Voor de geboorte van Tygo kwam ik niet vaak bij de huisarts, het leek mij altijd een prima man. Maar naar de geboorte van Tygo viel me dit enorm tegen. Al snel werd ik bestempeld als “overbezorgde moeder”. Bloed irritant. Want natuurlijk wil ik Tygo beschermen tegen al de pijn op de wereld. Maar je hebt mij als nog serieus te nemen. Daarom deze voor jou:
Beste ex-huisarts,
Weet u nog ons eerste bezoekje? Onze zoon was pakweg drie weken oud. Ik kwam daar moe en verslagen, want mijn baby huilde. Hij huilde de hele dag, of huilen? Het was meer krijsen. En ik voelde dat het niet goed zat. Daar tijdens dat eerste gesprek zei u: “Wij zijn altijd zeer voorzichtig met zulke kleintjes, wij nemen geen enkel risico”. Dat gaf mij toen een veilig gevoel. Ik meende dat u mij serieus nam en met mij wilde werken naar de zoektocht waarom mijn baby zo aan het krijsen was. Het tegendeel werd helaas bewezen, u stuurde mij naar huis met de woorden “Baby’s huilen nu eenmaal”. Alsof ik dat zelf niet had kunnen bedenken. En nu ik hier achteraf aan denk, denk ik alleen maar meer: “Wat een bullshit was dat”. Want weet je meneer de huisarts, je was helemaal niet voorzichtig. Je stuurde mij naar huis, naar huis met de woorden “Baby’s huilen nu eenmaal”. Wat is daar precies zo voorzichtig aan? Vervolgens liet je ons weken in de kou staan en als we belden kregen we diezelfde woorden van je te horen. Uiteindelijk ging je toch maar over stag,. We kregen en doorverwijzing naar de kinderarts. Of dat nu was om van mijn gezeur af te zijn of dat je ook daadwerkelijk die noodzaak zag die ik zag, is mij nog steeds een raadsel. En wat bleek daar bij die kinderarts tijdens het allereerste bezoek?ijn gevoel had gelijk. Want die kinderarts daar in het ziekenhuis nam mij wel serieus, want ons kindje had pijn, pijn na iedere fles. Hij kreeg de diagnose van verborgen reflux en KISS syndroom.
Ooh ja, en weet u nog die ene keer dat ik op maandagavond bij u op spreekuur mocht komen? Die keer dat ik aangaf dat na mijn keizersnede mijn maag continue problemen gaf. U weet toch wel die afspraak dat ik net goed en wel vijf maanden bevallen was? Weet u nog? Toen zei u letterlijk in mijn gezicht: “Maar u bent gewoon ook veel te dik”! Weet u hoeveel pijn mij dat gedaan heeft? Dat mijn man mij ’s avonds huilend aantrof op de bank met mijn vijf maanden oude zoontje tegen mij aan gedrukt. Want sinds ik bij u de deur uit was gelopen heb ik niets anders gedaan! Ik kon een doorverwijzing krijgen naar de diëtiste. Nou bedankt, nu een jaar later blijkt dat ik galstenen heb die alle problemen veroorzaken.
Maar dan hebben we de ooronstekingenperiode nog… Kent u deze periode ook nog? Ik stond wekenlang gemiddeld twee keer bij u in de agenda of ik kwam naar het inloopspreekuur. Want met enige regelmaat had onze zoon oorontsteking of last van zijn oren. Ook dit vond u allemaal niet zo spannend. Zelfs toen wij met spoed moesten komen, omdat hij vuurrood wakker werd, versuft, met 41.8 graden op de thermometer werden we naar huis gestuurd. Naar huis met: “Laat uw kind goed drinken, zetpilletje erin en vanaf woensdag wordt alles beter. Nou we hebben die woensdag niet eens gehaald, dezelfde avond konden we met spoed naar het ziekenhuis, want ’s avonds lag ons mannetje in bed met 33.3 graden op de thermometer. Het lichaam kon die oorontsteking niet opruimen. Het was te veel, te zwaar. We kregen antibiotica mee en binnen 24 uur was ons mannetje opgeknapt! Maar beste huisarts, geloof jij gerust dat jij heel voorzichtig bent met een kleintje.
Nog geen anderhalve week later zaten we daar weer, weer bij u. Het enthousiasme straalde van u af en wederom nam u mij niet serieus. Ik vroeg waarom wij niet werden doorverwezen. U wimpelde dit af. U wilde ons naar huis sturen maar toen, toen was het klaar. Ik ging nu eens niet akkoord. Ik moest persoonlijk nog bijkomen van de oorontsteking van die anderhalve week daarvoor. Ik eiste een antibioticakuur. U stond hier niet achter, maar dat interesseerde me vrij weinig. Tevens bracht ik nogmaals de doorverwijzing naar de KNO ter sprake. U wilde dit weer ongemerkt van tafel vegen, maar helaas. Toen knapte er iets in mij en kreeg u de klaagzang. Ik vertelde u dat het niet gezond is dat een jongetje van net één jaar al vijf keer een oorontsteking heeft gehad. Dat het zeker niet gezond is dat we nu in één maand de tweede oorontsteking te pakken hebben. Ik vroeg u of mijn zoon gehoorbeschadiging moest oplopen. Hier had u geen antwoord op. En nogmaals vroeg ik die doorverwijzing naar de KNO arts. U gaf niet toe. U zei dat hij waarschijnlijk toch te jong zou worden bevonden door de KNO arts. Ik gaf aan dat ik dat liever door de KNO arts liet beslissen. Ik gaf u ook nog een trap na… Ik zei u dat u niet altijd erg goed bent geweest in het stellen van een goede diagnose bij onze zoon. Maar toen eiste ik dat we gezien zouden worden na de antibiotica kuur, omdat dan het vocht wat vier weken geleden er al zat achter zijn trommelvlies weg moest zijn. Als dit niet weg was wilde ik alsnog die doorverwijzing. Eigenlijk bizar dat ik akkoord moest gaan met deze “tussen oplossing” vindt u niet? Ooh en weet u? ik belde de kinderarts en het consultatiebureau dezelfde dag en beiden vonden het zeer bijzonder dat wij nog niet waren doorverwezen door u. Maar gelukkig heeft u een goede arts in opleiding op uw praktijk want ook zij vond het nodig dat we naar de KNO arts moesten. En nu zijn bij onze zoon buisjes geplaatst en zijn amandelen verwijderd en gaat het echt een heel stuk beter met hem!
Maar heeft u wel eens stil gestaan wat dit allemaal met mij als moeder heeft gedaan? Naast dat u mijn zoon te kort heeft gedaan, heeft u mij ook te kort gedaan. U liet mij denken dat ik niets wist van het moederschap, u liet mij denken dat ik overbezorgd was, u liet mij denken dat ik te dik was. U liet mij in de kou staan op momenten dat ik medisch advies nodig had. Ik heb maanden op een overlevingsstand gestaan, een stand van roeien met de riemen die we hadden en vooral boksen tegen u aan. Wilt u daar eens over nadenken? Kunt u zichzelf in de spiegel aankijken en de woorden “Wij zijn heel voorzichtig met kleintjes” herhalen?
Uw ex-patiënt
Lieve mama’s mag ik jullie asjeblieft benadrukken dat jullie altijd je moederinstinct moeten volgen? Dat jullie je niet laten afwimpelen als jullie aanvoelen dat het niet goed gaat met jullie kind. En ga asjeblieft weg bij je huisarts als je twijfelt of hij wel het beste met jullie voor heeft.
GEJA (klik hier voor haar Instagram)
