September 2013
Het moment dat we besloten dat we een gezin wilden starten. We waren de eerste in onze vriendengroep die aan deze reis begonnen, voor zover we wisten natuurlijk. We wisten dat het gemiddeld tot een jaar kon duren voordat er een zwangerschap zou kunnen ontstaan, dus we hadden geduld. We waren er niet veel mee bezig, en we zeiden: “We zien wel hoe het loopt”.
De “We zien wel hoe het loopt” werd helaas voor ons heel vervelend. Na 1,5 tot 2 jaar nog geen zwangerschap, hebben we contact opgenomen met onze huisarts. Maar ja, hoe besprak je dat… Het was voor ons niet erg gemakkelijk om over te praten. Eigenlijk wilden we niet onder ogen zien dat er een reden kon zijn van onze ongewenste kinderloosheid. Maar onze droom voor een kleintje was zo ontzettend groot dat we de angst aan de kant hadden gezet.
Uiteindelijk zijn we doorgestuurd naar de fertiliteitsafdeling van het ziekenhuis. Een kennismakingsgesprek, waarbij mijn bloed werd onderzocht en ook de zaadkwaliteit van mijn vriend. Mijn bloedonderzoek was binnen enkele dagen goedgekeurd, alleen zijn onderzoek duurde langer. Wat waren dit twee slopende weken. Je vriend bang zien, omdat het aan hem kon liggen, was vreselijk. Voor hem voelde het alsof hij dan deels zijn mannelijkheid kwijt was. Het was erg lastig om hem zo te moeten zien. Uiteindelijk kregen we de uitslag. Ook dit onderzoek was goed. Pfoe! Wat een opluchting! Maar… Als het bij beiden goed zat, wat was dan de verklaring dat we nog steeds ongewenst kinderloos waren? Daar hadden ze geen antwoord op. We moesten het nog maar een half jaar aankijken, want het zou gewoon ‘moeten’ lukken.
In principe moest ik in mei weer terug bellen, want het was nog stééds niet gelukt. Mei werd augustus, omdat ik het erg lastig vond om toch eventueel onder ogen te moeten zien dat er toch ergens een “probleem” zat. In dit geval kon het alleen nog maar aan mij liggen. Ik moest een baarmoederfoto ondergaan om te controleren of er geen verstoppingen zaten. Ook dit was niet het geval. Maar wat nu? Ze adviseerden ons om te starten met IUI-behandelingen en ik moest hormonen spuiten om mijn eicellen goed te laten groeien. Hiervoor kregen we eerst een prikinstructie. Ik moest gaan beginnen op de derde dag van mijn menstruatie. We begonnen vol goede moed.
Uiteindelijk hebben we zeven pogingen gehad, waarvan twee niet door zijn gegaan, omdat mijn eisprong eerder kwam dan de bedoeling was. Wat veel echo’s en onderzoeken, jeetje. Gelukkig was mijn werk altijd heel meewerkend en had ik daar geen omkijken naar als ik weer de zoveelste afspraak in het ziekenhuis had. Na de zesde poging was ik er zo ontzettend klaar mee. De intake voor IVF stond al gepland. Nog steeds was er geen reden waarom het niet wilde lukken. We zijn de zevende poging ingegaan met de gedachten: “Het lukt toch niet, hopelijk straks wel met IVF”. Op de één of andere manier heb ik het toen los gelaten, dat hele IUI-gebeuren, en juist toen kwam ik er achter dat ik zwanger was! Twee weken later hadden we de eerste echo. We hadden ondertussen al zes testen gedaan, omdat we bang waren dat we het verkeerd hadden.
6 april 2018
Een dag om nooit te vergeten: onze eerste echo. Vanaf het begin heb ik geroepen: “Let op het zijn er twee!”. Ik werd uiteraard voor gek verklaard door mijn vriend. We kregen de echo, en ja hoor, we waren zwanger van een tweeling!
We konden eindelijk een gezin starten!
Helaas ben ik tot de 16 weken erg misselijk geweest. Echter was er een lichtpuntje, namelijk de gender reveal! In het samenzijn met broers, zussen en ouders werd bekend dat we in verwachting waren van een meisje én een jongen!
Vol spanning keken we uit naar de 20 weken echo. Enkele maanden daarvoor hadden we van vrienden gehoord dat hun echo 20 weken echo niet helemaal goed was, dus waren we extra gespannen.
Maar toen… de 20 weken echo…
WORDT VERVOLGD
JANE DOE
