Ik was net een paar dagen 17 en zat midden in mijn examenjaar toen we erachter kwamen dat ik zwanger was. In eerste instantie kon ik absoluut niet geloven dat ik zwanger was en heb de dag nadat ik een positieve test had, meteen de huisarts gebeld. Ik zei tegen haar dat het niet mogelijk was en ik drong aan om langs te komen voor een bloedonderzoek. “Een test is alleen positief als je zwangerschapshormonen in je urine hebt, je bent dus gewoon zwanger”, is wat ik als antwoord kreeg. De volgende ochtend ben ik wel naar de huisarts geweest om daar nog een keer te testen. Ik had weer meteen een knaltest. Toen begon het echt tot me door te dringen dat het wél zo was en ik daar een keuze in moest maken. Mijn gevoel zei vanaf het moment dat ik de positieve test zag meteen heel sterk dat ik het kindje wilde houden.
Nadat ik bij de huisarts klaar was, ben ik samen met een vriendin meteen door gegaan naar school voor mijn eerste mondelinge examen. Ondanks dat ik zelf nog maar net wist dat ik zwanger was en het op dat moment nog een grote shock was, heb ik meteen die knop om kunnen zetten en motiveerde het me juist om ervoor te gaan. Ik moest en zou mijn examen halen en dat is uiteindelijk ook in één keer gelukt.
Die avond was ook het moment aangebroken dat ik mijn moeder het nieuws moest gaan vertellen. Ze merkte al de hele dag aan me dat er iets was, maar ze dacht dat het met school te maken had en dat ik stress had voor de naderende examens. Pas na een hele tijd, had ik alle moed bij elkaar geraapt en heb ik het haar verteld. Ik zei dat ik wat moest vertellen en gaf haar de positieve test. Ze schrok en zei dat ik haar even alleen moest laten. Nadat ze van de schrik bekomen was, hebben we een gesprek gehad en uitgesproken wat ons het beste leek. Vanaf dat moment stond ze ook meteen achter mijn keuze om het kindje te houden en steun(de) me altijd, waar ik haar nog steeds heel dankbaar voor ben.
Met bijna negen weken had ik de eerste echo en ik was zó ontzettend zenuwachtig, omdat ik niet wist wat ik ervan kon verwachten. Ondanks dat de zwangerschap niet gepland was, was ik heel bang om een lege baarmoeder te zien of een hartje wat niet klopte. Gelukkig zag alles er goed uit en ik was meteen verliefd op dat kleine mensje van een paar centimeter wat in mijn buik groeide.
Toen ik drie maanden zwanger was en na een goede tweede echo, hebben we de keuze gemaakt om het te delen met de buitenwereld. Daar heb ik voor gekozen, omdat ik niet zat te wachten op roddels en speculaties en het gewoon duidelijk wilde hebben voor iedereen, wat een ander daar dan ook van zou vinden of denken. Over het algemeen waren de reacties van familie en vrienden positief, ze hadden er meteen vertrouwen in dat dit ons zou gaan lukken en die bevestiging voelde goed.
De zwangerschap is helaas niet zo fijn verlopen als ik had gehoopt. Ik was vanaf het begin tot aan mijn bevalling vaak heel erg misselijk in combinatie met hartkloppingen. Ons zoontje dreigde met nog geen 24 weken veel te vroeg geboren te worden en dat leverde op dat moment veel stress op. Gelukkig bleek het vals alarm en is hij nog blijven zitten tot een paar dagen voor de uitgerekende datum.
Inmiddels ben ik 10 maanden geleden bevallen van een zoontje die het super doet en waar ik zó trots op ben. Tot op de dag van vandaag heb ik absoluut geen spijt van mijn keuze en ik zou hem niet meer kunnen en willen missen in ons leven. Zijn vader en ik zijn ondertussen bijna vier jaar samen en hij is een super vader voor de kleine. Tuurlijk heeft zijn komst onze relatie positief, maar ook wel voor een deel negatiever doen veranderen. We hebben er beide een hele verantwoording bij en een stuk minder quality time samen. Het is veel zoeken naar andere manieren om je relatie goed te houden. De afgelopen maanden heb ik zeker gemerkt dat het belangrijk is om tijd voor elkaar te hebben, ook als je een kind hebt en dat proberen we zoveel mogelijk.
Ik wil aan andere jonge (aanstaande) moeders meegeven dat je altijd naar je gevoel moet luisteren en probeer je niet teveel van mensen met een negatieve mening aan te trekken. Kritiek en mensen die je keuze niet begrijpen, ga je genoeg over je heen krijgen helaas. Het ouderschap is zwaar en je zal op deze leeftijd veel moeten laten vanwege jouw kleintje. Maar je krijgt er zóveel moois en veel liefde voor terug!
LISELOTTE
