het mooi vind dat jullie heel veel steun aan elkaar hebben.Ik heb 6 weken geleden het ook meegemaakt samen met mijn man.Op alle echo’s was de baby erg actief en leek alles steeds goed.We waren voor een pretecho heen gegaan en toen kwamen we te horen dat het een meisje was we waren door het dolle heen,we zouden dan 2 jongens en 2 meiden hebben.Wederom was alles prima in orde dus ik meteen een roze wieg besteld en kinderwagen en nog veel meer leuke en nodige spullen.Ik zag ook tegen de 20 weken echo op,maar innig dacht het zal allemaal wel goed zitten,ook wij zagen geen hartje kloppen en kregen we het ergste en droevigste nieuws ooit te horen,bij mij drong het eerst niet door,bij mijn man wel.We zagen heel erg naar haar uit,ook omdat ik eind 2017 een miskraam heb gehad met 7 weken zwangerschap we hadden toen ook al het hartje zien kloppen en met dit erbij slaat het in als een bom.En toen moest ik ook naar het ziekenhuis en hadden we er voor gekozen om haar 2 dagen later geboren te laten worden,ik zag er heel erg tegen op maar aan de andere kant dat ik blij was om haar te ontmoeten en mijn kleine meid vast te houden .Er werd mij gevraagd of we haar mee wilden nemen naar huis ik zei tuurlijk willen haar meenemen we wilden haar niet achter laten in het ziekenhuis.Ze hadden haar in een bakje water gelegd met ijsblokjes en we hebben haar toen in de koelkast neergezet.Haar 2 broers en zus wilden hun zusje ook vaak zien en hebben we ook gedaan.Zodat hun het konden verwerken dat hun mama geen kindje meer in haar buik had.We hebben haar begraven op een hele mooie bijzondere plek en we gaan met ons gezinnetje elke dag naar haar toe.Onze kleine meid was overleden met 17 weken zwangerschap doordat ze de navelstreng 2 keer heel strak om haar nekje had,tijdens de geboorte was het ook helemaal blauw in haar nekje.Onze familie toonden al geen belangstelling tijdens dr zwangerschap naar haar en nadat ik het nieuws had verteld ook niet onze familie heeft ons echt als een baksteen laten vallen ik weet niet waarom,het dringt waarschijnlijk niet tot hun door dat ze echt een klein mensje was die over 4 maanden geboren had geworden als alles goed was.We hebben geen contact meer met de familie die er niet voor ons waren.Alleen met mijn schoonmoeder en tweeling zusje en een heel klein beetje met mijn moeder.Ik ben heel blij dat jullie we heel veel steun hadden bij elkaar,familie en vrienden.Ik hoop dat alles goed met jullie is,ik weet dat er wel eens een dag is dat je heel veel verdriet heb,wat ook logisch is.Hopelijk komen er nog heel veel mooie dingen op jullie pad,dat gun ik jullie echt heel erg.Ik hoop een mooie lieve en gezonde baby( ‘s)
Wat verdrietig dat jullie prachtige dochter Sara overleden is. Je verhaal is nog zo vers en toch al zo helder. Dank voor het delen en wakker houden van wie dit dichtbij mee maakt.