Mijn eerste bevalling begon in de nacht van de uitgerekende datum. Sofie is dus precies met 40 weken geboren.
Dit verhaal begint in de ochtend van 10 augustus 2019, waar ik wakker word met een rommelend gevoel in m’n buik. De beste omschrijving is dat het voelt alsof ik naar de wc moet. Ook voelt het alsof mijn kindje verder is ingedaald. Omdat dit gevoel blijft aanhouden, besluit ik ‘s middags toch de verloskundige te bellen. Die raadt me aan even langs de huisartsenpost te gaan om een blaasontsteking uit te sluiten. Zelf heb ik niet het gevoel dat dat het is, maar ik besluit toch een afspraak te maken. Om twee uur kan ik terecht. Echter rond de klok van half twee begin ik frequent lichte samentrekkingen te voelen in m’n buik. Ik bel de verloskundige. “Ga toch maar naar de huisartsenpost, het is altijd goed een blaasontsteking uit te sluiten en de weeën kunnen ook heel goed weer afnemen”. Ondanks de lichte weeën, besluit ik zelf te rijden naar de huisartsenpost. Krijn gaat mee en mijn ouders komen voor Sofie, die in bed ligt. Het bezoekje duurt kort en volgens de vriendelijke dame die mij helpt heb ik morgen een kind in de wieg liggen. Mijn verloskundige is minder scheutig met het uiten van deze verwachtingen en zegt voor de tweede keer dat het ook heel goed kan dat de weeën nog afnemen. Omdat ik mijn verwachtingen niet te hoog wil zetten, hou ik dit in mijn achterhoofd, maar stiekem weet ik dat het gewoon is begonnen. De weeën blijven frequent aanwezig.
Thuis ga ik even op bed liggen met m’n affirmaties uit de hypno curcus (zie hier het bevalverhaal van Sofie). Heerlijk vind ik dit weer! Op een gegeven moment kruipt Sofie bij me op bed en kijken we samen Nijntje de musical op m’n telefoon. Ondertussen pak ik af en toe de telefoon weg om mijn weeën te timen. Het voelt zo bijzonder dat ik hier lig met m’n oudste prachtige kindje, terwijl de tweede in aantocht is. Nijntje zegt dat ze geen broertje of zusje wil. Sofie herhaalt dit (Uhmm right… Goede timing). Ik spoel snel even door naar het moment waar Nijntje wel blij is met de Kleine Pluis. Aangezien de weeën aanhouden en we ondertussen richting etenstijd gaan, besluit ik met m’n moeder af te spreken dat Sofie na het eten naar haar toe gaat voor de nacht. Stel dat de baby komt, dan is Sofie al lekker onder de pannen. Voordat we boodschappen gaan doen komen de weeën om de 9 minuten, maar vrijwel direct als we naar de buurt-super lopen komen ze om de 5 à 3 minuten (door de inspanning?). Ik voel me relaxed en heb er eigenlijk wel plezier in dat ik onderweg m’n weeën aan het opvangen ben. Om ze op te vangen sta ik hier en daar al even stil, aangezien ze steeds iets heftiger worden. Krijn vraagt of ik nog een beetje op Sofie let. “Uhm mop! Ik ben in m’n focus aan het komen hé?”, zeg ik. Meerdere mensen denken aan mijn Instagram wel te kunnen zien zodra de bevalling begonnen is. Ik grinnik in mijzelf en post nog snel een filmpje van Sofie in de supermarkt.
