Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ze is 19 jaar, een mooie lieve rustige meid
Faya is haar naam. Samen met haar ouders en broertje (14 jaar) woont ze in Jemen. Op dat moment is er nog geen direct gevaar. Maar ze weten dat het slecht gaat met het land en dat ze mogelijk moeten vluchten. Daar worden ook al de plannen voor gemaakt. Rugzakken worden klaar gezet. Zaterdagochtend. Haar vader wordt wakker van helse pijn. Faya rent naar de buren, de buurman is arts dus die moet snel komen kijken. Na een heel kort onderzoek constateert hij: ‘Aneurysma’. Een paar minuten later blaast hij zijn laatste adem uit. De pijn in zijn gezicht is veranderd in een vredige blik zoals ze het omschrijft. Ze moeten snel de draad weer oppakken, er is geen tijd voor verdriet. Het wordt langzaam aan wat grimmiger in Jemen. De vluchtplannen worden vaker besproken. Maar dan… Slaat het noodlot toe. Moeder valt neer. Faya probeert haar te reanimeren, maar dit mocht niet meer baten. Daar sta je dan, in je ouderlijk huis met je broertje van 14 jaar. Familie en vrienden zijn al gevlucht. Maar waarheen?
Er zit niks anders op dan de tassen te pakken en te gaan
Ze nemen de vluchtroute zoals ze hadden afgesproken en na een paar weken komen ze gelukkig samen aan in Nederland. Hier krijgen ze wat financiële steun en een flat. Ook wordt er voor een opleiding gezorgd. Ze start een opleiding in de zorg. Het gaat erg moeizaam door de taalbarrière. Faya voelt zich niet fit en gaat naar de dokter. Zwanger! Na een aantal maanden wordt er een gezond jongetje geboren. Faya heeft minimale zorg, dat houd in drie uur per dag kraamzorg. Gelukkig is ze heel liefdevol voor haar zoontje. Maar óh, wat een verdriet. Allebei haar ouders verloren, geen familie, geen vriendinnen. Nee, ze heeft helemaal niemand, alleen haar puberbroertje die ook met verdriet kampt.
Gelukkig heb ik veel voor haar kunnen betekenen, zo heb ik wat kleertjes gegeven die bij mijn dochter alweer te klein waren
Ik heb heel veel kunnen uitleggen met handen en voeten en gaf haar vertrouwen. Vertrouwen in haarzelf maar ook in de zorg voor haar zoontje. Ik heb haar getroost toen ze zó hard huilend om haar moeder vroeg (je snapt wel, ik huilde mee!). Ook dit bewijst maar weer dat kraamzorg echt onmisbaar is. Hoe had die lieve meisje met zoveel verdriet goed voor haar zoontje kunnen zorgen zonder onze hulp? Ik heb zo af en toe nog contact met haar. Omdat ik nooit zal vergeten hoe ze huilend in mijn armen lag. Ze wilde zo graag dat haar ouders wisten dat ze mama was geworden en dat ze het goed had, omdat ze eindelijk veilig was.
KRAAMVERZORGSTER ROSE
maar waar is de vader? hoe is ze zwanger geraakt
Hoi Allen,
wat een mooi verhaal. en ook wat een diepe verdriet. Elkaar nodig en elkaar vasthouden is dan wat er nog over is. Zonder aarzelen zal ik ook te hulp schieten .En zo zal iedereen moeten zijn. we hebben elkaar nodig
@Sar-ena: Heel veel mensen die vluchten, worden onderweg niet zo respectvol behandeld. Dus het is de vraag of ze weet wie/waar de vader is.