Het is 20:00u geweest, mijn eveningrun zit er op. Want ja, wanneer manlief nog druk aan het werk is voelen mijn avonden vaak aan als een marathon. Jullie herkennen het vast wel (hoop ik): Je werkdag zit er op, snel naar het kinderdagverblijf en hopen dat hij rond dit tijdstip nog redelijk goed gehumeurd is, in de auto onderweg naar huis trek je alles uit de kast om de rit nog enigszins gezellig te laten verlopen, met je jas en je schoenen nog aan maak je het eten klaar voor een dreumes die de hele dag nog niets te nassen heeft gehad (althans, zo lijkt het).
Huppakee 1-0 voor mij, kind zit te eten en lijkt tevreden. Zelf lust ik eigenlijk ook wel wat. Eerst die verdomde jas uit, bloedheet! Ondertussen wordt het onrustig aan tafel en ligt er binnen een straal van 1 meter rondom de kinderstoel meer macaroni dan op zijn bord. Een opvoed-momentje. Kind is meteen van slag en ontroostbaar. De wereld vergaat lijkt wel. Dan maar in bad, een boekje lezen en naar bed. Dit is het enige waar ik het nu nog goed mee kan maken. Terwijl de badkamer wordt omgetoverd tot een subtropisch zwemparadijs haal ik de uitgelopen make-up vast van mijn gezicht af, heerlijk!
Die kleine is inmiddels ook weer schoon. Lekker afdrogen en insmeren. Zo’n fijn momentje vind ik dit altijd. Hij gelukkig ook. We zijn weer vriendjes. Hoe laat is het? Shit, alweer veel te laat. Dan maar even een kort verhaaltje lezen. Hij kiest een boekje uit dat inmiddels mijn strot uit komt maar vooruit. Om ruzie te voorkomen geef ik hem zijn zin. Ik begin voor te lezen en ga van bladzijde 1 direct door naar bladzijde 7. Schiet tenminste een beetje op. Tijd om te slapen. Die kleine armpjes worden om mij heen geslagen en ik krijg een mega dikke knuffel. Ik smelt. De liefde giert door mijn lijf en heel even vergeet ik de chaos die beneden op me ligt te wachten.“Slaap lekker vriendje, tot morgen. Love you, to the moon.”
Oké, back to reality. Met een noodgang ren ik door het huis om het weer een beetje bewoonbaar te maken. My God, het blijft me verbazen wat een puinzooi er in zo’n korte periode geproduceerd kan worden! Ik plof op de bank met mijn bord eten op schoot, me time! Ineens bedenk ik me dat er op zolder nog een berg was op me ligt te wachten. Eigen schuld, dit is het resultaat van drie dagen lang uitstelgedrag vertonen. Dan die me-time maar combineren met één van de meest ondergewaardeerde taken in het huishouden: De was. Terwijl ik de juiste sokken bij elkaar vouw kijk ik doelloos wat filmpjes op YouTube. Het valt me op dat er tegenwoordig werkelijk overal een tutorial voor is. Mijn aandacht dwaalt af naar een make-up tutorial. Donkere kringen onder je ogen verdwijnen als sneeuw voor de zon, interesting! Dit is toch ook wel lachwekkend, met al die lagen make-up die zij gebruikt kan ik mijn hele gezicht laten verdwijnen. Tadaa! Sorry, maar ik heb echt geen tijd én geen zin om mijn hoofd ’s ochtends zo extreem in de stijgers te zetten. Dan maar die donkere kringen, ‘mommy marks’. Nee, filmpjes waar ik echt iets aan heb zijn ver te zoeken. Degene die mij een algemene mommy tutorial kan geven is mijn held. Want we doen allemaal maar wat, klooien maar wat aan maar hebben wel commentaar op de opvoeding van een ander.
Al lijkt zo’n random doordeweekse avond bij ons thuis killing, voor mij voelt het goed. Natuurlijk laat ik zo hier en daar wat steekjes vallen en heb ik geen idee wat ik allemaal aan het doen ben, maar who cares? Soms doe ik op zaterdagochtend alsof ik niets hoor wanneer meneer zich meldt, soms geef ik het op en laat ik hem gewoon even huilen, soms schrans ik liever eerst zelf een boterham weg voordat ik zijn bammetje ga smeren, soms ben ik blij als hij ’s avonds in bed ligt en soms lees ik een week lang geen boekje voor omdat ik die verhaaltjes helemaal zat ben. Schuldgevoel? Absoluut niet, voor mij voelt het goed. Dagelijks overspoel ik hem met liefde, doe ik alles om die fijne lach op zijn gezichtje te zien, geef ik hem 1000 kusjes en kan ik niet stoppen met knuffelen. ’s Avonds voordat ik naar bed ga kan ik zijn kamertje niet voorbij lopen zonder even bij hem te gaan kijken. Ik mis hem en kan niet wachten tot morgen, wanneer deze hele chaos zich weer van vooraf aan afspeelt.
NATASJA
