Toen ik eenmaal thuis kwam was het vooral ontzettend wennen. Bijna vier maanden lang zijn mijn ouders dag en nacht naar het ziekenhuis geweest. Hier hebben ze veel uren gezeten, gepraat met andere ouders en koffie gedronken met de verpleging. Maar toen was ik thuis. Mijn ouders moesten hun dagen, hun nachten, alles anders inrichten. Tuurlijk vonden ze het super fijn dat ik eindelijk thuis was, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich geen zorgen meer maakten. Ik was hoe dan ook toch echt te vroeg geboren en was echt nog wel kwetsbaar. Familieleden, vrienden en kennissen konden op bezoek komen, ik was thuis! Tijd voor kraamvisite!
Even goed moest ik nog verschillende jaren onder controle blijven. Zo moest ik onder andere naar het consultatiebureau. Daar ontdekte de arts dat ik slechthorend was. Wat de precieze oorzaak hiervan was, was onbekend, maar mijn vroeggeboorte en het zuurstoftekort bij mijn geboorte hebben hier zeker mee te maken. Ik heb twee beschadigingen in mijn oren: aan het slakkenhuis en aan mijn middenoor. Zover ik weet draag ik al zolang als ik leef gehoorapparaten, ik ben er praktisch mee opgegroeid. Mijn ouders hebben van mijn slechthorendheid nooit een probleem gemaakt. Ze zijn er altijd heel open over en doen niet moeilijk: het is nou eenmaal zo, niks aan te veranderen. Zelf ben ik er ook open over. Mijn gehoorapparaten zijn voor mij mijn sieraad. Toen ik jonger was, waren ze groter (bejaarden dragen ze nog vaak). En mijn haar ging gewoon in een staart! Als ik ergens nieuw ben, leg ik altijd uit dat ik slechthorend ben, en dan houdt iedereen er rekening mee. Gelukkig ben ik nooit gepest, iedereen accepteert me zoals ik ben! In de afgelopen jaren heb ik al verschillende hoorapparaten gehad, hoorapparaten wisselen om de vijf jaar. Maar ook met mijn hoorapparaten heb ik ups en downs gehad. Het is altijd passen en meten, kijken of ze goed zitten, voldoende functioneren en of ik hiermee alles mee krijg. Vooral dat meekrijgen is soms nog een dingetje. Ik bedoel als jullie mij iets vertellen en ik hoor dat niet, ja dan weet ik ook niet of ik dat mee gekregen heb. De vraag “Melissa heb je dit meegekregen?” Is dan ook een beetje een domme vraag, als ik het niet gehoord heb dan weet ik dat ook niet.
Zo kwamen we er op de basisschool in groep 8 achter dat ik niet alles meekreeg. Hier kwamen we achter doordat ik in dit leerjaar dezelfde juffrouw had die ik in de kleuterklas ook gehad had. Het balletje ging weer rollen! Ik kreeg solar-apparatuur. Op dit moment maak ik gebruik, van een mini-mic. Door mijn hoortoestellen en met de mini-mic erbij kan ik alles redelijk goed volgen. De mini-mic is een versterker waarmee ik bijvoorbeeld docenten één-op-één kan horen. De spreker heeft een klein apparaatje bij zich, dat het geluid via bluetooth naar mijn gehoorapparaten zendt. Sinds ik de mini-mic heb, krijg ik steeds meer mee. De technologie van gehoorapparaten gaat nog steeds vooruit. Ongeveer vijf jaar geleden kreeg ik nieuwe hoortoestellen en ik bleek daarmee dingen te kunnen horen die ik nog nooit had gehoord. Bijvoorbeeld buiten een auto horen rijden terwijl ik op mijn kamer zat met deuren en ramen dicht. Met mijn moeder en mijn broertje zat ik boven te huilen omdat we dit niet verwacht hadden. Vreemd toch dat je je dan ineens beseft dat ik naar bepaalde geluiden altijd heb moeten zollik ze horen en/of00 dat ik bepaalde geluiden nooit (zo hard) gehoord heb. Daar sta je eigenlijk nooit echt bij stil, ook de buitenwereld niet. Ik krijg vaak te horen van andere mensen dat ze soms gewoon helemaal vergeten dat ik slechthorend ben omdat ze hier eigenlijk niks van merken. Maar waarom zou je het perse moeten merken? De artsen stonden er van te kijken dat ik voor iemand die slechthorend is dat mijn spraakfunctie nog zo goed is. Maar geloof me, als ik iets niet goed verstaan heb dan merk je echt wel dat ik slechthorend ben hoor. Soms krijg je echt hele andere (en vooral aparte) antwoorden op je vraag. Dit kan soms echt lachwekkend zijn dat je denkt ‘Hoe?’ Verder draag ik nog een bril, de oorzaak hiervan is wellicht hetzelfde als bij mijn gehoor. Maar tegenwoordig is het meer dan normaal dat iemand een bril draagt.
