Jeetje, na de geboorte van Tygo kwam er veel op ons af… Flesjes, luiers, krampjes en huilbuien. Maar wanneer huilt een baby nou eigenlijk te veel? Het begon onschuldig en rustig, in de avond een huiluurtje werd na het verhogen van de fles steeds vaker een huiluurtje en een huiluurtje werd een huilmiddag en eindigde vervolgens in huilen de hele dag. En dan zeg ik eigenlijk het nog heel lief want huilen was het ook niet, het was krijsen, krijsen alsof zijn leven ervan afhing.
Toen dit eenmaal weken aanhield, kregen we her en der adviezen, maar eigenlijk gebeurde er niets… Ik begon een patroon te vinden in zijn dag. Hij klokte zijn fles naar binnen en na een half uur tot uur begon het huilen en dat duurde tot de volgende fles. En zo gingen we de dag rond. In het begin wil je er alles aan doen om je kleintje stil te krijgen. Ik at slecht, ik zorgde slecht voor mijzelf, want de hele dag zat ik met mijn baby op schoot. Ik stond achteraf gezien maanden lang in overlevingsstand. Wanneer je na weken tot de conclusie komt dat “het toch geen effect heeft” ga je gewoon je ding “proberen” te doen, maar toch: een broodje eten terwijl je baby in de box krijst is geen ideale lunch. Nog iets wat enorm opviel aan Tyg was de grote aversie van het aan- en uitkleden en eigenlijk überhaupt het liggen op de commode.
Na zeven weken ging ik bij mijn werk langs, ik werk een uur van huis. Ik had Tyg gevoed voor we de auto in gingen en zou daar de volgende voeding doen. Toen we daar aankwamen lag hij vredig in de maxi cosi te tukken. Hij was super relaxt en rustig. En hij ging niet HUILEN??!! Ik dacht: “Wat is dit dan? Iedere godganse dag jank je me de rambam en nu? Stil?!” Nou prima aan de ene kant, want wie wil er met een “huilbaby” op zijn werk zitten, maar de andere onzekere kant dacht: “Wat doe ik thuis verkeerd?” Ik voedde Tyg en reed terug. “Eenmaal thuis blijft Tyg de relaxte baby”, dacht ik hoopvol. Maar de dag daarna ging het al gelijk weer helemaal mis. Op advies van manlief maakte ik filmpjes en foto’s van de krijsbuien als “bewijs”, want ik had al regelmatig te horen gekregen dat baby’s nu eenmaal huilen.
Uiteindelijk ging ook de huisarts eens nadenken en kwam hij met de benaming “reflux”. Ik had hier nog niet over gehoord. Reflux, wat betekent dit nu eigenlijk? Het betekent dat de sluitspier tussen de slokdarm en de maag nog niet is ontwikkeld. En wat gebeurd er dan? De maaginhoud stroomt gemakkelijk terug naar de slokdarm. Dit is vergelijkbaar met maagzuur wat naar boven komt. Je kunt dus wel bedenken dat dit onwijs pijnlijk is als je dit na iedere fles moet ervaren. Tygo spuugde het niet uit en dat betekende dat het om “verborgen reflux” ging. Ik kreeg een dozijn aan tips mee naar huis. Ik begon met het verdikken van zijn voeding. Door het verdikken ging de voeding langzamer naar binnen en daardoor is het ook moeilijker om terug te stromen naar de slokdarm. Eerlijk gezegd hielp het voor ons nihil. We kregen het advies mee om na de voeding Tyg overeind te houden in een wippertje of maxi cosi. Dit bracht enig effect (vandaar dat hij zo rustig was toen ik naar mijn werk ging). En in zijn bed moest het matrasje iets omhoog staan aan zijn hoofdeind. Maar al dit alles en nog veel meer bleek niet genoeg te zijn.