Tijdens het eten moet ik al echt gaan staan om de weeën op te vangen. Ik nestel me op de bank en Krijn brengt Sofie weg naar m’n ouders. Ik bel Suus (de verloskundige die ook bij de bevalling van Sofie aanwezig was) en die zegt dat ik misschien nog wel even kan slapen. “Uhmm slapen? Dat gaat echt niet meer hoor! Maar goed”, denk ik. Achteraf blijkt dat Suus me nog veel te helder vond klinken voor iemand die enkele uren daarna zou moeten bevallen. Een uur of zeven was Krijn weer terug. Ondertussen werden de weeën al heftiger en kwamen ze ongeveer om de 5 minuten. Krijn zet een film aan zonder geluid en ik zet mijn telefoon op vliegtuigstand en luister naar de affirmaties op mijn telefoon. Tijd om m’n roes in te duiken. Deze weeën hebben mijn concentratie nodig. Net als de vorige keer hebben de affirmaties een hele fijne werking op mij. Ik keer steeds meer in mijn eigen wereldje en zucht de weeën weg met een laag hummend geluid. “Mop”, zeg ik. “Ja?”, vraagt Krijn. “Deze weeën heb ik de vorige keer in bad opgevangen. Volgens mij kun je hem laten vollopen hoor!”. Krijn gaat aan de slag. Net als de vorige keer staat het bad al opgezet in de logeerkamer (wat nu Sofie haar kamertje gaat worden). Hij moet alleen nog gevuld. Ook heeft Krijn ondertussen Suus en de kraamverzorgster Sandra een appje gestuurd. Terwijl Krijn boven met het bad bezig is, voel ik een plopje onder in m’n buik bij de volgende wee. “Plens!”. Mijn vliezen zijn gebroken. Ik roep naar boven en dit is serieus het enige moment in de bevalling dat ik even m’n focus verlies. Krijn hoort mij niet meteen en ik roep harder. Gelukkig voel ik zelf meteen aan dat ik mijzelf hier onrustig mee maak, dus adem ik rustig uit en ga naar boven om Krijn te zeggen dat de vliezen zijn gebroken. Uiteindelijk maar goed dat ik toen naar boven ben gegaan, want anders was ik waarschijnlijk beneden bevallen. Krijn belt Suus om de vorderingen te delen. Aangezien het bad nog lang niet vol is besluit ik een matje (jaja, pienter hé) op het bed te leggen om hier op te gaan liggen. Ondertussen maak ik nog even een grapje over de vergiet die Krijn aan het klaarleggen is (voor de leken onder ons, ik bespaar je de details).
De volgende wee vang ik op terwijl ik gebogen naar het bed toe sta. Daarna kruip ik op bed op m’n zij en vang de weeën op, wederom met een laag hummend geluid. Aan Krijn vraag ik een koude washand. Om 09.05 uur komt Suus binnen. Later gaf ze aan dat toen ze me zo zag liggen en niet beter zou weten, het er uit zag of ik aan het slapen of in ieder geval heel relaxed aan het liggen was. Niets bleek minder waar. Terwijl Suus in de andere kamer de tools klaar legt roep ik vanaf het bed: “Ze gaat komen hoor!”. Suus loopt naar de slaapkamer, kijkt en zegt: “Jep! Geef haar maar ruimte”. Vanaf dan gaat alles snel. Het bad is nog lang niet vol, wat ik zelf op dat moment al geaccepteerd heb. In deze fase van de bevalling gaat die hele volksverhuizing toch al niet meer lukken. Ik blijf op mijn zij liggen en geef letterlijk ruimte door m’n been omhoog te doen. Krijn kruipt achter me en ondersteunt me hierbij. De persweeën zijn begonnen. Ondanks dat het meteen duidelijk is dat de weeën veel beter te voelen zijn dan de vorige keer in bad, lukt het mij goed om ze op te vangen. Ik adem mee met de weeën en moet ze zelfs een aantal keer wegzuchten van Suus (Omdat ik het kind anders waarschijnlijk zou lanceren). Echter lukt dit mij goed. Ik blijf ook tijdens de persweeën rustig en zit goed in m’n roes. Suus en Krijn vertellen mij ondertussen hoe goed ik het doe. Stom misschien, maar dit is echt precies fijn in deze fase. Support, de rest gaat vanzelf. Half tien komt de kraamverzorgster binnen. Ze kan nog net mijn laatste wee meemaken, voordat ons kleine meisje geboren is. Lieve mooie Bobbi Rose. Een klein hoopje mens met een dikke bos haar (Oke! Dus zo kunnen we ze ook maken). Ondanks dat ik veel helderder ben dan de vorige keer na de bevalling, herken ik meteen het overweldigende gevoel van liefde. Daar is ze dan, warm en veilig op mijn buik. Welkom op de wereld lief klein meisje.
JOZEFIEN
