Janita, de vrouw van Ben Saunders , vertelt een bijzonder verhaal dat weinig mensen weten

| ,

Ik neem jullie mee naar 23 december. Eén dag voor Kerstavond. Om 08:15 gaat m’n telefoon. Het is de huisarts: “Janita ik heb slecht nieuws. Er is een voorstadium van baarmoederhalskanker gevonden. Je hebt pap 4 en cin!” Oef… Wat een mokerslag. Doe even normaal! Ik heb een kleintje van twee jaar oud. Een dochter met ADHD die continue begeleiding nodig heeft van mij welteverstaan. Een man die niks zonder mij kan, wilt en doet. En een oude oma die ik steun waar ik kan. Deze mensen kunnen echt niet zonder mij! Dan heb ik het niet eens over de rest van de lieve mensen om mij heen. Bij deze mijn excuus dat ik het voor jullie achter heb gehouden. Ik wilde jullie, Nikia en oma niet ongerust maken. Vooral niet in deze dagen waarin het allemaal gebeurde.

Ok. Knop om. “En nu?”, dacht ik. Ik moest naar de gynaecoloog en omdat het er nogal ernstig uitzag, wilde ze me toch gelijk na de kerst zien. De kerst van mij en Ben was heftig, emotioneel, maar ook zo hecht. Wat heeft hij me goed gesteund! Ik heb echt de allerliefste man. We hebben van elk klein momentje genoten. Al dacht ik bij alles wat onze drie kindjes deden: “Oh, wat als het nou echt flink fout is!? Hoe moet dat nou zonder mij!? Herrinert Benji zich mij nog wel straks?! Blijft Nikia wel op het rechte pad!?Hoe verdrietig zal Stacey straks zijn!?” Als klap op de vuurpijl keken we ook nog een heerlijk emotionele kerstfilm, waarbij de moeder was overleden, de papa met drie kindjes achterbleef en met kerst een nieuwe liefde leerde kennen. Oke, even… Seriously!

Dan 30 december, één dag voor oudjaar, de dag dat we met z’n tweetjes naar de gynaecoloog gingen. Er moest een stukje van mijn baarmoederhals worden weggenomen en op kweek worden gezet. Ben had het niet meer. Het advies was een week geen zware dingen doen, drie weken rustig aan. Niet dus! Ik heb gewoon echte weeën gehad, met de bijbehorende pijnen en een opgezette buik alsof ik drie maanden zwanger was. En na die drie weken nog steeds als ik een drukke dag had. Het afwassen na het koken ging gewoon echt niet. Ik vond het herstel heftiger dan na mijn bevallingen, ja serieus. Nu geen zorgen maken dames, want dit kwam volgens de gynaecoloog bijna nooit voor! Ik heb een uiterst goed werkende baarmoeder die er net wat heftiger op reageert.

Na vier weken was het bloeden nog steeds niet gestopt en bleef m’n buik zo opgezet dat ik inmiddels vijf maanden zwanger leek (zoals te zien is op de foto). Toch maar even op controle bij de gynaecoloog. Het zag er allemaal goed uit al was de wond inderdaad nog niet genezen. Bij 95% van ons vrouwen geneest dit binnen drie weken. De overige 5% kan er zelfs zes weken over doen. Drie keer raden tot welk percentage ik behoorde, juist die ellendige 5%! Al met al ging het steeds een stukje beter en ik heb inmiddels de verlossende uitslag gehad. Het was geen (echte) baarmoederhalskanker! Maar alleen de onrustige cellen. Wel moet ik elk half jaar onder controle blijven. Wat ik met mijn verhaal duidelijk wil maken, niet om zieltjes te winnen, of medelijden te wekken, dames laat je alsjeblieft checken! Ik had nergens last van. Ik leefde zo gezond als wat. Ik sportte minimaal drie keer per week, at gezond, ging op tijd naar bed, rookte niet en dronk veel water. Het zelgt allemaal niets. Ik Krllkreeg gewoon zo’n standaard oproep van het bevolkingsregister en ja hoor, ook ik had die een paar maanden in de kast laten liggen. Want de kinderen moesten naar sport, Benji ging naar school, Ben moest zingen, de zaak gerubd worden, owja elke woensdag moest er gepoetst worden bij oma. Tsja, en dan had die je nodig, dan was je daar aanwezig en jijzelf kwam op de laatste plaats. Dan besef je ineens na een tijd: “Die oproep ligt nog in de kast hè”. Zo slecht. Ik ben blij dat het onderzoek gedaan is en hoop dat jullie dat ook gaan doen. Direct.

JANITA (klik hier voor haar Instagram)

Plaats een reactie