Omdat de “hulp” zo langzaam op gang kwam hadden we inmiddels via een klant van mijn man vernomen dat Tyg veel symptomen van het KISS Syndroom vertoonde. Ook hier weer … Nog nooit van gehoord! Op Google zochten we dit op en kwamen tot de conclusie dat 99% van de symptomen afgevinkt konden worden. Het advies was om een goede osteopaat in te schakelen. Wat is het KISS syndroom? “Volgens de behandelaars van het KISS-syndroom ontstaan de problemen met de bovenste nekgewrichten vaak tijdens de bevalling, als de wervelkolom van de baby in de verdrukking komt. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren bij een keizersnede of bij een vacuüm- of tangverlossing. Soms ontstaat het KISS-syndroom mogelijk al in de baarmoeder door een verkeerde houding van de baby, bijvoorbeeld als de baby erg groot is of bij meerlingen. Ook kan een heel snelle of juist heel langzame bevalling problemen met deze gewrichten veroorzaken.” Als ik dit vergelijk naar mijn situatie: met 36 weken was onze Tyg ingedaald, hij bleef vervolgens binnen zitten tot 41+4 weken. Hij lag achteraf als sterrenkijker en was alles behalve een kleintje. Hij heeft het goed gehad bij mij en woog 4250 gram. We hadden samen een moeizame natuurlijke bevalling gehad wat uiteindelijk op een spoedkeizersnede uitliep.
Ik bleef “zeuren” bij de huisarts en benoemde ook het KISS Syndroom. Mijn huisarts was zeker niet overtuigd van het bestaan hiervan (wetenschappelijk is het KISS Syndroom namelijk nooit bewezen). Hij wimpelde het af en we werden uiteindelijk doorverwezen naar de kinderarts. Ja, ik durfde het aan om met mijn kind van een paar maanden naar een osteopaat te gaan en ik heb hier geen dag spijt van gehad. Vele artsen adviseren het namelijk niet, maar omdat wij overtuigd zijn van het bestaan van het KISS Syndroom gingen wij wel. Na de eerste osteopaat afspraak gingen we ook naar de kinderarts. Daar zag ik tegenop. Pfff, daar gingen we weer. Tyg werd lichamelijk onderzocht en ondertussen deed ik mijn verhaal. Hij kwam over als een relaxte man. Maar toch liet ik in eerste instantie de woorden KISS en osteopaat maar even bij mijzelf. Aan het eind van de afspraak durfde ik de woorden te laten vallen. Hij keek mij aan en complimenteerde mij. Toen dacht ik: ”huh?” Hij zei: “Ik ben blij dat je dit vertelt. De resultaten van een osteopaat en deze klachten zijn namelijk erg goed. Mijn advies is dan ook om dit door te zetten”. Euhm, je snapt dat ik van me stoel afdonderde van verbazing. We kregen wel een maagzuurremmer voorgeschreven en dat hielp net als de andere osteopaat behandelingen enorm. Het kwam bij Tyg erop neer dat hij “dubbele” pech had. Maar wat ik niet snap is dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor het KISS Syndroom. Waarom kunnen therapeuten het wel beamen en (sommige) artsen niet? En wat is er dan nodig waardoor het wetenschappelijk vast gelegd wordt?
Tyg zijn osteopaat vertelde mij eens dat de problemen vergelijkbaar zijn met een whiplash. Heeft één van jullie wel eens een whiplash gehad? Ik wel, vraag niet hoe, want OMG dit kan alleen een kluns als mij overkomen (het was geen auto ongeluk). Het vervelende was dat ik zo eigenwijs was (that’s me) dat ik ermee door liep totdat ik uiteindelijk de hele dag hoofdpijn had. Toen bleek dat ik een verwaarloosde whiplash had. Ook al is het behandeld, het blijft een “zwakke” plek. Tyg zijn nek had dus ook een “trauma” opgelopen en zo heel gek klinkt dat toch niet? Ik heb hem een uur lang ergens door heen willen douwen, terwijl hij er niet goed voorlag en waar hij door zijn gewicht plat gezegd niet door heen paste. Zijn nek heeft zoveel druk ervaren voor een langere periode, dat het in mijn ogen meer dan normaal is dat je daar last van krijgt. Daarnaast is die jongen na al die tijd ook nog eens via een snee eruit gedrukt, dus ook niet heel relaxt, wel? Nee, in mijn ogen klinkt het allemaal niet raar. Was het dan zo gek dat wij daar als ouders dan wel in geloofden? Nee, ik ben nog steeds van mening dat KISS syndroom bestaat, wel merk ik dat onder ouders er nog veel “taboe” heerst en ik denk vooral onduidelijkheid. Ik wilde graag mijn kant delen niet om jullie te overtuigen, maar om mijn visie de wereld in te slingeren. Want zo gek klinkt het allemaal niet? En geloof je er niet in, dan is dat uiteraard ook helemaal prima!
GEJA (klik hier voor haar Instagram)
