Mijn gynaecoloog verzekerde me dat er sprake was van Syndroom van Down, maar werd er hier geen cruciale fout gemaakt?! Er werd een vlokkentest afgenomen. De uitslag komt hier in deze blog. Ook vertel ik mijn bevallingsverhaal. Pas op dát moment wisten we zeker of ons kindje gezond was of een syndroom had. Lees DEEL I hier en daarna kan je hieronder het verhaal verder lezen.
Drie weken eerder hadden we dus de vlokkentest. Vrijdag drie weken later werd ik gebeld. Ik zag het nummer van het ziekenhuis verschijnen op mijn telefoon. Mijn hart heeft nog nooit zo snel geklopt. Ik moest toch opnemen. Daar was dan het langverwachte telefoontje. “Mevrouw, volgens onze vlokkentest heeft uw kindje geen afwijkingen. U zal wel met 16 weken moeten terug komen voor verdere bespreking en echo’s, want jij moet wel worden gevolgd.” Een chromisoomafwijking is er niet, maar uiteraard is er nog wel een kans op verdere afwijkingen die ze nu nog niet kunnen zien. Er viel een lichte druk van mijn schouder. Opgelucht was ik nog niet, maar toch al iets meer. Dus gingen we met 16 weken, 18 weken en 20 weken terug. Ik had intussen een schat van een gynaecologe leren kennen in het UZA, die mij verder onder haar vleugels zou nemen. Dus moest ik naar de gewone gynaecoloog voor mij, en naar de specialist gynaecoloog voor ons kind. Om de twee weken kon ik naar het UZA. De afspraken vielen nooit op dezelfde dag. Soms waren we twee uur onderweg in de file. Maar goed, de weg voor de bevalling wisten we alvast op ons duimpje.
Met de 20 weken echo was ook alles weer goed. Toch kregen we geen garantie, omdat de nekplooi nog dik was. Maar ze zagen het allemaal positief in. Ook al konden ze mij geen zekerheid geven. Ik zal moeten wachten tot de bevalling en erna of hij echt 100% oke is. Je kan je dus wel voorstellen hoe mijn zwangerschap is geweest: Vol met onrust, stress, onzekerheid, verdriet en af en toe blijschap. “So far, so good”, zei de specialist. Gewoon wachten tot de bevalling.
De bevalling: Gezond of niet?
40 Weken exact was ik zwanger. Heel de dag had ik al last ik van rugpijn en buikpijn. Op en af. Ik dacht: “Oefenweeen”. Die had ik al een tijdje. Maar ik ging gewoon de ramen zemen. Ik doe dit nooit (OMG jullie zullen wel denken). Nee, mijn vriend deed dit altijd graag. Fysiek was ik nog topfit, buiten mijn rug dan natuurlijk. Vrijdags was de dag waarop we altijd zondigden. Lekker vettig eten. Wat dus frietjes betekent. Ik had ondertussen al naar mijn vriendin gestuurd dat ik buik- en rugpijn had en dat ik ons kindje al heel de dag niet voelde. Zij zei direct dat ik naar het ziekenhuis moest bellen. Daar heb ik mee gewacht tot na 16u. Eerst moest ik nog een maxicosi gaan halen. Tijdens dat mijn vriend frietjes ging halen, belde ik de materniteit. “Kom maar even langs voor controle. We zetten je één uur aan de monitor om te zien of alles goed is”. Oké, maar eerst even frietjes met een frikandel speciaal eten. Wij dachten rustig dat onze baby niet bewoog omdat hij sliep of omdat hij weinig ruimte had. Ik ging even naar de verloskundige voor een kleine controle. “Bevallen? Neee, niet vandaag, joh!”, dacht ik. Om 18u30 vertrokken we naar het UZA. Intussen had ik echt om de 10 minuten buik- en rugkramp, maar gewoon lichte krampjes, geen echte pijn. In het ziekenhuis gaven ze me een aparte kamer, de eigenlijke bevallingskamer, om me aan de monitor te plaatsen en een echo te maken. Het hartje klopte stevig en goed, maar ze zagen inderdaad geen beweging. Na een half uur aan de monitor kreeg ik toch echt weeën. Ja hoor, ik ging niet meer naar huis. Na een uur aan de monitor, begonnen de weeën echt heel pijnlijk te worden. Ze zeiden dat ze morgen de keizersnede zouden inplannen, omdat het zo nog zeker even kon wachten tot mijn eigen gynaecoloog in het ziekenhuis was. De ontsluiting was ook nog maar 2 centimeter. “Jaja mijn buik denkt er anders over hoor’, dacht ik. Ik verlies beneden heel veel bloed en vocht. En toen begon de weeëngolf. Het was intussen 9u geloof ik. Om de 15 a 30 seconden had ik hevige weeën die zeker 45 seconden duurden. Ai, ai, ai, wat is dat heftig. Ineens moest hij er echt NU uit, maar hij mocht NIET op de gewone manier komen. Omdat ze niet wisten waarom hij niet bewoog en of hij dan niet te moe werd. Vandaar een spoedkeizersnede. “Dit had je niet verwacht zeker?”, vroeg de verpleegster me. Ik was geen seconde nerveus of zenuwachtig. Als alles maar goed was met de baby. We hoopten zo dat hij gezond zou zijn. Dat was alles wat telde. Intussen waren de weeën op hun piek en moest het dus echt snel gaan. Ze rolden me naar de operatiezaal die zich vulde met mensen en mondkapjes. Ronald moest wachten. Ineens was ik hem kwijt….
Die ruggenprik ging er in. Wat iedereen mij zei was dat de ruggenprik zeker geen pijn deed. Auw, dat deed het dus wel. Ik trok de schort van de verpleegster voor me helemaal naar beneden. Toen lag ik daar. Genageld aan een kruis. Ronald kwam eindelijk naast me zitten. Ondertussen werd ik heel misselijk. Ik had namelijk veel friet gegeten. Alles kwam er uit, al liggend op tafel. Ik hoor de verpleging nog vragen: “Heb jij iets met ui gegeten?” Toen werd er enorm gelachen. Jaja, die frikandel speciaal. Om 22u45 haalden ze ons mannetje eruit. Daar was hij dan. Onze Ruíz! Mijn vriend en ik keken of alles op het eerste zicht goed was. Ruiz werd direct meegenomen naar een aparte kamer. Daar lag ik dan. Onwetend of alles echt wel goed was. Zou hij een afwijking hebben of was hij gezond? Het duurde enorm lang tot ik hem kon zien. Tot het moment dat Ronald naar me toe kwam en ik ondertussen dichtgenaaid was. Ik lag nog steeds aan de epidurale. Hij kwam naar me toe en zei dat de Agarscore 10/10 was. Hij was gezond! Toen rolden de tranen. Al die onzekerheid, slechte uitslagen, al die tranen, maar hier was hij dan. Gezond en wel. Nu bijna 1.5 jaar later hebben we een knappe, gezonde, blije knul. En toch, als hij met iets wat trager is dan een ander of wat lijkt achter te lopen, denken we steeds dat er iets aan de hand is. Is hij wel echt 100% gezond? Ja dat is hij, maar heel dit verhaal heeft diepen sporen achtergelaten. Hoe we in eerste instantie behandeld zijn in de eerste 12 weken kan absoluut niet. Een nekplooi van 7.2 millimeter met een positief einde. Er zijn veel ouders die het niet positief kunnen navertellen.
DOORTJE
