Are you ready? Inmiddels weten velen van jullie wel dat mijn bevalling alles behalve soepel is geweest. Na een zwangerschap van 41+4 weken dacht ik na een strippoging dat mijn kind dan eindelijk ging komen. Little did I know! Uiteindelijk na het natuurlijk te hebben geprobeerd belandde ik de volgende ochtend op de O.K. Dit waren de dingen die ik te horen kreeg die ik best had kunnen missen tijdens mijn poging tot bevallen:
1. Zo, iedereen die vanavond is binnen gekomen is bevallen nu alleen jij nog!
Serieus ik weet niet wat de verloskundige dacht met deze opmerking toen ze binnen kwam, maar ik kon haar wel wurgen… Badend in het zweet met rugweeën en mijn morfinepomp dacht ik serieus: “Ben je niet goed? Probeer jij op deze manier nog meer druk op de ketel te zetten? Moet jij hier serieus nog langer in die kamer blijven? Ga maar.” Pff! Ze zal het lief bedoeld hebben, maar als je aan de morfine ligt, je weeopwekkers krijgt omdat het niet vlot genoeg gaat, is dit niet de meest tactische opmerking.
2. Kom op langer vasthouden, langer je adem inhouden
Daar lag ik dan met een buikomvang (1.11) bijna zo groot als ikzelf (1.58) en veelste korte armen. De welbekende bevalhouding, nou daar kon ik niets mee.. Ik kon mijn handen amper achter mijn knieholtes klemmen, ik was moe en ik kon niet lang genoeg persen volgens de verloskundige. Ze schreeuwde: “Kom op langer vasthouden, langer je adem inhouden”. Langer dit, langer zus en langer zo… Ik dacht soms: “Jeetje takkewijf, ga hier zelf even liggen ja?!” Ze zuchtte iedere keer van irritatie als ik het niet langer kon volhouden. Uiteindelijk vroeg ik om hulp bij het vasthouden van mijn knieën, helaas mocht dat niet met de angst op het scheef trekken van mijn bekkenbodem. Maar je begreep dat ook deze vraag bij deze verloskundige één vraag te veel was. Zucht, erg jammer!
3. Jij weet wat je altijd gezegd hebt!
Tada, voor deze gaat alle eer naar mijn man… Ik zei voor mijn bevalling altijd: Jeetje van die vrouwen die tijdens hun bevalling zo’n stom washandje op hun hoofd hebben, nou dat moet ik dus echt niet. Ik zal je wegsturen met je stomme washandje.” Had ik dit nu maar niet gedaan! Nou toen ik het dus eenmaal bloedheet kreeg op het einde vroeg ik om een bekertje water en jawel EEN WASHANDJE! Mijn man kwam niet meer bij en heeft mij dit dus ook nog goed laten weten tijdens het baren en nog steeds.. “Jij wilt toch geen washandje…” Ja schat. Ja schat ik weet het. Heel grappig.
4. We willen de vacuümpomp aansluiten en laten de gynaecoloog hier heen komen.
OMG! De vacuümpomp was vooraf al een beetje mijn nachtmerrie… Ik dacht echt “Nee! Ik wil dit niet, kind kom eruit!” Nou niet dat dat hielp hoor, maar gelukkig hebben ze de kans niet gehad om dat ding aan te sluiten, want toen de gynaecoloog eenmaal binnen was werd er weinig meer gedaan. Halleluja!
5. We moeten je kindje onderzoeken.
Oké, dit was achteraf de meest heftigste klap van alles, ik denk door de morfine en het moment dat ik er niet echt bij stil kon staan. Achteraf schoot er regelmatig door mij heen wat als dit, wat als dat, wat als zus en wat als zo. Ze hebben bij ons zoontje een zuurstofbepaling moeten doen door middel van bloed uit zijn hoofd te halen en dit te scannen. Dan komt er dus nog zo’n eentje die je niet wilt horen; “Het apparaat doet het niet”. Lucky me! Het apparaat weigerde om de nodige details te scannen waardoor we naar de O.K. moesten.
Je zou nu denken dat er een zesde komt die vermeld: Naar de O.K. gaan. Maar nee, in mijn geval komt die er niet. Ik was dolblij dat er gekozen was om naar de O.K. te gaan, omdat dit beter was voor ons allebei. Ik vond deze 5 overigens al erg genoeg!
GEJA (klik hier voor haar Instagram)