Onderwijs
Na de reguliere basisschool en middelbare school, volgde ik de richting Basis / Kader, maar wel met extra ondersteuning. Na vier jaar op de middelbare school gezeten te hebben ging ik naar het middelbaar beroepsonderwijs (MBO). Hier begon ik met een niveau 2 opleiding in de zorg, helpende zorg & welzijn. Na dit afgerond te hebben, ben ik doorgegaan naar een niveau 3 opleiding, Maatschappelijke zorg & Verzorgende IG. Op dit moment ben ik bezig met de laatste loodjes van deze opleiding. Wat ik hierna wil gaan doen dat weet ik nog niet. Wil ik door gaan met studeren of wil ik gaan werken? Dit moet ik zelf nog even uitzoeken. Maar dat ik in deze sector blijf is duidelijk. Al van kleins af aan riep ik dat ik iets met mensen wilde gaan doen. Na vele verschillende stages gehad te hebben van kinderen naar ouderen (somatiek/gesloten afdeling) tot mensen met een beperking, ben ik wel uitgekomen dat de laatste doelgroep mij het meeste trekt. Het zorgen voor mensen vind ik ontzettend leuk en ik doe het met veel plezier en heel mijn hart.
Iets wat ik soms lastiger vind is mijn energielevel. Als mijn dienst om 07:00 uur ’s ochtends begint, dan kan ik de dag ervoor makkelijk om 20:00 uur naar bed gaan. Dit probeer ik tegenwoordig wel steeds meer te rekken, ik kan namelijk niet altijd vroeg naar bed. Maar als ik eenmaal in bed lig, drie seconden later ben ik echt al vertrokken naar dromenland. Ik kan zeggen dat je hier ook wel weer mee leert leven, maar daarmee bedoel ik niet dat ik het soms ontzettend vervelend en hinderlijk vind. Ik vraag me af of hier een bepaalde oorzaak voor is, tot nu toe hebben alle onderzoeken nog maar weinig opgeleverd en als ze al wat opleverden dan verbeterde het zich niet. Hoe dit gaat lopen, weet ik niet! Eén ding weet ik zeker, ik laat me hier niet door in de put zitten. Waarom zou ik? Ik functioneer prima. Ik kan alles doen wat andere mensen ook kunnen. Oké, ik ben soms wat sneller moe, maar als dat het enige is. Mijn leven had er ook anders uit kunnen zien.
Toekomst
Hoe de toekomst er uit gaat zien weet ik ooi niet. Ik zie wel hoe alles loopt en waar ik terecht kom. Maar één ding is zeker, ik laat mij door niks en niemand tegenhouden. De dokters en familieleden noemden me altijd een vechtertje en dat ben ik nog steeds. Ik probeer altijd mijn doelen te bereiken en daarom gaven mijn ouders mij de bijnaam ‘Supermuis’. Iets wat sowieso in mijn toekomstplan staat is dat ik heel graag kinderen willen, mits het allemaal mogelijk is natuurlijk.
MELISSA
Ze hebben het altijd over vroeggeboorte.
Maar er zijn ook kinderen die te laat zijn geboren.