“WAT wil je als verjaardagscadeau hebben?!?”, vraagt mijn man sceptisch, terwijl hij mij fronsend aankijkt. Ik probeer, voor de tweede keer, zo neutraal mogelijk antwoord te geven op deze vraag: “Een botox-behandeling.” Hoofdschuddend loopt hij weg terwijl hij nog iets mompelt over dat ik hartstikke gek ben en hij de discussie niet eens aangaat.
Zuchtend kijk ik in de spiegel tegenover mij; de fronsrimpel waarmee dit hele idee is begonnen lijkt terug te staren. Sinds ik moeder ben geworden ben ik moe, zó moe – ik heb dan ook het idee dat ‘moeder’ de overtreffende trap is van dat woord. Het is niet alleen lichamelijk voelbaar, maar ook zichtbaar aan het worden, met die rimpel midden op mijn voorhoofd als aanvoerder. Na een zoekrondje op google kwam ik een paar weken geleden al snel op de website van Kliniek Veldhoven uit. Op hun website is praktische uitleg terug te vinden over botox en alle andere injectables die mogelijk zijn. Het blijkt een snelle en ook nog eens betaalbare oplossing te zijn om die fronsrimpel en alle andere tekenen van vermoeidheid in mijn gezicht weg te werken. Het perfecte verjaardagscadeau leek gevonden te zijn! Leek. Want iedereen waarmee ik mijn plan deel doet alsof het een heel gek idee is.
Maar fuck dat. We leven in een maatschappij waarin van moeders veel verwacht wordt: je moet de perfecte moeder/vrouw/huishoudster/vriendin/werknemer zijn en daarnaast moet je, naast dat je direct weer in je oude kleding past, ook nog een mooi huis, een auto en een druk sociaal leven hebben. Ook moet je vooral blijven doen alsof al deze dingen totaal geen moeite kosten en je zonder problemen deze ballen in de lucht houdt. Dat hoe ontzettend veel energie dit daadwerkelijk kost uiteindelijk terug te zien is op onze gezichten en we daarvoor beloond worden met een “Jeetje, wat zie jij er moe uit!”, maakt het er ook allemaal niet beter op. Is het dan echt zó gek dat een makkelijke en snelle oplossing voor mijn vermoeide gezicht zo aantrekkelijk lijkt?
Boos loop ik achter mijn man aan: “Het is MIJN gezicht, ik heb mij goed ingelezen en ik wil dit graag. Voor mijzelf.” Zodra hij mij aankijkt begint hij direct te lachen: “Als je nog langer zo boos naar me blijft kijken ga je het zeker nodig hebben met dat gefrons van je.” Hij slaat zijn armen om mij heen, geeft me een kus en zegt met een glimlach: “Als jij er zo blij van wordt moet je het doen. Ik vind jou sowieso prachtig.” Nou mensen, dit is dus absoluut de man met wie ik heel oud ga worden. Maar dan het liefst met zo min mogelijk rimpels ;).
