Mensen die mij persoonlijk kennen zien mij vaak als een leuke spontane jonge vrouw die altijd lacht en waarbij het op rolletjes loopt. Helaas was dit nog niet zo lang geleden niet het geval, ook al dachten velen van wel. Lang heb ik over deze blog nagedacht , maar het wordt tijd om hem te plaatsen. Niet als een schreeuw om aandacht, maar als een overwinning.
Eerst even terug naar mijn jeugd. Ik ben geboren in een warm gezin. Mijn vader, moeder en broer waren en zijn nog steeds alles voor me en ik voor hun. Ik was geliefd door mijn vriendjes en vriendinnetjes, door mijn leraren en ook haalde ik altijd goede punten op school. Tijdens ouderavonden kregen mijn ouders standaard te horen dat ik altijd zo’n vrolijke meid was die altijd lachte. Zorgen had ik niet. Zelfs niet toen er iets vreselijks gebeurde. Ik was toen acht jaar oud. Het was lekker weer buiten en dus besloot ik om m’n beste vriend op te gaan halen zodat we samen konden gaan fietsen. Hij woonde in dezelfde straat als ik, maar dan de hoek om. Als je vanuit de achterpoort naar buiten ging, kwam je terecht in een gangetje. En in dat gangetje stond een man. Hoewel ik altijd van mijn ouders geleerd heb niet met “vreemden” mee te gaan, heeft hij me toch kunnen meenemen. Niet omdat ik dit wilde, maar omdat ik dit moest van hem. Verdere details ga ik niet vertellen, dit is te persoonlijk voor mij. Waar het op neer komt is dat ik misbruikt ben. Het andere woord wat daarvoor gebruikt wordt, ga ik niet gebruiken, want hoewel ik deze blog ga plaatsen, is dat woord nog steeds te heftig voor mij. Van deze man mocht ik tegen niemand niks zeggen, en dit heb ik ook niet gedaan. Ik was acht jaar oud en had er eigenlijk helemaal geen besef van wat er was gebeurd. In de eerste klas van de middelbare school kwam ik er eigenlijk pas echt achter dat wat er toen gebeurd was niet normaal was. Ik ging steeds vaker en vaker erover nadenken totdat mijn lichaam uitschakelde.
Het begon met een oog wat ik niet meer open kreeg, vervolgens een arm die ik niet meer kon gebruiken en uiteindelijk een heel lichaam wat ik niet kon gebruiken. Deze verlammingen waren overigens wel tijdelijk. Dit kon uren duren, maar ook dagen. Ik ben een aantal keren opgenomen geweest in het ziekenhuis, ik ben nagekeken door heel veel verschillende artsen en ik werd zelfs gefilmd. Wat ik had kwam ik één keer per jaar voor. Ook heb ik heel veel therapie gehad: fysio therapie, maar ook moest ik vaak naar de kinderpsycholoog. Meerdere keren hebben ze gevraagd of ik iets had meegemaakt wat traumatisch kon zijn, maar eerlijk antwoord heb ik nooit gegeven. Ik schaamde me en was bang voor reacties. Kinderen zijn nou eenmaal hard. Klasgenoten vonden dat ik me aanstelde. Ik had een manier gevonden om het een plekje te geven en om door te gaan. De verlammingen werden steeds minder, ik kon weer naar school en over het algemeen ging het weer prima met me. Totdat ik een hele tijd geleden last begon te krijgen van paniek en angstaanvallen. Afgelopen jaren is er veel gebeurd. Mike moest op m’n 19e opeens bij ons komen wonen terwijl we nog niet zo heel lang een relatie hadden. Daardoor hebben wij toen snel een huis gekocht wat compleet verbouwd moest worden. Door een factuurfraude zijn wij opgelicht voor ruim €6000,-. Ik kan je vertellen; als je 19 jaar bent en nog nooit echt grote rekeningen hebt moeten betalen, lijkt dit wel een ton. Verder zijn er nog heel veel meer dingen gebeurd waar ik het nu verder niet over ga hebben uit respect voor anderen.
Uiteindelijk kregen wij vorig jaar ook nog eens te horen dat wij geen kinderen zouden kunnen krijgen en dat was de druppel voor mij. Ik snapte niet waar ik alles aan had verdiend. Toen heb ik op het randje van de afgerond gestaan. Ik heb naar beneden gekeken en me voorgesteld hoe het zou zijn als ik zou springen. Ik dacht na over alles wat ik niet meer zou hoeven voelen. Ik dacht na over de opluchting en de rust. Mike was mijn redding. Hij wist van mijn trauma, maar mijn ouders op dat moment nog steeds niet.
Ik ben terecht gekomen bij het Acuut Zorg Team waar ik in het begin wel drie keer per week naar toe ging. Mijn therapeuten hebben gauw genoeg eruit gekregen waar ik last van had en we hebben samen met m’n ouders hierin op de hoogte gebracht. De band met mijn ouders en ook met mijn broer en met Mike zijn zo sterk, dat zij echt alles eraan deden om mij te helpen. Mijn moeder ging altijd mee naar therapieën en mocht daarbij ook altijd aanwezig zijn. Eindelijk had ik geen geheimen meer voor haar. Na maanden van intensieve traumaverwerking, ging het steeds beter en beter met me. Ik sprak over mijn kinderwens en toen ik er volgens mijn therapeuten klaar voor was, zijn wij gestart met ons ICSI-traject. EN MET RESULTAAT!! De eerste terugplaatsing was meteen raak. Alsof ik het verdiend had!
Inmiddels gaat het echt super goed met mij! Ik ben omringd door lieve mensen. Ik heb een super leuke lieve, schattige, knappe baby. Sinds korte tijd ben ik gestart met mijn eigen webshop en dankzij deze blog overwin ik ZOVEEL!
Morgen ga ik misschien spijt krijgen van deze post, maar voor nu voel ik me opgelucht.
SUUS
Wat goed dat je hier over schrijft. Heel knap. Geniet nu van alle geluk en liefde.